|
|
Der Verfassungsvertrag vereinfacht die bisherige Situation, da die Kommission von nun an nur einen Entwurf des Haushaltsplans und keinen Vorentwurf mehr vorlegen muss. Darüber hinaus räumt die Verfassung mit der bisherigen Unterscheidung nach obligatorischen Ausgaben (OA) und nicht obligatorischen Ausgaben (NOA) auf.
|
|
|
The Constitutional Treaty has simplified the previous arrangements, as the Commission will now present a draft budget and not an initial draft. Moreover, the Constitution does away with the current distinction between compulsory expenditure and non-compulsory expenditure. This has two consequences: the Parliament's influence now extends to the whole of the budget but it loses its right to the "final say" which, in the previous budgetary procedure , enabled it to impose its will on the Council with regard to non-compulsory expenditure. The Convention had actually made provision for the European Parliament to have the last word on all expenditure, only for the Intergovernmental Conference to drop this provision almost entirely. In fact, this remains the case only when the Council rejects the budget after the Conciliation Committee set up by the Constitution has agreed on it.
|
|
|
Le traité constitutionnel simplifie la situation antérieure puisque la Commission présente désormais un projet de budget et non plus un avant-projet. De plus, la Constitution met fin à l'actuelle distinction entre les dépenses obligatoires (DO) et les dépenses non obligatoires (DNO). La suppression de cette différenciation a deux effets: le Parlement obtient l'influence sur tout le budget, mais il perd son droit au « dernier mot » qui lui permet d'imposer sa volonté au Conseil en ce qui concerne les DNO dans la procédure budgétaire antérieure . La Convention avait cependant prévu que le Parlement européen aurait le dernier mot pour toutes les dépenses, mais cette disposition a été pratiquement supprimée par la Conférence intergouvernementale (CIG). En fait, cette hypothèse reste uniquement dans le cas où le Conseil rejetterait le budget après l'accord du comité de conciliation instauré par la Constitution.
|
|
|
El Tratado Constitucional simplifica la situación anterior, pues de ahora en adelante la Comisión habrá de presentar un proyecto y no un anteproyecto de presupuesto. Además de ello, la Constitución acaba con la distinción vigente entre gastos obligatorios (GO) y gastos no obligatorios (GNO), lo cual tiene dos consecuencias: el Parlamento adquiere influencia sobre todo el presupuesto, pero pierde el derecho a la «última palabra», que le permite imponer su voluntad al Consejo en cuanto a los GNO en el procedimiento presupuestario anterior . Sin embargo, la Convención preveía que el Parlamento Europeo tuviera la última palabra sobre todos los gastos, disposición que la Conferencia Intergubernamental (CIG) prácticamente suprime. De hecho, este supuesto se mantiene únicamente en caso de que el Consejo rechace el presupuesto tras el acuerdo del Comité de Conciliación instaurado por la Constitución.
|
|
|
Il trattato costituzionale ha semplificato le disposizioni precedenti, poiché la Commissione deve presentare adesso un progetto di bilancio e non più un progetto preliminare. Inoltre, la Costituzione pone fine alla distinzione attuale tra spese obbligatorie (SO) e spese non obbligatorie (SNO). Ciò ha due conseguenze : il Parlamento estende la propria influenza all'intero bilancio, ma perde il diritto ad avere « l'ultima parola », che nella precedente procedura di bilancio gli permetteva di imporre la propria volontà al Consiglio per quanto riguarda le SNO. In realtà la Convenzione aveva previsto che il Parlamento europeo avesse l'ultima parola per tutte le spese, ma questa disposizione è stata praticamente soppressa dalla Conferenza intergovernativa (CIG). Questa ipotesi può presentarsi soltanto se il Consiglio respinge il bilancio dopo che il comitato di conciliazione istituito dalla Costituzione lo ha approvato.
|
|
|
O Tratado Constitucional simplifica a situação anterior, visto que a Comissão passa a apresentar um projecto de Orçamento e não um ante-projecto. Além disso, a Constituição põe termo à actual distinção entre as despesas obrigatórias (DO) e as despesas não obrigatórias (DNO). A supressão dessa diferenciação tem dois efeitos: o Parlamento ganha influência sobre todo o Orçamento, mas perde o direito à «última palavra» que lhe permite impor a sua vontade ao Conselho no que diz respeito às DNO no processo orçamental anterior . A Convenção tinha, no entanto, previsto que o Parlamento Europeu teria a última palavra relativamente a todas as despesas, mas essa disposição foi praticamente suprimida pela Conferência Intergovernamental (CIG). Com efeito, essa hipótese só se mantém no caso de o Conselho rejeitar o Orçamento após o acordo do Comité de Conciliação instituído pela Constituição.
