|
|
I've been watching one year; Women from my balcony is a cry in the dark, a dance at the wrong time, a metal cabinet buried in the ground. I see it happen, with his long legs will look like banana, swinging his shoulders as if his body would hold up in wires.
|
|
|
J'ai regardé un année; femmes de mon balcon est un cri dans la nuit, une danse à deshora, un placard de métal enterré dans le sol. Je vois arriver, avec ses longues jambes que la banane parecerieran, balancer les épaules, comme si son corps a été soutenue en fils. Parfois, est allongé sur le sol, regarder, sur sa robe verte. Est supérieur, Je ne sais pas comment, mais son visage est dessiné par heure. Debió ser bella, beaucoup, parce qu'après son visage balafré est un corps svelte et un geste doux, tendre, qui commence même à se battre brisé quand le vent hurlant dans leur ivresse éternelle.
|
|
|
Ich beobachte 1 Jahr; Frauen aus meinem Balkon ist ein Schrei in der Dunkelheit, ein Tanz zur falschen Zeit, einem Metallschrank in der Erde vergraben. Ich sehe es passieren,, mit seinen langen Beinen sieht wie Bananen aussehen, schwingen Schultern, als ob sein Körper würde halten in Drähten. Manchmal liegt sie auf dem Boden, starrend, auf ihrem Kleid grün. Ist größer, Ich weiß nicht, wie, aber sein Gesicht ist von der Zeit gezeichnet. Sie muss schön sein, viel, denn nach seinem vernarbten Gesicht ist ein schlanker Körper und eine süße Geste, Ausschreibung, dass sogar zerstört, wenn es um den Wind schreien in ewiger Trunkenheit Kampf beginnt.
|
|
|
Sono stato a guardare uno anno; donne dal mio balcone è un grido nel buio, una danza deshora, un armadio di metallo sepolto nella terra. Lo vedo accadere, con le sue lunghe gambe che banane parecerieran, dondolando le spalle, come se il suo corpo fosse sostenuta in fili. A volte è sdraiato sul pavimento, fissando, il suo vestito verde. È maggiore, non so come, ma il suo volto è disegnato da tempo. Debió ser bella, molto, perché dopo il suo volto sfregiato è un corpo snello e un gesto dolce, tenero, che inizia a combattere anche in frantumi quando il vento urla nella loro ubriachezza eterna.
|
|
|
Eu estive assistindo um ano; As mulheres da minha varanda é um grito no escuro, um baile, na hora errada, um armário de metal enterrada no chão. Eu vejo isso acontecer, com suas longas pernas será parecido com banana, balançando os ombros, como se seu corpo se sustente em fios. Às vezes ela está no chão, olhando, em seu vestido verde. É maior, Eu não sei como, mas seu rosto é marcado pelo tempo. Ela deve ser bonita, muito, porque depois de seu rosto marcado é um corpo delgado e um gesto doce, concurso, que destrói mesmo quando ele começa a lutar contra o vento gritando na eterna embriaguez.
|
|
|
Ik heb het kijken naar een jaar; vrouwen van mijn balkon is een schreeuw in het donker, een dans te deshora, een kast van metaal in de grond begraven. Ik zie het gebeuren, met haar lange benen die banaan parecerieran, swingende schouders op alsof zijn lichaam werden opgelopen in draden. Soms is liggend op de vloer, staren, op zijn groene jurk. Is groter, weet niet hoe, maar zijn gezicht wordt getrokken door de tijd. Debió ser bella, veel, want na zijn gezicht vol littekens is een slank lichaam en een lief gebaar, tender, dat zelfs begint te vechten verbrijzeld wanneer de wind schreeuwen in hun eeuwige dronkenschap.
|
|
|
私は一年間見てきました; 私のバルコニーからの女性が暗闇の中で叫びです。, deshoraのダンス, 地面に埋められた金属のキャビネット. 私はそれが起こるのを見る, 彼の長い足でそのバナナparecerieran, 彼の体は、ワイヤで支えたかのように肩を振る. 時には、彼女は床の上にある, 見つめて, 彼女の緑のドレスで. 大きい, やり方がわからない, しかし、彼の顔は初めて描かれている. それは美しいでなければなりません, はるかに, 彼の傷跡が残る顔がほっそりした体と甘いジェスチャーした後であるため, 入札, que ni siquiera destroza cuando comienza a pelearse chillando al viento en sus borracheras eternas.
|
|
|
Porto observant un any; la dona des del meu balcó és un crit a les fosques, un ball a deshora, un armari de metall enterrat a terra. La veig passar, amb la seva llargues cames que parecerieran de banana, balancejant les espatlles com si el seu cos es mantingués en filferros. A vegades està estirada a terra, amb la mirada perduda, sobre el seu vestit de color verd. És major, no sé quant, però té la cara traçada pel temps. Debió ser bella, molt, perquè després de la seva cara marcada hi ha un cos espigat i un gest dolç, tendre, que ni tan sols destrossa quan comença a barallar xisclant al vent en les seves borratxeres eternes.
|
|
|
Ja sam bio gledajući jedna godina; žene iz mog balkona je krik u mraku, ples deshora, ormar metala pokopan u zemlju. Vidim to dogodilo, s dugim nogama da je banana parecerieran, njišući ramenima kao da je njegovo tijelo bilo je zadobio u žice. Ponekad je ležao na podu, zurenje, Na njegovo zelenoj haljini. Je li veći, ne znam kako, ali lice mu je nacrtala vrijeme. Debió ser bella, mnogo, jer nakon što je njegov ožiljcima lice je vitko tijelo i slatka gesta, nježan, da je čak i počinje borbu razbijen kad vjetar vrišti u svojoj vječnoj pijanstva.
|
|
|
Я наблюдал за один год; женщины с моего балкона это крик в темноте, танец deshora, металлический шкаф закапывают в землю. Я вижу это произойдет, с его длинными ногами, что банан parecerieran, раскачивая плечами, как будто его тело были нанесены в проводах. Иногда она лежит на полу, глядя, на ее зеленое платье. Больше, Я не знаю, как, но лицо его обращено на данный момент. Debio сер Белла, много, потому что после его шрамами лицо стройное тело и сладкий жест, тендер, , что даже когда клочья начинает бороться с ветром кричать в их вечном пьянстве.
|
|
|
Izan dut urtebete behaketa; nire balkoian emakumeak ilunpetan oihu bat da., deshora dantza, lurrean lurperatuta metal kabinete bat. Gerta ikusten dut, bere hankak luze banana parecerieran, balitz bezala, bere gorputza ziren hariak eutsi sorbaldak swinging. Batzuetan datza lurrean zen, staring, bere soineko berdea. Handiagoa da, Ez dakit nola, baina bere aurpegia denbora marraztuta. Ederra izan behar du, askoz, bere aurpegia scarred lerdena gorputza, eta keinu bat gozoa da, ondoren, delako, licitación, denean ere shreds hasten haizea beren drunkenness betiko Garrasi aurre egiteko.
|
|
|
Eu estiven vendo un ano; mulleres da miña terraza é un berro na escuridade, un baile a deshora, un armario de metal enterrado no chan. Eu vexo isto acontecer, coas súas longas pernas que a banana parecerieran, balance os ombreiros coma se o seu corpo fose sostido en fíos. Ás veces está no chan, mirando, no seu vestido verde. É maior, Eu non sei como, pero o seu rostro está deseñado para o tempo. Debe ser fermoso, moi, porque despois do seu rostro cheo de cicatrices é un corpo delgado e un xesto doce, proposta, que, mesmo cando anacos comeza a loitar contra o vento berrando na súa embriaguez eterna.
|
