wsie – -Translation – Keybot Dictionary

Spacer TTN Translation Network TTN TTN Login Deutsch Français Spacer Help
Source Languages Target Languages
Keybot 11 Results  www.ji.lviv.ua
  Tadeusz Andrzej Olszański  
Najpierw głodowa zagłada setek tysięcy jeńców sowieckich, następnie eksterminacja Żydów realizowana – zwłaszcza na Wołyniu – przy mniej lub bardziej przymusowym udziale miejscowej ludności, wreszcie masowa branka na roboty przymusowe, podczas której niejednokrotnie palono wsie i mordowano ludność, oraz akcje przeciwpartyzanckie, podczas których całe wsie wycinano w pień.
На хвилі вивезень на роботи та масових втеч у лісах зростала кількість учасників дуже численної у 1942 р. “першої” УПА Тараса Бульби-Боровця, а пізніше – бандерівської Української Повстанської Армії. Той сам процес полегшував розбудову Армії Крайової та інших польських формувань, а також совєцьких партизанських загонів, якими зазвичай керували кадрові енкаведисти. Виникла також значна кількість “диких” підрозділів, нікому не підпорядкованих і не раз мало чим відмінних від грабіжницьких банд. Із ними боролися всі “регулярні” партизани, що посилювало їхню жорстокість, позаяк переслідувані усіма “дикі” опинилися в найгіршій ситуації. По лісах теж ховалися банди дезертирів різних армій, а також доведені до відчаю, готові на все групи втікачів. Усі вони жили коштом сіл, у випадку опору грабуючи, ґвалтуючи та вбиваючи. І всі вони називали себе “арміями”, навіть звичайнісінькі розбишаки, а переляканий селянин – і польський, і український – не був у стані відрізнити партизана від бандита.
  Tadeusz Andrzej Olszański  
Najpierw głodowa zagłada setek tysięcy jeńców sowieckich, następnie eksterminacja Żydów realizowana – zwłaszcza na Wołyniu – przy mniej lub bardziej przymusowym udziale miejscowej ludności, wreszcie masowa branka na roboty przymusowe, podczas której niejednokrotnie palono wsie i mordowano ludność, oraz akcje przeciwpartyzanckie, podczas których całe wsie wycinano w pień.
На хвилі вивезень на роботи та масових втеч у лісах зростала кількість учасників дуже численної у 1942 р. “першої” УПА Тараса Бульби-Боровця, а пізніше – бандерівської Української Повстанської Армії. Той сам процес полегшував розбудову Армії Крайової та інших польських формувань, а також совєцьких партизанських загонів, якими зазвичай керували кадрові енкаведисти. Виникла також значна кількість “диких” підрозділів, нікому не підпорядкованих і не раз мало чим відмінних від грабіжницьких банд. Із ними боролися всі “регулярні” партизани, що посилювало їхню жорстокість, позаяк переслідувані усіма “дикі” опинилися в найгіршій ситуації. По лісах теж ховалися банди дезертирів різних армій, а також доведені до відчаю, готові на все групи втікачів. Усі вони жили коштом сіл, у випадку опору грабуючи, ґвалтуючи та вбиваючи. І всі вони називали себе “арміями”, навіть звичайнісінькі розбишаки, а переляканий селянин – і польський, і український – не був у стані відрізнити партизана від бандита.
  Tadeusz Andrzej Olszański  
Rola Sowietów w tych wydarzeniach nie jest dostatecznie wyjaśniona. Wiadomo, że ich partyzantka była nieprzejednanym wrogiem UPA, którą zwalczała intensywniej nawet niż Niemców, brutalnie pacyfikując przy tym wsie ukraińskie i mordując ich ludność.
