|
|
Ty tvrdíš, že dřívější násilí bylo výsledkem neschopnosti uznat nárok Kosova na samostatnost, a že despotická politika Miloševičovy vlády ukázala, že Kosovo může být součástí Srbska jen za použití síly.
|
|
|
We agree that independence for Kosovo is the only feasible option but differ over the normative principles underpinning this position. You argue that past violence in Kosovo was the result of the failure to acknowledge its independence claim and that the oppressive policies of the Milosevic government demonstrated that only force could keep Kosovo within Serbia. I argue, by contrast, that violence was the result of Serbia's failure to reform its state institutions. In this way, independence for Kosovo only became legitimate on account of both the Serbian refusal to accord democratic forms of self-government to the Kosovar population that would have respected the principle of territorial integrity and of Serbia's oppressive policies. Our differences are not primarily related to recalling or forgetting particular historical events, the "historical amnesia" you refer to, but to moral principles.
|
|
|
Nous sommes d'accord pour considérer que l'indépendance du Kosovo est la seule option applicable, mais nos avis divergent quant aux principes normatifs qui sous-tendent cette position. Vous faites valoir que les violences passées au Kosovo ont été le résultat du refus de reconnaître son indépendance et que les politiques d'oppression du gouvernement Milosevic ont démontré que seule la violence pourrait maintenir le Kosovo au sein de la Serbie. Je pense, par contre, que ces violences ont été le résultat de l'échec de la Serbie à réformer ses institutions d'État. De la sorte, la légitimité de l'indépendance du Kosovo ne repose que sur le refus serbe d'accorder des réformes démocratiques d'autonomie à la population kosovar, réformes qui auraient respecté le principe de l'intégrité territoriale, et sur les politiques d'oppression serbes. Nos divergences ne sont pas principalement liées au souvenir ou à l'oubli d'événements historiques particuliers, à l' « amnésie historique » comme vous l'appelez, mais à des principes moraux.
|
|
|
Estamos de acuerdo en que la independencia de Kosovo constituye la única opción factible, pero no sobre los principios normativos que sustentan esta postura. Tú aseguras que la violencia que se produjo en Kosovo se debió a que no se satisficieron sus peticiones de independencia y a que las políticas opresoras del gobierno de Milosevic demostraron que solamente por la fuerza se podría conseguir que Kosovo siguiera formando parte de Serbia. Yo en cambio creo que la violencia se produjo porque Serbia no supo reformar sus instituciones estatales. Así que la independencia de Kosovo debe su legitimidad a la negativa serbia a aceptar alguna forma democrática de autogobierno respetuosa con su integridad territorial y a su política opresora. Nuestras diferencias no se deben a que recordemos u olvidemos ciertos acontecimientos históricos (la "amnesia histórica" que mencionas), sino a principios morales.
|
|
|
Siamo d'accordo sul fatto che l'indipendenza del Kosovo sia l'unica soluzione praticabile, ma non lo siamo per quanto riguarda i principi normativi che sono alla base di questa posizione. Affermi che le violenze in Kosovo sono state il risultato del mancato riconoscimento della sua richiesta di indipendenza e che le politiche oppressive del governo Milosevic hanno dimostrato che solo la forza avrebbe potuto tenere il Kosovo legato alla Serbia. Ritengo, al contrario, che le violenze siano state il risultato del fallimento della Serbia nel riformare le sue istituzioni statuali. Pertanto, l'indipendenza del Kosovo ha acquisito legittimità solo in conseguenza del rifiuto serbo di accordare forme democratiche di autogoverno alla popolazione kosovara, riforme che avrebbero rispettato il principio di integrità territoriale, e delle politiche oppressive della Serbia. In primo luogo, le nostre divergenze non si riferiscono al riferimento o meno a particolari eventi storici, "l'amnesia storica" a cui fai riferimento, ma piuttosto ai principi morali.
|
|
|
Concordamos que a independência do Kosovo é a única opção viável, mas não estamos de acordo relativamente aos princípios normativos que subjazem a esta posição. Você argumenta que a violência do passado no Kosovo foi o resultado da falta de reconhecimento da reivindicação de independência e que as políticas opressivas do governo de Milosevic demonstraram que o Kosovo só poderia ser mantido como parte da Sérvia através do uso da força. Eu, pelo contrário, argumento que a violência foi o resultado do fracasso da Sérvia em reformar as suas instituições estatais. Deste modo, a independência do Kosovo só se tornou legítima devido à recusa sérvia de acordar reformas democráticas de autonomia à população kosovar, reformas essas que teriam respeitado o princípio da integridade territorial e das políticas opressivas da Sérvia. As nossas divergências não estão ligadas principalmente à lembrança ou ao esquecimento de eventos históricos específicos, a "amnésia histórica" de que fala, mas antes a princípios morais.
