|
|
"Di dalam dunia yang penuh penderitaan ini, bagaimana mungkin seseorang dapat menyembah Tuhan yang kebal terhadap penderitaan itu ? Saya telah memasuki banyak kuil Budha di negara-negara Asia dan berdiri di depan patung Budha yang sedang duduk bersila, tangan terlipat, mata tertutup dan senyuman tipis di mulutnya, terpisah dari penderitaan dunia. Tapi setiap kali itu juga, saya membayangkan kepada satu sosok yang tersika tergantung di kayu salib di mana tangan dan kakinya dipaku,punggung nya robek, anggota tubuhnya terenggang kuat, darah mengalir di kepalanya karena mahkota duri, mulutnya kering karena haus, dilupakan Tuhan. Itulah Tuhan bagi saya ! Ia meninggalkan semua otoritasnya terhadap kesakitan. Ia masuk dalam dunia kita darah dan daging, airmata dan kematian. Ia menderita untuk kita. Penderitaan kita dapat dihadapi dalam terangNya. Sekalipun masih banyak tanda tanya terhadap penderitaan manusia, tapi di balik semua itu kita mempunyai tanda lain yaitu salib yang melambangkan penderitaan ilahi."
|
|
|
« Dans le monde bien réel de la douleur, comment quelqu'un pourrait-il adorer un dieu qui ne peut pas la ressentir? Dans plusieurs pays d'Asie, je suis entré dans un temple bouddhiste et je me suis tenu avec respect au pied de la statue du Bouddha; celui-ci est assis jambes et bras croisés, les yeux fermés, une ombre de sourire sur les lèvres, l'air absent, détaché des souffrances de ce monde. Chaque fois, il me fallait détourner le regard après un moment. Je me tournais en pensée vers l'être abandonné, écartelé, torturé sur la croix, des clous plantés dans ses mains et ses pieds, son dos lacéré, ses articulations étirées, son front saignant des piqûres d'épines, la bouche sèche, souffrant d'une soif intolérable, et plongé dans l'obscurité loin de Dieu. Voilà mon Dieu ! II a mis de côté son immunité à la douleur. II est venu dans ce monde de chair et de sang, de larmes et de mort. II a souffert pour nous. A la lumière de Ses souffrances, les nôtres deviennent plus faciles à porter. Sur la marque laissée par la question de la souffrance de l'humanité, nous y apposons une autre, celle d'une croix qui symbolise la souffrance divine. »
|
|
|
"Hoe zou je in een wereld van pijn een God kunnen aanbidden, die immuun voor lijden is? Ik ben vaak in Boeddhistische tempels geweest in meerdere Aziatische landen en ik stond respectvol voor het beeld van Boeddha, zijn gekruiste benen, zijn armen over de borst, zijn ogen gesloten, een vleug van een glimlach om zijn mond, een afwezige blik op zijn gezicht, onthecht van de doodsnood van de wereld. Maar telkens weer keerde ik na een tijdje mijn blik van hem af en in mijn verbeelding richtte ik me dan tot die eenzame, verwrongen, gekwelde figuur aan het kruis, nagels door handen en voeten, met zijn gegeselde rug, met zijn verwrongen ledematen, met zijn voorhoofd bloedend van de doornenkroon, zijn droge mond en zijn grote dorst, die gedompeld was in die Godverlaten duisternis. Dat is mijn God! Hij legde zijn afstandelijkheid af, zijn imuniteit voor pijn. Hij ging onze wereld binnen, een wereld van vlees en bloed, tranen en dood. Hij leed voor ons. Ons lijden konden we beter aan in het licht van Zijn lijden. Nog steeds blijft er dat vraagteken met betrekking tot menselijk lijden, maar het krijgt een ander stempel, het teken van het kruis , dat Goddelijk lijden symboliseert."
|