Durch ganz Wolhynien zogen von Osten nach Westen die Flüchtlings-Kolonnen. Hunderttausende Polen versteckten sich hinter dem Bug, in Ostgalizien und in den Städten, viele flohen, noch bevor die “Entpolonisierer” ins Dorf kamen, viele kamen noch unterwegs ums Leben, gewaltsam oder durch Hunger und Erschöpfung, andere wurden von den deutschen Grenztruppen am Bug erschossen, der Rest kam großenteils zur Zwangsarbeit nach Deutschland, viele starben dort vor Erschöpfung oder unter den Bomben der Alliierten. Auch die polnischen Stadtbewohner sahen sich in Gefahr, viele suchten Rettung in polnischen Dörfern des Oblast Zhytomyr – über ihr Schicksal weiß man am wenigsten.
На початку 1944 р. антипольські виступи поступово охопили усю Львівщину, а також, хоча й значно меншою мірою, – Станіславівщину й Тернопільщину. Лише в нафтовому басейні не відбулися терористичні операції – він працював для потреб фронту, і німці до кінця утримували його залізною рукою. Також у самому Львові траплялися численні вбивства поляків від рук інфільтрованої ОУН української поліції та польські відплатні акції. Одні й другі часто скеровувалися проти окреслених, загальновідомих постатей.
  Tadeusz Andrzej Olszański  
W toku tych walk Niemcy masowo pacyfikowali wsie, co w efekcie przyniosło wzrost prestiżu i siły banderowców, upadek zaś – kolaborantów, tym większy, że Niemcy ponosili coraz to nowe klęski, a wojna przybliżała się do granic Galicji.
Зміна окупації Кресів з німецької на совєцьку не поклала краю (всупереч тому, що пишуть більшість сучасних польських дослідників) ані діяльності УПА, ані убивствам польського цивільного населення. Але тепер становище поляків значно погіршилося – осередки самооборони припинили існування, перестали діяти загони АК, а нові депортації на схід та мобілізація до війська здесяткували найактивніші польські середовища. Водночас із військом, зокрема з Волині, на захід відступила значна кількість цивільного населення, однак і надалі на сході залишалося чимало поляків. Тимчасом УПА уникла деконспірації та фронтальних сутичок із Совєцькою Армією, а під час перекочування фронтів значно доозброїлася і зміцнилася допливом шуцманів та решток дивізії “Галичина”.
  Tadeusz Andrzej Olszański  
rozlała się więc nowa fala antypolskiego terroru, tym razem bezplanowa, nie sterowana. Atakowano zapewne głównie te wsie, które okazywały sympatie dla nowego okupanta (a okazywano je głównie po to, by uniknąć wywózki na Sybir i zyskać ochronę właśnie przed UPA).
Nachdem die Sowjets die Deutschen als Besatzungsmacht abgelöst hatten, stellte die UPA ihre Tätigkeiten keineswegs ein, aber die Situation der Polen war nun schlechter als zuvor, denn ihre Zentren der Selbstverteidigung existierten nicht mehr, die Einheiten der AK konnten nicht mehr eingreifen, und infolge der Deportationen nach Osten und der Rekrutierung für die Rote Armee schmolzen die aktivsten polnischen Gruppierungen auf ein Zehntel der früheren Stärke. Zwar ging ein großer Teil der Zivilbevölkerung (vor allem aus Wolhynien) mit der Armee nach Westen, aber sehr viele Polen sind auch in den östlichen Gebieten geblieben. In dieser Zeit vermied die UPA zunächst noch offene Kämpfe mit der Sowjetarmee, rüstete stattdessen auf und verstärkte sich durch den Zulauf aus den Kollaborations-Formationen (Schutzmänner und Reste der SS-Division “Galizien”).
Досі немає вірогідних оцінок українських жертв, однак автор цих міркувань припускає, що вона могла сягати 1/3 польських жертв, тобто бл. 30 тис. осіб на всій території, охопленій конфліктом, до кінця німецької окупації та від рук усіх категорій убивць, поза відвертим німецьким терором та явними, не провокаційними заходами совєцьких партизанів. Ця кількість не суперечить оцінкам Туровського. Однак, за сучасного стану досліджень ні ця кількість, ані жодна інша, не піддається верифікації, так само як неможливо реально оцінити розміри польських втрат періоду другої совєцької окупації.
