|
|
Roedd yr albym ei hun yn gyfuniad arloesol o bync protest, gwerin, americana a roc stadiwm yn ôl disgrifiad yr adolygwr Americanaidd, Jim Connely, yn Dead Air Diary y 1984au "Tra bo llawer o fandiau wedi ceisio cyfuno’r 60au a’r 70au, nid oes yr un ohonynt wedi bod mor llwyddiannus â’r Alarm. Yn gerddorol, eu cyfrinach yw bod dylanwad cerddoriaeth Punk arnynt a honno yn cael ei thymheru â sain acwstig gan, ar yr un pryd osgoi’r llipryneiddiwch a gysylltir fel arfer â cherddoriaeth werin. O ran y geiriau, mae hyn yn gweithio oherwydd maent yn osgoi nihiliaeth Punk ac yn canolbwyntio fwy ar wleidyddiaeth bersonol bositif. Dyma rock and roll ar ei orau un ac mae U2, R.E.M. a’r gweddill yn mynd i orfod gweithio’n galed iawn i ragori arno".
|
|
|
The album itself, was a pioneering mix of protest punk, folk, americana and stadium rock as described by US reviewer Jim Connely in 1984′s Dead Air Diary "While a lot of bands have tried to combine the ’60s and ’70s, none of them have been as successful as The Alarm. Musically, their secret is that they draw on Punk and then temper it with an acoustic sound while avoiding the wimpiness usually associated with folk. Lyrically, it works because they avoid Punk nihilism and concentrate more on positive personal politics. This is rock and roll at its very finest and U2, R.E.M. and the rest are going to have to work very hard to top it".
|
