|
|
I ett direktsänt TV-tal sade han att de allierades insats för att avväpna Irak, befria det irakiska folket och försvara världen mot stora faror hade påbörjats. En av dem som förmodligen följde händelserna i Irak lite närmare än de flesta var reservofficern Tony Moorcroft, från sitt hem i Storbritannien flera tusen kilometer bort.
|
|
|
Comfort zones are not for everyone. Especially men like Tony Moorcroft. To him, a change is always better than a rest, as INCH discovered ON 19th March 2003 American President George Bush addressed the world. In a live TV broadcast, he said that the Allied campaign to disarm Iraq, free its people and defend the world from grave danger, had begun. Watching events unravel, perhaps more closely than others, was Army reservist Tony Moorcroft, thousands of miles away at his home in the UK. For his specialist maritime regiment had already become the first to be compulsorily mobilised since the Second World War. He had received a letter, sealed in a brown envelope, in the post two months earlier. “At the time I had opened it and briefly read it before setting off for work, but I didn’t fully take in the content until a few hours later when I suddenly realised this was for real,” he said. Understandably his family were more worried than he was. “You know that it’s what you have been trained and signed up for so you become totally focused on the hour by hour, day to day tasks which enable you to overcome any fears or trepidation,” he said. “But they have to get on with a things in as normal a way as possible.” A week after he had received his call-up papers in January 2003, he had left the family home in the north of England and joined his 165 Port and Maritime Regiment, a specialist, logistical unit, as part of Operation Telic 1. Their job for the next five months would be to keep Allied Forces alive as they landed at critical locations in Iraq and Kuwait. As a non-commissioned officer he also had the added responsibility of looking after a team of men. “That really focuses the mind to achieve the outcome everybody wants which is to return safely to family and friends,” he said. Although thousands died in the conflict, Tony lived – and returned to his job as HR director for INEOS ChlorVinyls and INEOS Enterprises. “After a brief period of leave, I wanted to get back into civilian, normal life as quickly as possible,” he said. “For me it was fairly easy to adjust because as soon as I returned to work, I was back into a busy schedule. Family, friends and colleagues, though, gave me a great deal of support and didn’t pester me with endless questions, and the support I received from INEOS was fantastic. Many reservists were worried about their jobs back home. I wasn’t which meant I could focus solely on making sure everyone came home safely.” It was an experience, th
|
|
|
Wohlfühlbereiche sind nicht für jeden geeignet. Besonders nicht für Männer wie Tony Moorcroft. Wie INCH feststellen konnte, ist für ihn eine Veränderung immer besser als eine Ruhepause. Am 19. März 2003 wandte sich der amerikanische Präsident George Bush an die Welt. In einer Live-Sendung des Fernsehens sagte er, dass der Feldzug der Aliierten zur Entwaffnung des Irak, zur Befreiung von dessen Einwohnerinnen und Einwohnern und zur Verteidigung der Welt gegen eine ernste Gefahr begonnen habe. Heeresreservist Tony Moorcroft beobachtete Tausende Kilometer entfernt in seinem Haus im Vereinigten Königreich – vielleicht genauer als andere –, wie die Ereignisse außer Kontrolle gerieten. Denn sein Marineinfanterieregiment, eine Spezialeinheit, war das erste seit dem Zweiten Weltkrieg, das bereits zwangsmobilisiert worden war. Er hatte zwei Monate vorher einen versiegelten Brief im braunen Umschlag mit der Post erhalten. „Ich hatte ihn damals geöffnet und kurz gelesen, bevor ich zur Arbeit ging, aber ich hatte den Inhalt erst einige Stunden später begriffen, als mir plötzlich klar wurde, dass es wirklich ernst war“, erzählte er. Verständlicherweise war seine Familie stärker besorgt als er selbst. „Wissen Sie, dafür wurde man ausgebildet und hatte man sich verpflichtet, also konzentrierte man sich Stunde für Stunde, Tag für Tag auf die Aufgaben, was einen in die Lage versetzt, Ängste oder Beklommenheit zu überwinden“, sagte er. „Aber man muss seine Sachen so normal wie möglich weitermachen.“ Eine Woche, nachdem er im Januar 2003 seine Einberufungspapiere erhalten hatte, hatte er das Elternhaus im norden von England verlassen und sich seinem 165 Port and Maritime Regiment, einer logistischen Spezialeinheit, angeschlossen, die Bestandteil der Operation Telic 1 war. Ihre Aufgabe für die nächsten fünf Monate sollte darin bestehen, die alliierten Streitkräfte am Leben zu halten, während sie an den entscheidenden Orten im Irak und in Kuwait landeten. Als Unteroffizier oblag ihm ferner die Verantwortung, sich um ein Team von Männern zu kümmern. „Man konzentriert sich wirklich darauf, das Ergebnis zu erreichen, das jeder erreichen möchte, nämlich sicher zur Familie und zu den Freunden zurückzukehren“, erklärte er. Tausende starben in dem Konflikt, aber Tony überlebte – und nahm seine Arbeit als Personalleiter für InEOS ChlorVinyls und InEOS Enterprises wieder auf. „Nach einem kurzen Urlaub wollte ich so schnell wie möglich zurück in das normale Zivilleben“,
