|
|
I wyszliśmy z domu. Dzieci posadzili na wóz, na wozie siedziały tylko dzieci i powieźli nas gorzej jak psy. W tych wagonach, w tych towarowych wagonach, stłoczeni, jedni na drugich, było coś jak prycze, takie nary z desek z każdej strony i na nich spaliśmy, a w ciągu dnia siedzieliśmy, albo leżeliśmy i wieźli nas tak bardzo długo. Dokąd ? Na północ, do obwodu archangielskiego, potem przemianowano nazwę na obwód wołogodzki, ale to jest jedno i to samo. Jechaliśmy i jechaliśmy. To było straszne, nie było ubikacji, trzymaliśmy się na środku, kobiety i mężczyźni, starzy i dzieci, czuliśmy się gorzej jak psy, byliśmy głodni i przemarźnięci, aż w końcu zawieźli nas do osady Priwodino, leżącej nad Dwiną Północną, przy zakolu rzeki.»
|
|
|
“We didn’t live long like that. They came for us, ‘Get ready to go’ and off we went. The children were put on a cart, a whole cartload of children, and they drove us off. They drove us off worse than dogs. In those wagons, the goods wagons, all on top of each other, there were sorts of bed frames, planks, that’s how we slept, all day we were sitting and lying, and the journey went on a very long time. Where to? Up in the north, the Arkhangelsk region, later they called part of it the Vologda region, but it’s all the same. We were taken a long, long way. We suffered, there were no lavatories, we held ourselves, men and women, children and old people, worse than dogs, starving and freezing, and finally we got to the village of Privodino on a bend in the Northern Dvina.”
|
|
|
«On n’a pas vécu longtemps comme cela. Ils sont arrivés, “Rassemblez-vous” et on y est allé. Les enfants ont été mis sur une charrette, toute une charrette avec que des enfants, et on nous a conduits. On nous a conduits pire que comme des chiens. Dans ces wagons, ces wagons de marchandises, tous les uns sur les autres, il y avait des genres de châlits, des planches, et tous, les uns à côté des autres, nous dormions ainsi, toute la journée nous étions assis et étendus, et on nous a conduits très longtemps. Où ? dans le nord, dans la région d’Arkhangelsk, après on l’a renommée la région de Vologda, mais c'est la même chose. On nous a conduits longtemps, très longtemps. On a souffert, il n’y avait pas de toilettes, on se tenait au milieu, des hommes et des femmes, des enfants et des vieux, pire que des chiens, affamés et frigorifiés, et finalement on nous a amenés dans le village de Privodino, dans la Dvina du nord, là où il y a une anse.»
|
