hab – Übersetzung – Keybot-Wörterbuch

Die ESO wird in diesem Jahr 50 Jahre alt und um dieses wichtige Jubiläum zu feiern, zeigen wir Momente aus unserer Geschichte. Einmal im Monat während des Jahres 2012 zeigt ein besonderes Damals und Heute Vergleichsbild, wie sich die Dinge im Laufe der Jahrzehnte auf dem La Silla und Paranal Observatorium, den ESO Anlagen in Santiage de Chile und im Hauptquartier in Garching bei München verändert haben.

Das Very Large Telescope (VLT), das Flaggschiff der ESO auf dem Cerro Paranal in Chile, besteht aus vier riesigen Hauptteleskopen (englisch Unit Telescopes oder kurz UTs), jedes enthält einen Spiegel mit 8,2 Metern Durchmesser. Dazu kommen vier bewegliche Hilfsteleskope mit 1,8 Metern Durchmesser. Unser Vergleichsbild zeigt diesen Monat ein Hauptteleskop im Bau und in der heutigen Zeit.

Die historische Aufnahme von Ende Oktober 1995 zeigt frühe Arbeiten am Schutzbau des ersten Hauptteleskops (UT1). Das Fundament und die untere darauf montierte stationäre Stahlstruktur des Schutzbaus sind fertig. Die ersten Abschnitte des rotierenden Teils des Schutzbaus sind schon platziert – die Anfänge des breiten Spalts, durch den das Teleskop beobachten wird und die schwere horizontale Struktur, die die Schlittentore tragen wird, sind in Richtung der Kamera sichtbar. Dieses Hauptteleskop sah sein erstes Licht am 25. Mai 1998 (siehe eso9820).

Bei der Einweihung des Paranal-Observatoriums im Jahr 1999 (siehe eso9921) wurde jedem der Hauptteleskope ein Name aus der Sprache des einheimischen Mapuchevolks gegeben. Die Namen – in der richtigen Reihenfolge für die Teleskope 1-4 Antu, Kueyen, Melipal und Yepun – repräsentieren vier markante und wunderschöne Merkmale des Himmels: Die Sonne, den Mond, das Kreuz des Südens und die Venus [1].

Auf dem aktuellen Foto ist UT4 abgebildet, Yepun, das sein erstes Licht im September 2000 sah (siehe eso0028). Um den fertiggestellten Bau des VLTs zu zeigen, eignet es sich genauso gut wie sein Schwesterteleskop UT1, da alle vier UTs identisch sind. Sie unterscheiden sich nur durch die unterschiedlichen Instrumente an jedem Gerä

Uno dei maggiori nemici dell'astronomo è l'atmosfera terrestre, che fa in modo che gli oggetti nel cosmo appaiano sfocati quando osservati da telescopi con base a terra. Per contrastare ciò, gli astronomi usano una tecnica chiamata ottica adattiva, nella quale specchi mobili controllati da un computer sono aggiustati e spostati centinaia di volte al secondo per correggere le distorsioni create dall'atmosfera.

Questa spettacolare immagine mostra Yepun [1], la quarta Unità Telescopica del Very Large Telescope, mentre manda un potente fascio laser verso il cielo. Questo fascio crea un punto luminoso -- una stella artificiale -- nell'atmosfera terrestre eccitando gli strati di atomi di sodio posti ad un altitudine di 90 km. Questa Laser Guide Star (LGS) è parte del sistema ottico adattabile del VLT. La luce di ritorno dalla stella artificiale è usata come punto di riferimento per variare la posizione degli specchio mobili e  rimuovere gli effetti della deformazione atmosferica, producendo immagini astronomiche quasi nitide come quelle prodotte da telescopi spaziali.

