|
Jak pamiętasz, powiedziałam ci, że samo wspomnienie modlitwy sprawiało, że czułam się wewnętrznie chora i chociaż chciałam podróżować, to nie chciałam jechać na pielgrzymkę. Ale jadąc do Medjugorja na 20-tą rocznicę objawień stwierdziłam, że nawet w nie nie wierzyłam!
|
|
" Il y a deux ans, mon mari est mort. Je me suis retrouvée vraiment seule. Ma soeur m'invitait à retourner à l'église, mais à chaque tentative je sentais quelque chose en moi qui me retenait. J'avais honte, et aussi j'avais été blessée par tous ceux qui m'avaient évincée alors qu'ils disaient aimer Dieu. Je persévérais donc et restais loin de l'Eglise. Lorsque ma soeur m'invita à l'accompagner à Medjugorje, je n'étais pas enthousiaste mais j'accueillis cela comme une occasion de sortir un peu de ma routine. Vous vous souvenez sûrement que je vous avais annoncé que la moindre allusion à la "prière" me rendait malade. Je voulais voyager, je ne voulais pas aller en pèlerinage. Mais je me suis retrouvée à Medjugorje pour le 20ème Anniversaire des apparitions - auxquelles je ne croyais même pas ! J'essayais toujours d'échapper aux activités proposées sur place, surtout la messe et l'adoration du Saint Sacrement, mais vous m'invitiez systématiquement à me joindre au groupe, si je le souhaitais. Vos propositions me déplaisaient, mais je voulais venir malgré tout : vous aviez l'air tellement sûr de ce que vous disiez sur la Sainte Vierge ! Pour la première fois, j'entendais quelqu'un qui n'insistait pas sur les miracles de Medjugorje mais qui focalisait plutôt sur les messages de la Gospa, sur son amour pour chacun de nous. Grâce à cela je me sentais à l'aise.
|
|
„Vor zwei Jahren ist mein Mann gestorben. Da war ich wirklich alleine. Meine Schwester lud mich ein, in die Kirche zurückzukehren, aber bei jedem Versuch spürte ich etwas in mir, was mich zurückhielt. Ich schämte mich, und ich war auch von allen denen verletzt worden, die mich ausgestoßen hatten, obwohl sie sagten, dass sie Gott liebten. Ich blieb daher bei meinem Standpunkt und der Kirche fern. Als meine Schwester mich einlud, sie nach Medjugorje zu begleiten, war ich nicht begeistert, nahm das aber als Gelegenheit auf, ein wenig aus meiner Routine heraus zu kommen. Sie erinnern sich sicherlich, dass ich Ihnen angekündigt habe, dass der geringste Hinweis auf das „Gebet“ mich krank machte. Ich wollte reisen, ich wollte nicht auf Pilgerfahrt gehen. Aber ich war zum 20. Jahrestag der Erscheinungen plötzlich in Medjugorje, Erscheinungen, an die ich nicht einmal glaubte! Ich versuchte immer, den an Ort und Stelle angebotenen Aktivitäten zu entfliehen, vor allem der Messe und der Anbetung, aber Sie luden mich systematisch ein, mich der Gruppe anzuschließen, wenn ich dies wünschte. Ihre Vorschläge gefielen mir nicht, aber ich wollte trotzdem kommen: Sie schienen dessen, was Sie über die Muttergottes sagten, so sicher! Zum ersten Mal hörte ich jemanden, der nicht die Wunder von Medjugorje hervorhob, sondern eher die Botschaften der Gospa, ihre Liebe für jeden von uns in den Mittelpunkt stellte. Dadurch fühlte ich mich wohl.
|
|
“Due anni fa, mio marito è morto ed io mi sono ritrovata molto sola. Mia sorella mi invitava a tornare in chiesa, ma ogni volta che facevo un tentativo, sentivo in me qualche cosa che mi tratteneva. Mi vergognavo, ed inoltre ero stata ferita da tutte quelle persone che mi avevano evitato mentre allo stesso tempo dicevano di amare Dio. Dunque, continuavo a tenermi lontana dalla Chiesa. Quando mia sorella mi chiese di accompagnarla a Medjugorje, io non ne ero entusiasta, ma accolsi l’invito come un’occasione per uscire un po’ dalla routine. Lei si ricorda senz’altro che le avevo detto che la minima allusione alla “preghiera” mi faceva star male. Io volevo fare un viaggio, non volevo partecipare ad un pellegrinaggio. Tuttavia mi sono ritrovata a Medjugorje per il 20esimo Anniversario delle Apparizioni – alle quali nemmeno credevo! Cercavo sempre di evitare di partecipare alle attività che ci erano proposte, soprattutto la Messa e l’Adorazione del Santissimo Sacramento, ma lei, sistematicamente, m’invitava ad unirmi al gruppo, sempre se lo desideravo. Le sue proposte non mi allettavano, ma nonostante tutto volevo venire: lei aveva un’aria così sicura riguardo a quello che diceva sulla Madonna! Per la prima volta, sentivo qualcuno che non insisteva nel parlare dei miracoli di Medjugorje, ma che piuttosto focalizzava l’attenzione sui messaggi della Gospa, sul suo amore per ciascuno di noi. E questo mi faceva sentire a mio agio.
|