|
|
Jusqu'en 1972 – date à laquelle Marcel Broodthaers met le musée en vente à travers la section des Finances- il n'aura cessé de questionner le discours hégémonique de l'histoire de l'art, ainsi que le statut du conservateur devenu, depuis peu, curateur.
|
|
|
Founded in 1968 Le Musée d'Art Moderne, Département des aigles – considered the major contribution of Marcel Broodthears to the history of art – is a series of twelve installations that each take on the name of a new section of that imaginary museum. In that ironic and irreverent work his aim is to reveal an all too often forgotten reality to the viewers, i.e. the commercial vocation of art and the authority of the various museum institutions. Until 1972 – the date on which Marcel Broodthaers puts the museum up for sale through the Finances section - he continued to question the hegemonic approach of the history of art, and the status of the ‘preserver’ who recently became ‘curator’. The installation that will stand out most is the Section des figures : L'aigle de l'oligocène à nos jours presented at the Düsseldorf Kunsthalle, which will be remembered as the first event presenting an artist’s museum in a public institution. In that exhibition the visual artist achieves a real curator’s work on the figure of the eagle, of which he presents more than two hundred depictions without stylistic, aesthetic or qualitative classification. With the vocation of questioning the impact of a discourse on the reading of a work, the installation highlights the ennobling character of the exhibition as an act by playing with any value scaling between major and minor arts. The sentence “ceci n'est pas une œuvre d’art” [‘this is not a work of art’], mentioned on every cartel of the exhibition in reference to the painting by Magritte, La trahison des images (1929), goes against Duchamp by turning ready-made into an authoritarian act. For Marcel Broodthaers, affirming that an object is art is just as dictatorial as saying the opposite. Subsequently, and until his death in 1976, Broodthaers continues working on institutional criticism through an exhibition cycle on “décors” started in 1974. These last interventions, in which he re-arranges previous productions in a differ-ent way every time, underline that a work of art being part of an exhibition is nothing but the image of itself highlighting a demonstration implemented by the curator.
|
|
|
In 1968 richtte hij het Musée d’art moderne, Département des aigles op bij hem thuis, dat wordt beschouwd als de grote bijdrage van Marcel Broodthears aan de geschiedenis van de kunst. Dit conceptuele museum is een reeks van twaalf installaties die elk de naam dragen van een andere afdeling van dit denkbeeldige museum. Doorheen zijn werk boor-devol ironie en spot wil hij aan de toeschouwer een vaak vergeten werkelijkheid tonen, namelijk de commerciële hiërarchie tussen kunst en de autoriteit van de verschillende mu-sea. Tot in 1972, het jaar waarin Marcel Broodthaers zijn museum verkoopt via de afdeling Finances, heeft hij het hegemonische traject van de kunstgeschiedenis onophoudelijk in vraag gesteld, evenals het statuut van conservator die sinds kort curator is geworden. De installatie die we in het kader van deze stelling vooral onthouden is Section des figures : L'aigle de l'oligocène à nos jours voorgesteld in de Kunsthalle van Düsseldorf. Dit werk was de eerste manifestatie van een museum in een openbare instelling. Voor deze expositie trok de kunstenaar zelf het kostuum van curator aan en organiseerde hij een tentoonstelling met meer dan tweehonderd objecten die allemaal de arend voorstelden, zonder enige stilistische, esthetische of kwalitatieve classificatie. Hij wilde de impact van een opschrift op de interpretatie van een kunstwerk in vraag stellen en stelt de nobele daad van het tentoonstellen zelf op de voorgrond door te spotten met de hele waardeschaal tussen grote en kleine kunst. Het opschrift “Dit is geen kunstwerk” is een samentrekking van Magritte schilderij La trahison des images (1929) en de verklaring “Dit is kunst” van Duchamp door van de readymade een anti-autoritair gebaar te maken. Voor Marcel Broodthaers is bevestigen dat een voorwerp kunst is, even dictatoriaal als het te-gendeel beweren. Vanaf 1974 tot aan zijn dood in 1976 bleef Broodthaers met zijn reeks ‘decors’ kritiek uiten op museuminstellingen. Voor deze laatste interventies stelde hij oude producties telkens op een andere manier samen om aan te tonen dat het kunstwerk, in het kader van een tentoonstelling, slechts een afbeelding van zichzelf is en dat deze dient om een waarde toe te kennen aan een daar door de curator geplaatst object.
|