Il laser di Yopun non è l'unica presenza brillante nell'oscurità. La Grande nube di Magellano e la Piccola Nube di Magellano sono visibili sulla destra e sulla sinistra del fascio di laser. Queste irregolari galassie nane sono ben visibili nel cielo australe anche a occhio nudo. La stella molto brillante alla sinistra della Grande Nube di Magellano è Canopus, la stella più brillante della costellazione Carina, mentre l'altra stella nell'angolo in alto a destra è Achernar, la stella più brillante nella costellazione di Eridanus

Questa immagine è stata scattata da Babak Tafreshi, un ambasciatore fotografo ESO

Notes

[1] Le quattro Unità Telescopiche prendono il nome da diversi oggetti celesti nel linguaggio indigeno Mapuche, il Mapudungun. Le Unità Telescopiche sono chiamate: Untu (UT1; The Sun); Kueyen (UT2; The Moon); Melipal (UT3; la Croce del Sud) e Yepun (UT4; Venus)

Links

• Ambasciatori fotograf

O ESO faz 50 anos este ano e, para celebrar esta importante data, mostramos momentos do nosso passado. Uma vez por mês, durante todo o ano de 2012, publicamos uma Foto da Semana especial de comparação "Ontem e Hoje", onde mostramos como é que as coisas mudaram ao longo das décadas nos observatórios de La Silla e Paranal, nos escritórios do ESO em Santiago do Chile e na Sede do ESO em Garching bei München, Alemanha.

O Very Large Telescope (VLT), a infraestrutura de referência do ESO situada no Cerro Paranal, Chile, é constituída por quatro telescópios gigantes, cada um deles com um espelho primário de 8,2 metros de diâmetro, e por quatro telescópios móveis de 1,8 metros, os Telescópios Auxiliares. O nosso par de fotografias deste mês mostra um dos telescópios gigantes a ser construído e outro já construído, atualmente.

A fotografia histórica mostra o trabalho inicial de construção da cobertura do Telescópio 1, no final de outubro de 1995. As fundações de concreto estavam terminadas e a parte inferior da estrutura de metal da cobertura estava já fixada às fundações. As primeiras peças da região de rotação da cobertura do telescópio também já são visíveis - o príncipio de uma fenda larga pela qual o telescópio iria observar e a estrutura pesada, horizontal, que suportaria as portas corrediças, pode também ser vista na direção da câmera. Este telescópio começou a observar em 25 de maio de 1998 (ver eso9820).

Durante a cerimônia de inauguração do Observatório do Paranal em 1999 (ver eso9921), deu-se a cada um dos telescópios um nome na língua da tribo nativa Mapuche. Os nomes - Antu, Kueyen, Melipal e Yepun - correspondem a quatro objetos proeminentes no céu: o Sol, a Lua, a constelação do Cruzeiro do Sul e Vênus [1], respectivamente.

A fotografia atual mostra o 4º Telescópio, Yepun, que começou a

ESO wordt dit jaar 50. En om deze belangrijke verjaardag te vieren, geven we u een inkijkje in onze geschiedenis. In 2012 tonen we eens per maand een speciale 'Toen en Nu'-vergelijking als foto van de week. We laten zien wat er de afgelopen decennia is veranderd op de sterrenwachten La Silla en Paranal, de ESO-kantoren in Santiago de Chile en het hoofdkwartier in Garching bij München, in Duitsland.

De Very Large Telescope (VLT), ESO's vlaggenschip op Cerro Paranal in Chili, is opgebouwd uit vier reusachtige Unit Telescopes (UT's), elk uitgerust met een spiegel van 8,2 meter in diameter en vier beweegbare 1,8-meter hulptelescopen. Ons tweetal foto's van deze maand toont een deel van de telescoop in aanbouw, en een van vandaag de dag.

Vroege werkzaamheden aan de behuizing van de eerste Unit Telescope (UT1) zijn te zien op de historische afbeelding, die eind oktober 1995 is genomen. De betonnen funderingen waren gereed en het onderste, stationaire deel van de metalen behuizing van de structuur is hieraan bevestigd. De eerste delen van het draaiende gedeelte van de telescoopbehuizing zijn ook geplaatst - het begin van de brede spleet, waardoor de telescoop kan observeren en de zware, horizontale structuur die de schuifdeuren dragen kunnen worden gezien in de richting van de camera. Deze Unit Telescope zag zijn first light op 25 mei 1998 (zie eso9820).

Bij de opening van de Paranal in 1999 (zie eso9921), werd elke UT een naam gegeven in de taal van de inheemse Mapuche-stam. De namen - Antu, Kueyen, Melipal en Yepun voor UT’s één tot vier in die volgorde - vertegenwoordigen vier prominente en prachtige kenmerken van de hemel: de zon, de maan, de constellatie van het Zuiderkruis en Venus [1].

