|
Milers de fils connecten les seves mans amb el cos del titella. Gairebé tantes fines cordes com músculs cal moure a l'homenet de fusta de color blanc brut. Aquestes primíssimes cordes són cordons umbilicals, mai trencats, entre creador i creació, de manera que el manipulador es fa actor i gaudim amb el diàleg sense paraules entre els dos personatges en escena.
|
|
From Catalonia came this small wonder of a one-man act with his articulated wooden puppet. It is a perfect story stretching from the endearing to the surprising. It goes from the puppet´s birth among contractions of a red bag, practically a tissue uterus, until its death and burial in a black bag, a coffin resembling a dustbin. In between, we are witness to a display of intelligence with the classical roles translated into interchangeable masks fitting an expressionless and faceless head. Carles is an old times puppeteer using a modern scenography. His baroque and risky technique is embedded with care and elegance in a sheltered stage using continuous abstract projections and an insistent repetitive music. However, always in line with the character or "identity" of the manipulated character. Thousands of strings connect his hands to the puppet's body. Almost as many fine ropes as muscles have to be moved for the animation of the little dirty-white wooden man. These delicate strings are never broken umbilical cords between creator and creature, so that the manipulator becomes an actor. Thus, we end up enjoying the wordless dialogue between the both characters on stage. Carles makes the puppet fly, enjoy, kick angrily at its god, suffer from tedium, drag itself out of submission and even venture a flamenco dance. The excess in number causes some threads to get tangled with others sometimes, but a correction by the unfazed puppeteer refers to the need of outside help we humans always have. Of that friendly, helping hand that may get us out of our confusion. It is a lucky puppet indeed, one blessed with the help of Carles´s hands and intelligence, in order to show, at every instance, the adequate face. Which articulation to move accordingly and which error to correct in time, simply choosing to move a thread here or a thread there.
|
|
De la Catalogne nous est arrivée cette petite merveille : un homme avec sa marionnette articulée en bois. Une histoire parfaite aussi attachante que surprenante. Depuis la naissance de la marionnette qui sort par contractions d’un sac rouge, presque d’un utérus tissulaire, jusqu'à sa mort et son enterrement dans un sac noir, un cercueil à l'apparence d’une litière à déchets. Quelle intelligence que celle de transposer des personnages classiques, des masques interchangeables sur une tête sans expression et même sans visage. Carles est un marionnettiste d’autrefois transposé dans une scénographie d’aujourd'hui. Sa technique baroque et risquée s'offre avec soin et élégance sur une scène théâtre de projections abstraites continues et accompagnée d’une musique persistante toujours en harmonie avec le caractère ou l'«identité» du personnage manipulé. De nombreux fils relient ses mains avec le corps de la marionnette. Presque autant de fines cordes que de muscles servent à mouvoir ce petit homme en bois de couleur blanc sale. Ces très minces cordes sont comme des cordons ombilicaux jamais rompus entre le créateur et sa création de sorte que le manipulateur devient acteur et nous permet de jouir d’un dialogue sans paroles entre les deux personnages. Carles réussit à faire que la marionnette vole, s’amuse, se fâche en donnant des coups de pieds à son dieu, souffre d'ennui, rampe en signe de soumission et entame même une danse de flamenco. Parfois, la quantité de fils manipulés fait que certains s’entrechoquent mais la correction effectuée, sans s’émouvoir, par le marionnettiste nous rappelle que l’être humain a toujours besoin d’une aide extérieure - cette précieuse aide d’une main amie dont nous avons tant besoin pour nous sortir de nos enchevêtrements. Cette marionnette est bien chanceuse de pouvoir compter sur les mains et l'intelligence de Carles, lui permettant de savoir quel visage mettre à chaque instant, de choisir comment se mouvoir et quelles erreurs corriger à temps dans un méli-mélo de fils de ci ou de là.
|
|
Desde Cataluña nos llegó esta pequeña maravilla consistente en un hombre solo con su muñeco de madera articulado. Una historia perfecta que va de lo entrañable a lo sorprendente. Desde el nacimiento del títere saliendo a contracciones de la bolsa roja, casi un útero tisular, hasta su muerte y sepultura en una bolsa negra, féretro con remedos de yacija para los desperdicios. Un dechado de inteligencia al trasponer los caracteres clásicos a caretas intercambiables sobre una cabeza sin expresión ni siquiera rostro. Carles es un titiritero de los de antaño servido en una escenografía de ogaño. Su técnica barroca y arriesgada se incrusta con esmero y elegancia en un escenario parapetado por unas continuas proyecciones abstractas y una insistente música reiterativa siempre acorde con el carácter o la “identidad” del personaje manipulado. Miles de hilos conectan sus manos con el cuerpo del títere. Casi tantas finas cuerdas como músculos hay que mover en el hombrecillo de madera de color blanco sucio. Estas delgadísimas cuerdas son cordones umbilicales, nunca rotos, entre creador y creación, de forma que el manipulador se hace actor y gozamos con el diálogo sin palabras entre ambos personajes en escena. Carles logra que el títere vuele, disfrute, se cabree dándole patadas a su dios, adolezca de tedio, se arrastre de sumisión e incluso amague un baile por lo flamenco. El exceso de hilos a veces hace que unos se entapicen con otros, pero la corrección que hace el titiritero sin inmutarse apela a la necesidad que siempre tenemos los seres humanos de ayuda exterior, de la ayuda de esa mano amiga tan añorada, para reconducir nuestros embrollos. Dichoso ese títere que cuenta con las manos y la inteligencia de Carles para saber qué rostro poner en cada instante, qué coyuntura mover en consonancia y qué error corregir a tiempo con un simple pasar el hilo por allí en vez de por aquí.
