ksl – Übersetzung – Keybot-Wörterbuch

Spacer TTN Translation Network TTN TTN Login Français English Spacer Help
Ausgangssprachen Zielsprachen
Keybot 11 Ergebnisse  kulturaskanons.lv
  Latvijas KultÅ«ras Kanons  
Mūzikas savdabība rosināja novatoriskus meklējumus horeogrāfijā. "Rigondu" un vēlāk arī S. Rahmaņinova "Simfoniskās dejas" varēja uzskatīt par pirmajiem mēģinājumiem horeogrāfijas simfonizēšanā latviešu baleta mākslā.
В 1959 году, в сотрудничестве с композитором Ромуалдсом Гринблатсом, Тангиева-Бирзниеце ставит очередной оригинальный латышский балет – «Ригонда». Своеобразие музыки вдохновляло на поиски хореографических новшеств. Балет «Ригонда», как и поставленный позднее балет «Симфонические танцы» на музыку С. Рахманинова, можно считать первой попыткой симфонической хореографии в искусстве латышского балета.
  Latvijas KultÅ«ras Kanons  
Jāzeps Grosvalds (1891–1920) – klasiskā modernisma ievadītājs Latvijas mākslā un nācijai būtisku tēmu atveidotājs kara un politisko krīžu posmā. Dzimis Rīgā, advokāta, ilggadēja Rīgas Latviešu biedrības vadītāja F. Grosvalda ģimenē.
Язепс Гросвалдс (1891–1920) – зачинатель классического модернизма в латышском искусстве, отражавший существенные для народа темы во время войны и политических кризисов. Родился в Риге, в семье адвоката – руководителя Рижского латышского общества Ф. Гросвалдса. Художественное образование получил в Риге, затем в частных школах в Мюнхене и Париже (1909–14); посещал многочисленные выставки и музеи Европы, штудировал работы старых мастеров и современное искусство того времени.
  Latvijas KultÅ«ras Kanons  
Jau pēc pirmizrādes "Jaunā Dienas Lapa" rakstīja, ka "Uguns un nakts" kā teātra izrāde būs pilnīgākais, kas jebkad latviešiem mākslā sniegts". Jaunā Rīgas teātra un režisora Alekša Mierlauka vārds kļuva ļoti populārs. Un līdz ar "Uguns un nakts" inscenējumu varēja sākt runāt par modernās režijas mākslas sākumiem latviešu profesionālajā teātrī.
The newspaper "Jaunā Dienas Lapa" wrote after the premiere that "Uguns un nakts" will be the most accomplished performance that Latvians have hitherto had a chance to see." The production made both the theater and Aleksis Mierlauks very popular, and it represented the beginning of modern stage directing in Latvian professional theater.
Сразу после премьеры газета «Яуна Диенас Лапа» писала: «Спектакль «Огонь и ночь» – это самое совершенное изо всего, что достигнуто латышами в искусстве». Имя Нового Рижского театра и режиссера Миерлаукса сразу сделалось популярным.
  Latvijas KultÅ«ras Kanons  
1916. gadā mākslinieku iesauca armijā; viņš dienēja latviešu strēlnieku rindās Rīgas frontē, gada beigās – artilērijas pārvaldē Petrogradā, kur palika līdz 1917. gada vasaras beigām. Šajā laikā tapusi akvarelī, guašā, temperā un eļļā gleznotā darbu sērija (ap 70 kompozīciju), kas ir plašākais un mākslinieciski augst-vērtīgākais latviešu strēlnieku cīņu atainojums vizuālajā mākslā.
В 1916 году художника призвали в армию; он служил в рядах латышских стрелков Рижского фронта, позже – до конца лета 1917 года – в Артиллерийском управлении в Петрограде. Созданная в это время серия работ акварелью, гуашью, темперой и маслом (около 70 композиций) – наиболее полное и качественное отражение борьбы латышских стрелков в латышском визуальном искусстве. Гросвалдс новаторски трактовал тему, отказавшись от эффектных театральных сцен баталий, официальных прославлений победы, отражая лишь повседневный трагизм войны и героизм стрелков. В больших картинах маслом художник достиг кульминации своего стиля; три из них дополняют и завершают серию стрелков («Три креста», «Умирающий солдат», «Радуга»).
  Latvijas KultÅ«ras Kanons  
Nav grūti Borisa Bērziņa mākslinieka skatā novērtēt autentiska postmodernista pozīciju – viņš brīvi sērfo pa laikmetiem un stiliem, savā rokrakstā pārbaudot mākslas konceptus un atrodot visiem laikiem cauri ejošos sižetos sava laika tēmas.
