|
|
Několik čelných představitelů ČSSR včetně prvního tajemníka ÚV KSČ bylo uneseno do Sovětského svazu. Invaze však vyvolala celonárodní odpor, díky němuž se okupantům nepodařilo ustavit kolaborantskou vládu. Jedním z vrcholů Pražského jara se stal XIV. mimořádný sjezd KSČ v pražských Vysočanech.
|
|
|
At that time, Czechoslovak politicians had already attended several tête-à-tête meetings with the Soviet representatives, who asked them to stop the reform process. Representatives of other “fraternal” communist parties, such as the Polish or East German ones, also exerted pressure on the Czechoslovak representatives. Alexandr Dubček did promise to intervene, but failed to take any apparent steps. Therefore, the diplomatic pressure was replaced by a military solution. On the eve of 21 August 1968, Czechoslovakia was occupied by the armies of five Warsaw Pact countries. Several of the main representatives of Czechoslovakia, including the First Secretary of the Central Committee of the Communist Party, were kidnapped and transported to the Soviet Union. However, the invasion provoked resistance from the entire nation, due to which the invaders did not succeed in establishing a collaborationist government. One of the highlights of the Prague Spring was the 14th Extraordinary Congress of the Communist Party of Czechoslovakia, held in Vysočany in Prague. At the congress, those who opposed the reform movement were removed from office, even though it was to be just for a short period of time. It was the President, Ludvík Svoboda, who helped the invaders solve their uncomfortable situation. Together with some other politicians, he flew to Moscow and persuaded the representatives of the Party who had been kidnapped to sign a capitulation agreement.
|
|
|
A cette époque, les hommes politiques tchécoslovaques ont négocié à plusieurs reprises avec les représentants de l’URSS, qui appelaient la Tchécoslovaquie à cesser les réformes. La même pression a été exercée par les directions des autres « partis communistes frères », notamment par le parti polonais et celui de RDA. Alexander Dubček a promis de prendre des mesures, mais il n’a rien fait de concret. La pression diplomatique a alors été remplacée par une solution militaire : la nuit du 21 août 1968, la Tchécoslovaquie a été occupée par les armées de cinq États du Pacte de Varsovie. Plusieurs hauts représentants de la Tchécoslovaquie, y compris le premier secrétaire du Comité central du Parti communiste, ont été enlevés et envoyés en l’URSS. Mais l’invasion soviétique a suscité l’aversion de toute la nation et les occupants n’ont pas réussi à établir un gouvernement de collaboration. Le XIVe congrès du Parti communiste dans le quartier de Vysočany à Prague est devenu l'un des sommets du Printemps de Prague. Tous les opposants au processus de réformes ont été privés de leur poste – pour une courte durée cependant. Seul le président Ludvík Svoboda est parvenu à tirer les forces occupantes de cette situation délicate. Accompagné d'autres hommes politiques, il s’est rendu à Moscou et il a convaincu les représentants tchécoslovaques de signer un accord de capitulation avec les Soviétiques.
|
|
|
In dieser Zeit liefen bereits einige Verhandlungsgespräche zwischen tschechischen Politikern und den sowjetischen Vertretern, während dieser forderte die Sowjetunion zur Abstellung der Reformen auf. Es gab Druck auch seitens anderer „brüderlichen“ kommunistischen Parteien, vor allem seitens der Vertreter aus Polen und der DDR. Alexandr Dubček versprach zwar einzuschreiten, aber unternahm keine größeren Schritte. Der diplomatische Druck wurde deshalb durch eine militärische Lösung ersetzt: in der Nacht zum 21. September 1968 wurde die Tschechoslowakei durch die Truppen der fünf Warschauer-Pakt-Staaten besetzt. Einige führende Vertreter der Tschechoslowakei, einschließlich des Generalsekretärs des ZK wurden in die Sowjetunion entführt. Die Invasion löste einen nationalen Widerstand aus, aufgrund desssen die Besetzer keine kollaborierende Regierung bilden konnten.. Einer der Höhepunkte des Prager Frühlings war der XIV. Außerordentliche Parteitag der Kommunistischen Partei in dem Stadtteil Vysočany. Dort verloren, auch wenn nur kurzfristig, alle Reformgegner ihre Macht. Erst der Präsident Ludvík Svoboda rettete die Okkupanten aus der unangenehmen Situation. Er fuhr mit einigen ausgewählten Politikern nach Moskau und überzeugte die entführten Vertreter der Kommunistischen Partei von der Unterzeichnung des Kapitulationsvertrages mit der Sowjetunion.