  Tadeusz Andrzej Olszański  
Samoobrony polskie podejmowały także akcje zaczepne – tak prewencyjne, jak i odwetowe. Palono wsie ukraińskie sąsiadujące z samoobronami lub uznawane za “gniazda nacjonalistyczne”, niewątpliwie musiało dochodzić przy tym także do mordów na ludności cywilnej (10).
Nicht alle konnten oder wollten fliehen. In einigen Ortschaften Wolhyniens entstanden sogenannte “Zentren für Selbstverteidigung”, wo sich die Polen sammelten. Häufig tolerierten die Deutschen das, manchmal halfen sie sogar, aber es kam auch vor, dass sie die Waffen beschlagnahmten und die Anführer verhafteten. Die Armia Krajowa, der die Selbstverteidigungsgruppen unterstanden, wurde immer stärker durch Zulauf aus dem Generalgouvernement und durch die immer engere Zusammenarbeit mit den sowjetischen Partisanen. Das größte Zentrum der Selbstverteidigung, Przebraze, stoppte die Angriffe der UPA nur mit sowjetischer Hilfe. Man schätzt, dass etwa 70.000 Polen die Zeit des Terrors in den Selbstverteidigungszentren Wolhyniens und Ostgaliziens überlebten.
  Tadeusz Andrzej Olszański  
Co więcej – aż 100 z nich miało miejsce między 10 a 15 lipca, w tym 57 akcji 11 lipca, a 22 – następnego dnia. W rzeczywistości liczba ataków na wsie polskie w tych dniach była jeszcze wyższa, wiele bowiem takich akcji nie ma daty dziennej, a tylko miesięczną.
Не усі могли чи бажали утікати. У низці водинських місцевостей виникли центри самооборони, навколо яких гуртувалися поляки. Німці неодноразово виявляли толерантність щодо них, навіть допомагали, однак траплялося й таке, що відбирали їм зброю, а провід арештовували. АК, що керувала загонами самооборони, міцніла завдяки підкріпленню із ґенерал-ґубернаторства, а також завдяки щораз ближчій співпраці із совєцькими партизанами. Найбільший центр самооборони, Пшебраже (або Пребраже, тепер Гайове), витримав атаки УПА лише завдяки допомозі совєтів. За оцінками дослідників, у центрах самооборони Волині й Східної Галичини пережили період терору бл. 70 тис. осіб.
  Tadeusz Andrzej Olszański  
Taka akcja nie mogła być przypadkowa. Turowski pisze o koncentrycznym marszu oddziałów UPA z trzech kierunków (6), a w jego toku masowo palono wsie i mordowano ludność. Teraz już nie było mowy o ultimatach ani czasu na ucieczkę.
Zum Blutvergießen zwischen Polen und Ukrainern war es schon früher gekommen, und zumeist war es ukrainisches Blut. Schon im Herbst 1941 begannen die Kampfgruppen der polnischen NDK (Volksdemokraten – Anm. Üb.) mit Attentaten auf ukrainische Politiker im Generalgouvernement, und zur selben Zeit fanden im Gebiet Chelm Kämpfe und Morde statt, denen etwa 400 Ukrainer zum Opfer fielen. Ähnliche Aktionen, als Reaktion auf die deutsche Deportationspolitik gegen die polnische Bevölkerung aus dem Gebiet Zamojszyna deklariert, wurden später fortgesetzt, dann aber schon unter der Parole “Vergeltung für Wolhynien!”.