De hedendaagse foto is van UT4, Yepun, die zijn eerste licht zag in september 2000 (zie eso0028). Deze laat net zo goed als zijn broer UT1 zien hoe de voltooide constructie van de VLT is geworden, omdat alle vier de UT’s een identiek ontwerp hebben. Ze verschillen alleen in de instrumenten, waardoor de astronomen een breder scala aan hulpmiddelen hebben om het heelal te bestuderen. De

NGC 6118, një galaktikë spirale madhështore, shndërrin në këtë pamje, duke shfaqur shiritin qendror dhe krahët e ngushta spirale në yjësinë e Gjarprit. Galaktika ndonjëherë është e njohur nga astronomët amatorë si "Galaktika pulsuese", sepse ky objekt relativisht i zbehtë e jo shumë i qartë, herë pas here zhduket, kur shihet nëpërmjet teleskopëve të tyre në një orientim të caktuar, dhe papritur zhduket përsëri kur pozicioni i syrit zhvendoset. Zonat ku ndodhen yjet e të ndritshëm blu, që janë duke u formuar në galaktikë, janë të ndriçuar bukur, madje edhe nga 80 milionë vjet-dritë larg. Në 2004, nga vëzhgimet normale të kësaj galaktike, u pa një "yll të ri", i shfaqur afër kufijëve të galaktikës (mbi qendrën e imazhit). Shumë larg të qënit një yll i ri, ky objekt, supernova 2004dk, është në fakt drita e shpërthimit të fuqishëm të atij ylli.

Megjithëse jo shumë e dukshme për teleskopët e vegjël, galaktika nuk mund të fshihet nga VLT e ESO-s në Cerro Paranal në Kili. Pamja është marrë duke përdorur Spektografin me shumë objektivë që studion dritën e dukshme (VIsible MultiObject Spectrograph, VIMOS) në VLT.

I århundreder har filosoffer og videnskabsfolk spekuleret over muligheden for beboelige planeter uden for Solsystemet. I dag er denne idé mere end spekulation: mange hundrede exoplaneter er blevet opdaget i det seneste par årtier af astronomer over hele verden. Forskellige teknikker bruges til at lede efter nye verdener. I dette usædvanlige billede er teleskoper, der bruger to af disse metoder blevet fanget i samme skud: ESOs 3,6 meter-teleskop med HARPS-spektrografen og CoRoT-rumteleskopet. Billedet er taget af astronomen Alexandre Santerne, der selv studerer exoplaneter.

HARPS-spektrografen (High Accuracy Radial velocity Planetary Search), der er et instrument på ESOs 3,6 meter-teleskop, er verdens førende exoplanet-jæger. Teleskopets åbne kuppel ses i venstre side af dette billede bag den kantede bygning, der huser New Technology Telescope. HARPS finder exoplaneter ved at registrere små ændringer i en stjernes bevægelse, når den rokker en smule frem og tilbage pga. tyngdepåvirkningen fra en planet i kredsløb om stjernen. Denne teknik til at finde exoplaneter kaldes for radialhastighedsmetoden.

Det svage lysspor højt på himlen i denne 20 sekunders optagelse er ikke et meteor, men rumteleskopet CoRoT (Convection Rotation and planetary Transits). CoRoT leder efter planeter ved at se efter et fald i en stjernes lysstyrke, når en planet passerer ind foran den – passagemetoden. Rumteleskopets placering over Jordens atmosfære forbedrer nøjagtigheden af observationerne, fordi stjernerne ikke blinker. Potentielle planeter, der findes med passagemetoden, bekræftes med andre teknikker som radialhastighedsmetoden. Netop den nat, hvor dette billede blev taget, blev HARPS brugt til at følge op på exoplanet-kandidater fundet af CoRoT!

I november 2012 fik CoRoT desværre et computerproblem. Selvom satellitten stadig fungerer, kan den ikke modtage data fra sit teleskop (se nyheden på CoRoTs websted eller denne nyhedsartikel i Nature). CoRoT-holdet har dog ikke givet op og arbejder på at genoplive systemerne. Uanset om det lykkes at få CoRoT på banen igen eller ej