|
|
Məktubları diqqətlə oxuduqdan sonra legitim şübhə yaranır ki, bizim kilsə rahibləri Pavlenin mətnlərini tək tərəfli oxuyurlar XXI əsr Gürcüstanında cəmiyyətdə patriarxal və qadının təcrid olunmasına yönəlmiş sosial nizam-intizamın əsasını qoyan, qadının ən önəmli öhdəliyi kimi ailə həyatını göstərən idealoji qarışığı yaradırlar.
|
|
|
After careful reading of the epistles one gets legitimate suspicion that our high-level clerics interpret Paul’s texts in one-sided way in order to create for the 21st century Georgia the ideological narrative which will create the basis for patriarchic social order oriented on subjugation of women, while presenting family life as the woman’s foremost responsibility. While laying basis for such worldview they forget historic fact that Apostle Paul himself sent women to conduct apostolic activities, which is confirmed in his own epistle to the Romans: "I commend unto you Phebe our sister, which is a servant of the church which is at Cenchrea that ye receive her in the Lord, as becometh saints” (Rom. 16, 1). Also, paradoxically, by restricting women’s role in the Church by the status of nuns only, our clergy neglects the role in the history of the Georgian Church of a woman, St. Nino, with whose sermons and missionary activities Christianity in Georgia was established. With such attitude we not only belittle the role of the woman who brought Christianity to Georgia, but also forget history of the previous century, when there was an attempt to rethink the role of the woman in the Georgian Church: On 15 September 1917 Georgian female public figure Mariam Dadiani-Anchabadze addressed Sioni Catholicos’ Council, saying: "The Christ’s faith taught is this [equality for women]. For this we women demand having proper place in the affairs of religion and I personally, as the chairperson of the Sokhumi Georgian Women Society firmly defend the principle of achieving equality and demand that women get the right to be not just readers in a church, but also to preach and, more generally, to conduct missionary activities.”
|
|
|
Նամակներն ուշադիր ընթերցելուց հետո առաջանում է օրինական կասկած, որ մեր եկեղեցական հիերարխները Պողոսի տեքստերը միակողմանի են ընթերցում՝ քսանմեկերորդ դարի Վրաստանի այն գաղափարախոսական նկարագրությունը ստեղծելու համար, որը հասարակության մեջ կնոջ նահապետական և ճնշմանը կողմնորոշված սոցիալական կարգուկանոնի հիմքն է դնում, իսկ անձամբ կնոջ առաջնային պարտականությունն անվանում են նրա ընտանեկան կյանքը: Նմանօրինակ աշխարհայացք հիմնադրելիս՝ նրանք մոռանում են այն պատմական փաստը, որ անձամբ Պողոս առաքյալն ուղարկում էր կնոջը առաքելական գործունեության, ինչը հաստատված է նրա կողմից հռոմեացիներին ուղղված թղթի մեջ. «Ահա, պատկերացրեք մեր քույր Ֆիբեին, որը կողոսացիների եկեղեցու սպասավոր է, որպեսզի ընդունեք նրան Երկնքի արքայությունում, ինչպես սրբերին է պատշաճ» (հռոմ. 16, 1):Դրա հետ միասին, որքան էլ տարօրինակ չպետք է լինի, եկեղեցական գործերում կնոջը միայն միանձնուհու