Відповідальність за терор обтяжує насамперед українське політичне керівництво, точніше – бандерівську ОУН. Її керівники розпочали широкосяжну антипольську операцію, вони й припинили її, коли визнали за необхідне: виразне послаблення терору восени 1943 р. напевне пов’язане із директивами керівництва ОУН, прийнятими у жовтні цього року. Значна відповідальність лягає також на німців, не лише тому, що вони, як окупанти, відповідали за стан безпеки на цих територіях і стимулювали злочинну діяльність шуцманшафтів, але й тому, що вони чинили безпосередні провокації, удаючи злочини то поляків, то українців (9).
  Tadeusz Andrzej Olszański  
Rzecz charakterystyczna, że w tym czasie na ziemiach polskich notujemy niewiele mordów na ludności polskiej – jedynie sporadyczne akcje odwetowe tam, gdzie Polacy uprzednio atakowali wsie ukraińskie, oraz “likwidacje” poszczególnych funkcjonariuszy lub agentów nowej władzy.
1945 war die UPA in Prinzip auf dem von ihr kontrollierten Territorium Herr der Lage, aber mit der Zeit verlor sie die Kontrolle unter dem immer stärker werdenden Druck der Armee und infolge der Umsiedlung von immer mehr ukrainischen Dörfern. Politisch befand sich die UPA in einem Dilemma. Einerseits war sie an der Bildung einer gemeinsamen polnisch-ukrainischen Front gegen die sowjetische Besatzung interessiert, andererseits verzichtete sie auch weiterhin nicht auf territoriale Ansprüche auf Kosten Polens in seinen “Jalta”-Grenzen. Es kam zu Kontakte zwischen der UPA und der polnischen Gruppe “Freiheit und Unabhängigkeit”, zu einer taktischen Vereinbarung und einigen gemeinsamen Operationen gegen NKWD und UBP (Innere Sicherheit) im Gebiet Lublin – die bekannteste und größte war der Angriff auf Hrubesziw am 26.Mai 1946 – das alles hatte jedoch keine große Bedeutung, denn die polnische Führung wollte die Waldtruppen auflösen, und die grundsätzlichen politischen Gegensätze zwischen den polnischen und ukrainischen Unabhängigkeitsbewegungen schienen unüberbrückbar.
У новій ситуації операція набула широкого розголосу, її представляли помстою за смерть Свєрчевського. Однак метою акції було передовсім виселення українського населення, а лише відтак – знищення українського партизанського руху. Виселення відбувалося із великою брутальністю, супроводжувалося численними вбивствами. Виселених скеровували на західні та північні землі, прагнучи (без сумніву, свідомо) до розриву парафіяльних та сусідських, ба, навіть родинних зв’язків. Принагідно були ліквідовані всі форми українського національного життя, які ще існували. Важко заперечувати висновок, що прихованою метою цього розселення була ліквідація української громади в Польщі засобами вимушеної полонізації modo sovietico.
  Tadeusz Andrzej Olszański  
ruszyła z kolei ofensywa polska, skoordynowana z walkami 27 Wołyńskiej Dywizji AK za Bugiem. W jej toku masowo palono wsie ukraińskie, a ofiary wśród ludności cywilnej sięgnęły przypuszczalnie kilku tysięcy.
Anfang 1944 beschloss die UPA noch unter der deutschen Besatzung sogenannte befreiten Territorien zu bilden, als sichtbaren Beweis für die Existenz des ukrainischen Staates und als Basis für die Gründung einer regulären ukrainischen Armee. Zu diesem Gebiet sollten die Kreise Bibrka, Peremyschlany, Rohatyn, und Berezhany gehören, was – gewiss nicht zufällig – eine perfekte Ausgangsbasis für einen Angriff auf Lviv darstellte. Die Deutschen verloren dann auch schnell die Kontrolle über diesen Raum, als einzig ernstzunehmender Gegner der UPA blieb die AK. In den Kämpfen kamen sehr viele dort wohnhafte Polen ums Leben, im Peremyschlany z.B. 800 von 20.000 Einwohnern – 15.000 konnte flüchteten, hauptsächlich nach Lviv.