There is something of an authentic postmodernist in Bērziņš’s artistic viewpoint: he moves across eras and styles with ease, testing art concepts and locating his themes throughout the centuries. His references are the Baroque, Byzantium, Proto-Renaissance in Italy, Rembrandt and Leonardo as well as, closer to home, Johann Kristoff Brotze. "Artist and Model" likewise refers to other paintings – the closest would be "An Artist’s Studio" by Janis Rozentāls, the most remote – frescoes at Pompeii.
Сюжеты, с которыми работает художник – это, с одной стороны, классика, с другой – они подсказаны самой близкой и конкретной повседневной жизнью. Из нашего же быта и недолгой истории живописи заимствованы «похороны свиньи», пейзажи с банями, натюрморты, сюжеты Янова дня; впрочем, с далекой дистанции – каждая его женщина Мадонна, Даная или по крайней мере Венера, его гуляки, будучи в родстве с «Тайной вечерей», блуждают по витальной вселенной фламандских чревоугодников. Художник и его модель тоже имеют свои параллели во времени и в пространстве – от фресок Помпеи до «Мастерской художника» Яниса Розенталса (1896).
  Latvijas KultÅ«ras Kanons  
Viņš raksta teātra recenzijas, kā stažieris skatās mēģinājumus pie Eduarda Smiļģa Dailes teātrī un strādā ar pašdarbniekiem Poligrāfiķu centrālajā klubā. Par viņa debiju profesionālajā mākslā kļūst veiksmīgs Jāņa Kalniņa operas "Ugunī" iestudējums Liepājas teātrī (1959).
After returning to Latvia in 1956, Kroders could not find work in Riga theaters because of having been repressed. He wrote theater reviews, as a trainee watched Eduards Smiļģis rehearse at Dailes Theater, and directed amateurs at the Typography Workers’ Club. His professional debut as a director was the successful production of Jānis Kalniņš’s opera "Ugunī" at the Liepāja Theater (1959). Over the next five years, Kroders acquired practical skills as a theater director, he read a lot, and studied the theory. Despite lacking systematic education in any of the branches of theater art, Kroders was and is one of the most erudite theater directors in Latvia. In 1964 Kroders went to Moscow to attend the Higher Theater Director course. During Khruschev’s thaw it was possible to put aside the socialist realism dogma. Kroders learned about Antonin Artaud and his theater of cruelty but it was the Russian theater that had the greatest impact on his art. He acquainted himself with Georgy Tovstonogov’s conceptualism and perfectionism at the Leningrad Bolshoi Drama Theater and with Yuri Lyubimov’s open play theater at Taganka; yet his chosen guru was Anatoly Efros with his psychological method. He was also attracted by Oleg Yefremov’s productions at Sovremennik Theater with their provocative neonaturalism. Along with performances by the Berliner Ensemble and Commédie française, Kroders was particularly impressed by Peter Brook’s "King Lear". Among the influences he has mentioned also the famous Polish reformer Jerzy Grotowski.
  Latvijas KultÅ«ras Kanons  
Latvijas Mākslas akadēmijas 1958. gada absolvents Boriss Bērziņš (1930–2002) latviešu mākslā ienāca Padomju Latvijas laikā, kad mākslā valdīja socreālisma doktrīna, kas pieprasīja figurālas gleznas ar izvērstiem sižetiem par tēmām, kuras ideoloģiskā vadība atzina par noderīgām.
A 1958 graduate of the Latvian Academy of Art, Boriss Bērziņš (1930–2002) entered the art scene in the Soviet period with its socialist realism doctrines that demanded figurative paintings with developed plots on subjects approved by the ideologists. Along with his peers Edgars Iltners, Indulis Zariņš, and Rita Valnere, he was considered an innovator of the doctrine, an artist in the so-called "severe style". It soon became clear, however, that this particular artist defied a particular framework: he painted what he considered of interest ignoring official criticism and rejections of his works when exhibitions were put together. That brought Bērziņš the status of an outsider, even though it was impossible to disregard his talent: among artists he was an unquestioned authority precisely because of the formal challenges and extraordinary professional ability always present in his works. Moreover, while stable basic interest was retained in terms of the subject matter and his works could not be confused with any other, there were endless variations within the limits of a theme depending on where the artist’s particular interest lay at any given moment: developing color until the object gains solid materiality; the rich plasticity of a voluptuous figure; the use of gold leaf in a painting; the exploration of collage or a particular subject matter: e.g., a drunk with a rainbow shiner under the eye which, as a result of Bērziņš reflection, renders him similar to a Byzantine Madonna. In addition to painting, Bērziņš has always drawn a lot – on a variety of materials, including art books – and it is his drawings that often make explicit his unique visual discoveries.