|
|
|
Het grondwettelijk verdrag betekent een vereenvoudiging ten opzichte van de voorafgaande situatie omdat de Commissie voortaan een ontwerp-begroting indient van de begroting en niet langer een voor-ontwerp. Voorts wordt in de Grondwet niet langer onderscheid gemaakt tussen de verplichte en de niet-verplichte uitgaven. Dit heeft tweeërlei gevolgen: het Parlement krijgt invloed over de gehele begroting maar verliest zijn recht op het "laatste woord" waarbij het de mogelijkheid krijgt zijn wil op te leggen aan de Raad wat betreft de niet-verplichte uitgaven in de voorgaande begrotingsprocedure . In de Conventie was echter bepaald dat het Europees Parlement het laatste woord zou krijgen wat betreft alle uitgaven, maar deze bepaling werd nagenoeg geschrapt door de Intergouvernementele Conferentie (IGC) en blijft alleen van toepassing wanneer de Raad de begroting zou afwijzen nadat het bij de Grondwet opgerichte bemiddelingscomité overeenstemming heeft bereikt.
|
|
|
Forfatningstraktaten forenkler den tidligere situation, idet Kommissionen nu fremsætter et budgetforslag og ikke længere kun et foreløbigt forslag. Forfatningen bringer også den nuværende skelnen mellem de obligatoriske udgifter (OU) og de ikke-obligatoriske udgifter (IOU) til ophør. Dette har to virkninger: Europa-Parlamentet får indflydelse på hele budgettet, men mister sin ret til at få "det sidste ord", hvorved det havde mulighed for at påtvinge Rådet sin vilje i forbindelse med ikke-obligatoriske udgifter i den tidligere budgetprocedure . Det var egentlig konventets mening, at Europa-Parlamentet også skulle have mulighed for at få det sidste ord i forbindelse med alle udgifter, men bestemmelsen blev næsten helt ophævet af regeringskonferencen. Denne mulighed foreligger nu kun i tilfælde, hvor Rådet ønsker at forkaste budgettet efter samtykke fra det forligsudvalg, der er nedsat ved forfatningen.
|
|
|
Perustuslaki yksinkertaistaa aikaisempaa tilannetta, sillä tästä lähtien komissio tekee talousarvioesityksen eikä vain alustavaa esitystä. Lisäksi perustuslaissa ei enää tehdä eroa pakollisten ja ei-pakollisten menojen välillä. Tämän erottelun poistamisella on kaksi vaikutusta: parlamentti voi vastedes vaikuttaa koko talousarvioon, mutta sillä ei ole enää oikeutta "viimeiseen sanaan", joka aikaisemmassa talousarviomenettelyssä antoi sille mahdollisuuden taivuttaa neuvosto tahtoonsa ei-pakollisiin menoihin liittyvissä asioissa. Valmistelukunta oli tosin suunnitellut, että parlamentille jäisi viimeinen sana kaikkia menoja koskevissa asioissa, mutta hallitustenvälinen konferenssi (HVK) käytännöllisesti katsoen poisti tämän määräyksen. Tämä mahdollisuus voi itse asiassa toteutua vain siinä tapauksessa, että neuvosto hylkää talousarvion perustuslain asettaman sovittelukomitean päätöksen jälkeen.
|
|
|
Genom fördraget om konstitutionen förenklas den tidigare situationen, eftersom kommissionen hädanefter ska lägga fram ett budgetförslag och inte längre ett preliminärt budgetförslag. I konstitutionen görs inte heller längre den nuvarande åtskillnaden mellan obligatoriska och icke-obligatoriska utgifter. Detta får två konsekvenser: Parlamentet får inflytande över hela budgeten, men får inte längre sista ordet, vilket i det tidigare bugetförfarandet innebar att parlamentet kunde driva igenom sin vilja gentemot rådet i fråga om icke-obligatoriska utgifter. Konventet hade dock föreslagit att Europaparlamentet skulle få det sista ordet för alla utgifter, men denna bestämmelse utgick i praktiken genom regeringskonferensen. Denna möjlighet finns bara kvar om rådet avvisar budgeten efter samtycke från den förlikningskommitté som inrättas genom konstitutionen.
|