կարգավիճակ շնորհելով, մեր հոգևորականությունը անտեսում է անձամբ Վրաստանի եկեղեցու պատմության մեջ Սուրբ Նինոյի դերը, որի քարոզչությամբ, իրականացրած Աստծու ծառայությունից և միսիոներական գործունեությունից է սկիզբ առնում քրիստոնեությունը մեր երկրում: Ցավալի է, որ այսպիսի տվյալներով ոչ միայն նվազեցնում ենք Վրաստանը քրիստոնեացնող կնոջ դերը, այլև մոռացության ենք մատնում նաև անցած դարի պատմությունը, երբ փորձ արվեց վերանայելու կնոջ տեղը վրացական եկեղեցում. 1917 թվականի սեպտեմբերի 15-ին վրաց հասարակական գործիչ Մարիամ Դադիանի-Անչաբաձեն ելույթ ունեցավ Սիոնի եպիսկոպոսաց ժողովում, որտեղ հայտարարեց. « Քրիստոսի ցեղը սովորեցնում էր սա (կնոջ հավասարությունը): Դրա համար մենք՝կանայք անշուշտ պահանջում ենք համապատասխան տեղ գրավել հավատքի գործում, հոգևոր հիմնարկությունում, և ես անձամբ, որպես սուխումցի վրացի կանանց ընկերության նախագահ, անկասկած պաշտպանում եմ հավասարության սկզբունքը և պահանջում եմ, որ սոցիալական հիմնարկությունում կանանց շնորհվի ոչ միայն դավիթնեություն (քարոզչական ընթերցանություն), այլև տրվի եկեղեցում քարոզչություն և հրապարակային միսիոներական պարտականություն կատարելու իրավունք»:
|
|
|
ეპისტოლეების დაკვირვებით წაკითვის შემდეგ ჩნდება ლეგიტიმური ეჭვი, რომ ჩვენი საეკლესიო იერარქები პავლეს ტექსტებს ცალმხრივად კითხულობენ ოცდამერთე საუკუნის საქართველოსთვის იმ იდეოლოგიური ნარატივის შესაქმნელად, რომელიც საზოგადოებაში პატრიარქალური და ქალის ჩაგვრაზე ორიენტირებული სოციალური წესრიგის საფუძველს ქმნის, თავად ქალის უპირველეს მოვალეობად კი მის ოჯახურ ცხოვრებას ასახელებს. ამგვარი მსოფლმხედველობის დაფუძნებისას ისინი ივიწყებენ იმ ისტორიულ ფაქტს, რომ თავად პავლე მოციქული გზავნიდა ქალს სამოციქულო საქმიანობისთვის, რაც დადასტურებულია მისსავე რომაელთა მიმართ ეპისტოლეში: "აჰა, წარმოგიდგენთ ჩვენს დას ფიბეს, რომელიც არის კენქრელთა ეკლესიის მსახური, რათა მიიღოთ იგი უფალში, როგორც წმიდებს შეეფერება.”(რომ. 16, 1). ამასთან, რამდენადაც პარადოქსული არ უნდა იყოს, საეკლესიო საქმეებში ქალისთვის მხოლოდ მონაზვნის სტატუსის მიჩენით, ჩვენი სამღვდელოება უგულებელყოფს თავად საქართველოს ეკლესიის ისტორიაში ქალის, წმინდა ნინოს, როლს, რომლის ქადაგების, აღსრულებული ღვთისმსახურებისა და მისიონერული საქმიანობიდანაც იღებს სათავეს ქრისტიანობა ჩვენს ქვეყანაში. სამწუხაროა, რომ ასეთი მოცემულობით არა მხოლოდ ვაკნინებთ საქართველოს გამაქრისტიანებელი ქალის როლს, არამედ ვივიწყებთ გასული საუკუნის ისტორიასაც, როდესაც ადგილი ჰქონდა მცდელობას, გადააზრებულიყო ქალის ადგილი ქართულ ეკლესიაში: 1917 წლის 15 სექტემბერს ქართველი საზოგადო მოღვაწე მარიამ დადიანი-ანჩაბაძე სიტყვით გამოვიდა სიონის საკათალიკოსო კრებაზე, სადაც განაცხადა: "სჯული ქრისტესი გვასწავლიდა ამას [ქალთა გათანაბრებას]. ამისათვის ქალები უსათუოდ მოვითხოვთ სარწმუნოების საქმეში, სასულიერო უწყებაში სათანადო ადგილის დაჭერას და მე პირადათ როგორც სოხუმელ ქართველ ქალთა საზოგადოების თავმჯდომარე უსათუოდ ვიცავ გათანასწორების პრინციპს და მოვითხოვ, რომ სასულიერო უწყებაში ქალებს მიენიჭოს არამც თუ მარტო მედავითნეობა არამედ მიეცეთ უფლება ეკლესიაში ქადაგებისა და საზოგადოთ სამისიონერო მოვალეობათ აღსრულებისა.”
|
