|
|
Nuestro camino sigue ahora hacia el Llano de Tamanca, sorteando pequeñas huertas en donde la vida germina de nuevo y lucha por recobrar el sitio arrebatado por el volcán. En este pintoresco lugar, sembrado de viñedos y salpicado de árboles frutales, florecen bonitas casas de labranza y resurge el quehacer campesino de nuestra isla.
|
|
|
The sun has yet not risen behind the peaks. Half-light invades the exuberant volcanic ash dunes. The hundred-year-old pine forests softly sway their needles to the rhythm of the morning breeze. We are at the Llano de Las Brujas (“the Witches’ Plain”), at more than 1,000 meters (3,300 feet) AMSL. The trail winds through this exotic and impressive site, swallowing us inside the forest until we reach the imposing petrified flow of the San Juan volcano’s lava river. At dawn on June 24, 1949, San Juan’s day, the earth opened up, and incandescent lava began slowly churning out from the core of the earth. Some rivulets flow swiftly downhill until they fused into the sea. Others, running thicker, flowed over each other, covering, engulfing and erasing all traces of civilization. When the volcanic fever eventually subsided, a new and Dantesque scene had been etched onto the face of La Palma. Our path now moves on towards the Llano de Tamanca, skirting small groves where life is budding once again, fighting to reclaim the area snatched away by the volcano. In this picturesque landscape, dotted with vineyards and splashed with fruit trees, lovely farm houses start appearing, and the daily agricultural life of our island re-emerges. Arround one a.m. ends our route with tasty homemade tapas in the bustling village of San Nicolas.
|
|
|
Wandern La Palma - durch Kiefernwälder hindurch fährt uns der Wanderbus zum Ausgangspunkt dieser Tour oberhalb des sonnenverwöhnten Aridanetals. Vor uns breitet sich eine unwirkliche Landschaft aus. Sie erinnert an ein Ski-Gebiet - nur, dass statt des Schnees schwarz brauner Lavakies die Hänge bedeckt. Wir wandern ein Stück den Lavahang hinunter. Junge, grün gelbe Kiefern wachsen aus dem schwarzen Boden, wie hineingesteckt. Zu unserer Rechten sehen wir den gezackten Kraterrand der Caldera de Taburiente aufragen. An wilden Feigen- und Esskastanienbäumen vorbei, wandern wir durch einen lichten Kiefernwald. Unvermittelt quert ein breiter, erstarrter Lavastrom unseren Weg, Ausläufer des Vulkans San Juan. Noch heute kann man deutlich den Lauf des Magmas erkennen. Die zopfartig verflochtenen Bänder wirken, als seien sie erst gestern in ihrem Strom erstarrt. Dieser Lavafluss hat 1949 weite Teile von Las Manchas und San Nicolas unter sich begraben. Bald darauf können wir mit eigenen Augen sehen, wie schnell sich Furchtbares wieder in Fruchtbares verwandeln kann: Vor uns breiten sich die Weinfelder von Las Manchas mit ihren jungen Reben aus. Vulkanischer Boden hält besonders lange die Wärme, was dem Inselwein eine kräftige Note gibt. Mit einer Vorfreude auf das nahe Ziel, die Bodega von Sarai + Jonas, wandernwir das letzt Stück bergab bis wir in Las Manchas die köstlichen Tapas und den Wein probieren können.
|
|
|
Door pijnboombossen brengt de bus ons naar het startpunt van deze toer boven het door de zon verwende Aridanedal. Voor ons breidt zich een onwerkelijk landschap uit, dat doet denken aan een skigebied - alleen in plaats van sneeuw zijn de hellingen bedekt met zwart-bruine fijne lavakiezeltjes. We “lopen” een stuk van deze lavahelling naar beneden. Jonge groen-gele pijnbomen groeien uit de zwarte bodem, alsof ze er hier en daar ingestoken zijn. Rechts van ons zien we de grillige kraterrand van de Caldera oprijzen. Na wilde vijgen- en kastanjebomen, komen we door een lichtdoorlatend pijnbomenbos. Plotseling wordt onze weg verspert door een brede, gestolde lavastroom. Het is een uitloper van de vulkaanuitbraak van San Juan. Heden ten dage is nog altijd duidelijk de loop van het magma te herkennen. De vlechtachtige in elkaar gedraaide lavabanden zien eruit alsof zij pas gister in de stroom zijn verstart. Deze lavastroom heeft in 1949 grote delen van Las Manchas en San Nicolas onder zich begraven. Snel daarna kunnen met eigen ogen zien, hoe snel het eens zo vruchtbare land zich inmiddels weer heet hersteld: voor ons breiden zich namelijk de wijnvelden van Las Manchas met hun jonge ranken uit. Vulkanische bodem houdt bijzonder lang de warmte vast, wat de eilandwijn een krachtige smaak geeft. We kunnen ons daar na onze wandeling van overtuigen door bij het nuttigen van de typische tapas de inheemse wijn te proberen.
|
