|
|
Arap Yarımadası bir devlet değildi ancak birbiriyle ilişkili kabilelerin ve güçlü ailelerin rağbet gösterdikleri bir yerdi. Göçebe Bedeviler koyun yetiştirip çölde eşya ticareti yaparlarken çiftçiler de vahaların etrafına yerleşmişlerdi.
|
|
|
La péninsule arabique n'était pas un État mais une terre occupée par des tribus apparentées et des familles puissantes. Les bédouins nomades élevaient des moutons et échangeaient des biens dans le désert tandis que les fermiers se trouvaient autour des oasis. Les chameaux aidèrent les tribus nomades à gagner en puissance. Les diverses tribus se battaient avec des styles différents mais l'infanterie restait importante dans les armées arabes. Les frondeurs sans armure étaient des tirailleurs rapides et efficaces et les Arabes étaient fiers de leurs compétences en combat rapproché. Traditionnellement, ils se battaient pour piller plutôt que conquérir. Ces raids ou « razzias » apportaient de l'honneur aux vainqueurs ainsi que du bétail et des marchandises pour la tribu. Les conflits étaient habituellement de faible ampleur et les pertes étaient largement évitées puisqu'une retraite face à un danger plus grand n'était pas considérée comme honteuse. Après la conquête de l'Égypte, Rome dut traverser la péninsule arabique de manière à continuer son commerce lucratif avec l'Inde, mais elle ne réussit jamais à conquérir totalement ces terres désertiques.
|
|
|
Die Arabische Halbinsel war nie ein Staat, sondern wurde von einem Netzwerk von Stämmen und mächtigen Familien besetzt. Die nomadischen Beduinen züchteten Schafe oder trieben in der Wüste Handel, während Bauern Oasen besiedelten. Kamele halfen nomadischen Stämmen dabei, ihre Macht auszuweiten, und die unterschiedlichen Stämme entwickelten verschiedene Kampfstile. Das Rückgrat einer jeden arabischen Armee blieb jedoch die Infanterie. Schleuderer ohne Rüstung stellten schnelle und effektive Plänkler dar, und die Araber waren stolz auf ihre Nahkampffähigkeiten. Traditionell kämpften sie eher als Plünderer und nicht als Eroberer. Solche Beutezüge, oder „Razzias“, brachten den Siegern nicht nur Ehre ein, sondern auch Vieh und Waren für den Stamm. Konflikte waren meist von kleinem Ausmaß und die Anzahl der Opfer wurde gering gehalten, denn ein kämpfender Rückzug gegen einen überlegenen Feind galt nicht als Schande. Nach der Eroberung Ägyptens musste Rom die Arabische Halbinsel überqueren, um seinen lukrativen Handel mit Indien zu sichern. Es gelang den Römern nie richtig, dieses Wüstenland zu erobern.
|
|
|
La península arábiga no era un estado, sino más bien una tierra ocupada por poderosas familias y tribus emparentadas. Los beduinos nómadas se dedicaban a la cría de ganado ovino y comerciaban mercancías por el desierto, mientras que la agricultura se concentraba alrededor de los oasis. Gracias al camello, las tribus nómadas adquirieron poder y, además, las diferentes tribus crearon muchos y diferentes estilos de combatir, si bien la infantería siempre jugó un importante papel en los ejércitos árabes. Los honderos, sin protección ninguna, eran rápidos y eficaces escaramuzadores, y los árabes también se jactaban de su eficiencia en los combates cuerpo a cuerpo. Tradicionalmente se dedicaban a los saqueos, más que a las conquistas. Estos saqueos o razias eran un honor para los guerreros, además de proporcionarles ganado y bienes para la tribu. Los conflictos solían ser insignificantes y no solía haber demasiadas bajas, pues una noble retirada ante unas circunstancias adversas no se consideraba motivo de vergüenza. Tras la conquista de Egipto, Roma tuvo que cruzar la península arábiga para afianzar su lucrativo comercio con India, pero nunca llegó a conquistar del todo esta desértica tierra.