Выпускник Латвийской художественной академии 1958 года, Борисс Берзиньш (1930–2002) вошел в латышское искусство в период советской власти, когда в нем царила доктрина соцреализма, требующая фигуральных картины на одобренные идеологическим руководством темы. Наряду с Эдгарсом Илтнерсом, Индулисом Зариньшем, Ритой Валнере Берзиньш был поначалу причислен к носителям «новых веяний» внутри доктрины – к создателям так называемого жесткого стиля. Вскоре выснилось, что Берзиньш – не такой художник, которого можно втиснуть в определенные рамки. Он рисовал то, что его интересовало, несмотря на официальную критику и отказ от его картин при организации выставок. Впрочем, не считаться с талантом Бориса Берзиньша было уже невозможно – в среде художников его авторитет был неоспорим: как раз благодаря формальному вызову и исключительному профессионализму. Его работы, даже в пределах одной темы, эволюционировали в зависимости от того, что именно казалось ему интересным – превращение краски в материальный объект, роскошная рельефная пластика корпулентной фигуры, использование в картине золотых листочков, испытание возможностей коллажа или просто интригующая история, к примеру – увиденная на вечере Лиго девица с радужным синяком под глазом, которая в результате художественных штудий обретает сходство с византийской мадонной.
  Latvijas KultÅ«ras Kanons  
Latvijas Mākslas akadēmijas 1958. gada absolvents Boriss Bērziņš (1930–2002) latviešu mākslā ienāca Padomju Latvijas laikā, kad mākslā valdīja socreālisma doktrīna, kas pieprasīja figurālas gleznas ar izvērstiem sižetiem par tēmām, kuras ideoloģiskā vadība atzina par noderīgām.
A 1958 graduate of the Latvian Academy of Art, Boriss Bērziņš (1930–2002) entered the art scene in the Soviet period with its socialist realism doctrines that demanded figurative paintings with developed plots on subjects approved by the ideologists. Along with his peers Edgars Iltners, Indulis Zariņš, and Rita Valnere, he was considered an innovator of the doctrine, an artist in the so-called "severe style". It soon became clear, however, that this particular artist defied a particular framework: he painted what he considered of interest ignoring official criticism and rejections of his works when exhibitions were put together. That brought Bērziņš the status of an outsider, even though it was impossible to disregard his talent: among artists he was an unquestioned authority precisely because of the formal challenges and extraordinary professional ability always present in his works. Moreover, while stable basic interest was retained in terms of the subject matter and his works could not be confused with any other, there were endless variations within the limits of a theme depending on where the artist’s particular interest lay at any given moment: developing color until the object gains solid materiality; the rich plasticity of a voluptuous figure; the use of gold leaf in a painting; the exploration of collage or a particular subject matter: e.g., a drunk with a rainbow shiner under the eye which, as a result of Bērziņš reflection, renders him similar to a Byzantine Madonna. In addition to painting, Bērziņš has always drawn a lot – on a variety of materials, including art books – and it is his drawings that often make explicit his unique visual discoveries.
Выпускник Латвийской художественной академии 1958 года, Борисс Берзиньш (1930–2002) вошел в латышское искусство в период советской власти, когда в нем царила доктрина соцреализма, требующая фигуральных картины на одобренные идеологическим руководством темы. Наряду с Эдгарсом Илтнерсом, Индулисом Зариньшем, Ритой Валнере Берзиньш был поначалу причислен к носителям «новых веяний» внутри доктрины – к создателям так называемого жесткого стиля. Вскоре выснилось, что Берзиньш – не такой художник, которого можно втиснуть в определенные рамки. Он рисовал то, что его интересовало, несмотря на официальную критику и отказ от его картин при организации выставок. Впрочем, не считаться с талантом Бориса Берзиньша было уже невозможно – в среде художников его авторитет был неоспорим: как раз благодаря формальному вызову и исключительному профессионализму. Его работы, даже в пределах одной темы, эволюционировали в зависимости от того, что именно казалось ему интересным – превращение краски в материальный объект, роскошная рельефная пластика корпулентной фигуры, использование в картине золотых листочков, испытание возможностей коллажа или просто интригующая история, к примеру – увиденная на вечере Лиго девица с радужным синяком под глазом, которая в результате художественных штудий обретает сходство с византийской мадонной.