|
|
|
Niet iedereen wil in zijn comfortabele cocon blijven. Mensen als Tony Moorcroft al zeker niet. Voor hem is verandering altijd beter dan blijven hangen, zoals INCH vaststelde. Op 19 maart 2003 sprak de Amerikaanse president George Bush de wereld toe. In een live-uitzending op tv zei hij dat de campagne van de geallieerden om Irak te ontwapenen, het volk te bevrijden en de wereld tegen een groot gevaar te beschermen, begonnen was. Duizenden kilometers daarvandaan, maar in zekere zin toch niet zo veraf, zat de reservist Tony Moorcroft thuis in het VK. Deze specialist-scheepsmilitair was de eerste die verplicht voor dienst werd opgeroepen sinds de Tweede Wereldoorlog. Twee maanden eerder had hij via de post een brief in een verzegelde bruine enveloppe ontvangen. „Toen ik de brief snel doornam voor ik naar mijn werk vertrok, drong de inhoud niet echt tot me door. Pas uren later besefte ik plots dat het echt zou gaan gebeuren”, zegt hij. Zijn familie was begrijpelijkerwijze nog meer bezorgd dan hijzelf. „Je weet dat je hiervoor gekozen hebt en opgeleid bent. Dus ga je je helemaal concentreren op je dagelijkse taken, uur per uur. Dat helpt om je angst of ongerustheid te overwinnen”, vertelt hij. „Maar je moet op een zo normaal mogelijke manier voortdoen.” Een week nadat hij zijn oproepingspapieren had ontvangen (januari 2003), vertrok hij van thuis in het noorden van Engeland. In het kader van Operatie Telic 1 voegde hij zich bij het 165 Port and Maritime Regiment, een gespecialiseerde logistieke eenheid. Hun taak voor de volgende vijf maanden: de geallieerde strijdkrachten in leven houden wanneer ze op kritieke locaties in Irak en Koeweit terechtkwamen. Als onderofficier had Tony de bijkomende verantwoordelijkheid dat hij over een team van mannen moest waken. „Je gedachten zijn dan echt geconcentreerd op het ultieme doel dat iedereen nastreeft: veilig terugkeren naar familie en vrienden”, gaat hij verder. In het conflict kwamen duizenden mensen om het leven, maar Tony overleefde het en nam na afloop zijn job als HR-directeur voor INEOS ChlorVinyls en INEOS Enterprises weer op. „Na een korte verlofperiode wilde ik zo snel mogelijk terug naar het normale burgerleven”, vertelt hij. „Ik heb me vrij gemakkelijk aangepast, want op de werkvloer had ik meteen weer een drukke agenda. Ik heb veel steun gekregen van mijn familie, vrienden en collega’s. Ze vielen me niet lastig met eindeloze vragen en de steun van INEOS was fantastisch. Veel reservisten waren bezorgd om hu
|
|
|
Komfortsoner er ikke for alle. Særlig ikke for slike som Tony Moorcroft. INCH oppdaget at for ham er forandring alltid bedre enn hvile. Den 19. Mars 2003 talte USAs president George Bush til verden. I en direkteoverført TV-sending sa han at de alliertes kampanje for å avvæpne Irak, frigjøre det irakiske folk og forsvare verden mot alvorlig fare, hadde begynt. Blant de som fulgte med, kanskje ivrigere enn de fleste, var reserveoffiser Tony Moorcroft, tusenvis av kilometer unna, fra sitt hjem i Storbritannia. Det spesialiserte marineregimentet hans var allerede det første som var blitt obligatorisk mobilisert siden andre verdenskrig. Han hadde mottatt et forseglet brev i en brun konvolutt med posten to måneder tidligere. “Der og da åpnet jeg det og leste raskt gjennom det før jeg dro på jobb, men jeg klarte ikke å ta innholdet inn over meg før det var gått noen timer. Da gikk det plutselig opp for meg at dette var realitet,” sier han. Forståelig nok var familien hans mer bekymret enn han selv. “Man vet at det er det man er opplært til og forberedt på, så da blir man totalt fokusert på time for time-/dag for dag- oppgavene som gjør en i stand til å overvinne enhver frykt og engstelse,” sier han. “Men man må fortsette med ting på en så normal måte som mulig.” En uke etter at han hadde mottatt innkallingspapirene i Januar 2003, forlot han familiens hjem nord i England og begynte i 165 Port and Maritime Regiment, en spesialisert, logistisk enhet, som del av Operation Telic 1. Jobben deres de neste fem månedene ville være å holde de allierte i live når de landet på kritiske steder i Irak og Kuwait. Som underoffiser hadde han i tillegg ansvaret for å ta vare på et team med menn. “Da fokuserer man virkelig på å oppnå det utfallet alle ønsker, nemlig å komme seg trygt tilbake til familie og venner,” sier han. Selv om tusenvis døde i konflikten, overlevde Tony – og gikk tilbake til jobben som HR-direktør i INEOS ChlorVinyls og INEOS Enterprises. “Etter en kort permisjon ønsket jeg meg tilbake til et sivilt, normalt liv så raskt som mulig,” sier han. “For meg var det relativt lett å omstille meg av den grunn at så snart jeg begynte å jobbe igjen, var jeg tilbake i et hektisk arbeidstempo. Familie, venner og kolleger ga meg imidlertid mye støtte og plaget meg ikke med endeløse spørsmål. Støtten jeg fikk fra INEOS var også fantastisk. Mange reserveoffiserer var bekymret for jobbene sine hjemme. Jeg var ikke det, og kunne derfor fokusere fullt og helt på å sørge for at
|