|
|
|
I politici cecoslovacchi avevano già alle spalle ripetuti incontri faccia a faccia con i rappresentanti sovietici, che li intimavano di arrestare le riforme. Anche i rappresentanti di altri partiti comunisti “fratelli”, il partito polacco e quello della Germania dell’Est, esercitarono pressioni sulla leadership cecoslovacca. Alexandr Dubček promise di intervenire, ma non riuscì a compiere nessun passo significativo. La pressione diplomatica fu così rimpiazzata da un intervento militare: la notte del 21 agosto 1968 la Cecoslovacchia fu invasa dalle truppe dei cinque stati del Patto di Varsavia. Alcuni leader cecoslovacchi, tra cui il Primo Segretario del Partito comunista, furono sequestrati e portati in Unione Sovietica. L’invasione provocò tuttavia la resistenza dell’intera nazione, grazie alla quale gli occupanti non riuscirono a dar vita a un governo collaborazionista. Uno dei momenti culminanti della Primavera di Praga fu il 14° Congresso straordinario del Partito Comunista Cecoslovacco, che si svolse a Praga a Vysočany. Nel corso del congresso infatti coloro che si opponevano al processo di riforma furono destituiti dalle loro cariche, anche se solo per breve tempo. Fu infine il presidente Ludvík Svoboda a togliere gli occupanti dalla scomoda situazione in cui si trovavano: partì per Mosca con alcuni politici scelti e convinse i rappresentanti del KSČ che erano stati sequestrati a firmare l’accordo di resa con il partito sovietico.
|
|
|
W tym okresie czechosłowaccy politycy mieli już za sobą kilka osobistych rozmów z działaczami sowieckimi, którzy wezwali ich do zatrzymania reform. Nacisk przyszedł także ze strony kierownictwa innych „braterskich” partii komunistycznych, szczególnie Polski i NRD. Alexandr Dubček co prawda obiecał działać, ale nie wykonał żadnych widocznych kroków. Dyplomatyczny nacisk został więc wymieniony na rozwiązanie wojskowe: w nocy z 20 na 21 sierpnia 1968 r. Czechosłowacja została zajęta przez wojska pięciu krajów Układu Warszawskiego. Kilku czołowych działaczy CSRS włącznie z pierwszym, sekretarzem KC KSČ zostało porwanych do Związku Radzieckiego. Inwazja wywołała jednak ogólnonarodowy opór, dzięki któremu okupantom nie udało się utworzyć rządu kolaborantów. Jednym z przełomowych momentów Praskiej Wiosny stał się XIV nadzwyczajny zjazd KSČ w praskich Vysočanach. Na nim – mimo iż ostatecznie na krótko – przeciwnicy procesu reform zostali pozbawieni swoich funkcji. Nieprzyjemną dla okupantów sytuację rozwiązał dopiero prezydent Ludvik Svoboda. Wraz z kilkoma wybranymi politykami pojechał do Moskwy i przekonał porwanych działaczy KSČ do podpisania ze stroną radziecką umowy o kapitulacji.
|
|
|
В этот период за плечами чехословацких политиков уже были повторные личные встречи с советскими представителями, которые потребовали от них остановки реформ. Давление оказывалось также со стороны правления других «братских» коммунистических стран, в частности польских и восточногерманских представителей. Александр Дубчек, конечно, пообещал принять меры, но он не сделал никаких видимых шагов. На смену дипломатическому давлению пришло военное решение: в ночь на 21 августа 1968 года Чехословакия была оккупирована войсками пяти государств Варшавского договора. Несколько передовых представителей ЧССР, включая первого секретаря ЦК КПЧ, было вывезено без их согласия в Советский Союз. Вооруженная интервенция вызвала всенародное сопротивление, благодаря которому оккупантам не удалось создать коллаборационистское правительство. Одной из кульминаций Пражской весны стал XIV внеочередной съезд КПЧ в пражских Высочанах. На нем ‒ пусть и кратковременно ‒ противники реформистского процесса были лишены власти. Из неприятной ситуации оккупационные силы в итоге спас президент Людвик Свобода. Вместе с несколькими политиками он уехал в Москву и убедил похищенных представителей КПЧ подписать с советской стороной капитуляционное соглашение.
|