|
|
Dalla Catalogna è arrivata questa piccola meraviglia fatta di un uomo con il suo pupazzo di legno articolato. Una storia perfetta che va dall'accattivante al sorprendente. Della nascita della marionetta che esce dalle contrazioni di un sacco rosso, quasi un utero tessutale, fino alla sua morte e sepoltura in un sacco nero, bara con l'apparenza di un sacco per concime. Di intelligenza esemplare è la trasposizione dei caratteri classici in maschere intercambiabili sulla testa senza espressione e senza volto della marionetta. Carles è un marionettista di “annata” in una scenografia contemporanea. La sua tecnica barocca e rischiosa si fonde con cura ed eleganza in una scena animata da continue proiezioni astratte e da un'insistente musica reiterativa sempre in linea con il carattere o la "identità" del personaggio manipolato. Migliaia di fili collegano le sue mani con il corpo del pupazzo. Tante corde sottili quasi quanti i muscoli che muovono l’omino di legno e bianco-sporco. Queste sottilissime corde sono come cordoni ombelicali, mai rotti, tra il creatore e la sua creazione, così che il manipolatore si trasforma in attore e godiamo del dialogo senza parole tra i due personaggi sul palco. Carles riesce a fare in modo che il pupazzo voli, goda, si arrabbi e prenda a calci il suo dio, soffra di tedio, si trascini sottomesso e persino accenni ad una danza di flamenco. L’eccesso di fili a volte provoca che alcuni si intreccino con altri, ma la correzione che il burattinaio fa senza scomporsi richiama la necessità che abbiamo sempre, come esseri umani, dell'aiuto di quella mano amica, tanto rimpianta, per risolvere i nostri “garbugli”. Felice quel pupazzo che conta sulle mani e l’intelligenza di Carles per sapere quale volto indossare in ogni istante, quale giuntura muovere in armonia e quale errore correggere in tempo con il semplice passaggio di un filo da lì invece che da qui.
|
|
Da Catalunha nos chegou esta pequena maravilha, que consiste num homem com o seu boneco de madeira articulado. Uma história perfeita, que vai do entranhável ao surpreendente. Desde o nascimento da marioneta, saindo em contrações de um saco vermelho, quase um útero tecidual, até a sua morte e sepultura num saco preto, féretro com aparência de leito para os restos. Um exemplo de inteligência ao transpor os caracteres clássicos a máscaras intercambiáveis sob uma cabeça sem expressão, nem sequer rosto. Carles é um bonecreiro daqueles de antigamente, servido numa cenografia do presente. A sua técnica barroca e arriscada se incrusta com cuidado e elegância num palco barricado por contínuas projeções abstratas e uma insistente música reiterativa, sempre em sintonia com o caráter ou a "identidade" da personagem manipulada. Milhares de fios conectam suas mãos com o corpo do boneco. Quase tantas finas linhas como músculos é preciso mover no homenzinho de madeira de cor branco sujo. Essas finíssimas cordas são como cordões umbilicais, nunca quebrados entre criador e criação, de tal modo que o manipulador se faz também ator e desfrutamos com o diálogo sem palavras entre as duas personagens no palco. Carles logra que a figura animada voe, divirta-se, fique irritado pontapeando o seu deus, adoeça de tédio, se arraste de submissão e até mesmo ensaie uma dança flamenca. O excesso de fios faz, por vezes, que uns se embaracem com noutros, mas a correção que o marionetista faz sem hesitar remete à necessidade que nós, seres humanos, temos sempre de ajuda externa, do apoio dessa mão amiga tão ansiada, para resolver as nossas embrulhadas. Afortunada a marioneta que conta com as mãos e a inteligência de Carles, para saber qual rosto colocar em cada instante, qual articulação harmonicamente mover e qual erro corrigir a tempo, com um simples passar o fio por lá em vez de por aqui.
|