|
|
|
La Penisola arabica non era uno stato, ma una terra occupata da tribù e potenti famiglie interconnesse tra loro. I nomadi beduini allevavano ovini e scambiavano merci con altre popolazioni del deserto, mentre gli agricoltori si stabilivano nei pressi delle oasi. I cammelli favorirono l'ascesa delle tribù nomadi, le quali diedero vita a diversi stili di combattimento, anche se la fanteria rimase sempre di primaria importanza negli eserciti arabi. I frombolieri, privi di corazza, erano schermagliatori veloci ed efficaci, e gli Arabi erano anche orgogliosi delle proprie abilità nel combattimento corpo a corpo. Tradizionalmente erano soliti preferire il saccheggio alle conquiste. Le incursioni, o razzie, portavano onore ai guerrieri vittoriosi, nonché capi di bestiame e beni per le loro tribù. I conflitti erano generalmente di dimensioni ridotte e si riuscivano a evitare molte vittime, in quanto una nobile ritirata in condizioni difficili non era considerata una vergogna. Dopo la conquista dell'Egitto, Roma dovette attraversare la Penisola arabica per continuare i propri lucrosi commerci con l'India, ma non le riuscì mai di conquistare del tutto questa terra desertica e i suoi abitanti.
|
|
|
Arabský poloostrov nebyl samostatným státem, obývala ho spousta různých kmenů a vlivných rodin, většinou vzájemně spřízněných. Kočovní beduíni chovali ovce a obchodovali na poušti s různým zbožím a v oázách se usadili rolníci. S domestikací velbloudů nomádské kmeny získaly větší moc a přestože různé kmeny vynikaly v různých bojových stylech, páteří každé arabské armády byla vždy pěchota. Prakovníci, kteří nenosili žádnou zbroj, byli rychlými a efektivními harcovníky, a Arabové byli vždy hrdí válečníci pro boj zblízka. Tradičně bojovali jako nájezdníci, kteří spíš plenili, než aby dobývali nová území. Těmto útokům se říkalo „razie“ a vítězové při nich získávali nejen slávu, ale především cennou kořist pro přežití svého kmene – zboží a dobytek. Tyto šarvátky obvykle neměly nijak velký rozsah a ztrátám se často předcházelo tím, že bojovníci mohli zvolit čestný ústup v případě, že okolnosti byly příliš nepříznivé. Po dobytí Egypta se Řím musel přes tuto pouštní zemi dostat, aby mohl pokračovat ve výhodném obchodování s Indií. Nikdy si však tuto poušť ani její obyvatele nepodmanil.
|
|
|
Półwysep Arabski nie znajdował się pod panowaniem jednego państwa – żyło na nim wiele niekiedy spokrewnionych ze sobą plemion i potężnych rodów. Ludność była podzielona pomiędzy Beduinów – nomadów zajmujących się hodowlą owiec i handlem – oraz mieszkańców oaz, którzy zajmowali się uprawami. Po udomowieniu wielbłądów plemiona nomadów urosły w siłę, zaś różnorodność społeczności zaowocowała powstaniem wielu stylów walki, jednak główną siłą każdej arabskiej armii wciąż pozostała piechota. Procarze, którzy nie nosili żadnej zbroi, szybko i skutecznie osłabiali oddziały wroga przed właściwym atakiem wojowników biegłych w walce wręcz. Arabowie zazwyczaj dokonywali najazdów na sąsiadujące tereny, plądrując je doszczętnie, nie dążyli za to do podbojów. Te najazdy, zwane niekiedy „rejzami”, rozsławiały wojowników i zaopatrywały plemię w zwierzęta oraz rozmaite dobra. Potyczki nie były duże i starano się unikać strat, gdyż odwrót w obliczu przeważających sił wroga nie był uznawany za hańbę. Po podbiciu Egiptu Rzymianie musieli przekroczyć Półwysep Arabski, by zapewnić sobie dochodowy handel z Indiami, ale nigdy nie udało im się w pełni podbić tej pustynnej krainy.
|
|
|
Ни одна держава или конфедерация племен не сумела объединить Аравийский полуостров под своей властью. Его население составляли кочевники-бедуины, которые разводили овец и поддерживали торговлю между пустынными племенами и земледельцами оазисов. После приручения верблюдов военная мощь кочевников возросла, но они не стремились к завоеваниям и не вмешивались в противостояние между могущественными соседями, Египтом и Персией. Разные племена применяли различную боевую тактику, но основой аравийских армий всегда была пехота. Не отягощенные доспехами пращники быстро передвигались и осыпали врага градом камней, однако аравийские воины предпочитали ближний бой и гордились своим искусством владения мечом, копьем и щитом. Традиционно они использовали тактику набегов на соседние племена. Участие в набегах приносило воинам славу и добычу — в основном угнанный скот. Они не вели больших войн, и потери среди воинов обычно были невелики, поскольку отступление перед лицом превосходящих сил врага не считалось позором. После завоевания Египта римлянам пришлось поддерживать безопасность торговых путей, проходящих через Аравийский полуостров в Индию, однако завоевать всю пустыню Рим так и не смог.
|