|
|
|
أتفق معك على أن استقلال كوسوفو هو الخيار المجدي الوحيد، ولكنني أختلف معك حول المبادئ القيمية التي تشكل أساس هذا الموقف. أنت تسوق حجة على أن العنف السابق في كوسوفو نتج عن الفشل في الاعتراف بطلبها للاستقلال، وأن سياسات حكومة ميلوسوفيتش قد أظهرت أن القوة وحدها سوف تبقي كوسوفو داخل صربيا. على النقيض من ذلك، أقول إن العنف كان نتيجة لفشل صربيا في إصلاح مؤسسات الدولة. بهذه الطريقة، أصبح استقلال كوسوفو شرعياً بسبب رفض الصرب لتبني إصلاحات الحكم الذاتي للسكان الألبان في كوسوفو، والتي كانت سوف تحترم مبدأ وحدة الأراضي، وبسبب سياسات صربيا القمعية. إن اختلافاتنا لا تتعلق في الأساس بتذكر أو نسيان حوادث تاريخية معينة، "فقدان الذاكرة التاريخي" الذي أشرت إليه، ولكن بالمبادئ الأخلاقية.
|
|
|
Συμφωνώ ότι το NATO θα πρέπει να εξελιχθεί με τον καιρό και ότι επί του παρόντος δεν είναι προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει την τρομοκρατική απειλή. Το πρόβλημα είναι ότι η πολύπλοκη απειλή από την τρομοκρατία δεν ταιριάζει άνετα στην εξελισσόμενη στρατηγική ατζέντα του NATO. Για παράδειγμα, έγραψες ότι οι κυβερνήσεις του ΝΑΤΟ θα πρέπει να λάβουν πιο σοβαρά θέματα όπως είναι ο στρατιωτικός μετασχηματισμός. Συμφωνώ ολόψυχα. Αλλά ο στρατιωτικός μετασχηματισμός (και γενικά η αμυντική πολιτική) δεν θα είναι ο αποφασιστικός παράγοντας για τη νίκη ενάντια στις τρομοκρατικές οργανώσεις. Αν και, είναι γεγονός, ότι το ΝΑΤΟ έχει να παίξει σημαντικό ρόλο στις παγκόσμιες αντιτρομοκρατικές προσπάθειες, δεν είναι απαραίτητα ο πλέον σημαντικός ή χρήσιμος οργανισμός για την αντιμετώπιση της απειλής αυτής.
|
|
|
We zijn het erover eens dat onafhankelijkheid voor Kosovo de enige haalbare mogelijkheid is, maar we zijn het niet eens over de normatieve principes die aan dit standpunt ten grondslag liggen. Jij betoogt dat het geweld in Kosovo in het verleden veroorzaakt werd doordat de claim van Kosovo op onafhankelijkheid niet werd erkend en dat het onderdrukkingsbeleid van de regering Milosevic bewees dat Kosovo alleen door middel van geweld binnen Servië gehouden kon worden. Ik betoog daarentegen dat het geweld een gevolg was van het feit dat Servië er niet in was geslaagd de staatsinstellingen te hervormen. Daardoor werd de onafhankelijkheid voor Kosovo alleen legitiem, toen de Serviërs weigerden aan de Kosovaarse bevolking een vorm van democratisch zelfbestuur te geven die wel de territoriale integriteit in stand zou hebben gehouden en door het onderdrukkingsbeleid van Servië. Onze meningsverschillen houden niet in de eerste plaats verband met het herinneren of vergeten van bepaalde historische gebeurtenissen, het "geheugenverlies" waar jij over spreekt, maar met morele beginselen.
|
|
|
me oleme ühel meelel selles, et iseseisvus on ainus asi, mis Kosovo puhul kõne alla tuleb, kuid eri meelt normatiivsetes põhimõtetes, mis seda seisukohta toetavad. Sa väidad, et Kosovo minevikku raputanud vägivald tulenes sellest, et ei tunnustatud provintsi iseseisvuspüüdlusi ning et Milosevići valitsuse rõhumispoliitika näitas, et Kosovot saab Serbia küljes hoida vaid jõuga. Ma väidan vastu, et vägivald tulenes sellest, et Serbia ei suutnud oma riiklikke institutsioone reformida. Seega muutus Kosovo iseseisvuse küsimus legitiimseks ainult sellepärast, et esiteks ei lubanud Serbia Kosovole demokraatlikku omavalitsust, mis oleks kinni pidanud territoriaalse terviklikkuse põhimõttest, ning teiseks Serbia rõhumispoliitika pärast. Meie seisukohtade erinevus ei ole niivõrd seotud konkreetsete ajalooliste faktide meenutamise või unustamisega, „ajaloolise mälulüngaga,” nagu Sa seda nimetad, kui moraalsete põhimõtetega.
|
|
|
Abban egyetértünk, hogy Koszovó függetlensége az egyetlen megvalósítható lehetőség, azonban nem értünk egyet az ezt alátámasztó normatív elvekben. Azt mondod, hogy a múltbéli erőszakot Koszovóban a függetlenségi igény elutasítása okozta és, hogy a Milosevics-kormány elnyomó politikája azt bizonyította, hogy Koszovót csak erőszakkal lehetett megtartani Szerbián belül. Ezzel szemben én azt mondom, hogy az erőszak kiváltója Szerbia állami intézményi reformjának kudarca volt. Így Koszovó függetlenségi igénye csak akkor vált legitimmé, amikor Szerbia elutasította a területi sérthetetlenség elvét tiszteletben tartó demokratikus önkormányzati jogok megadását a koszovóiaknak és elnyomó politikát folytatott. Véleménykülönbségünket elsődlegesen nem bizonyos történelmi eseményekre való emlékezés vagy azok elfelejtése, „történelmi amnézia”, hanem erkölcsi elveink okozzák.
|
|
|
Við erum sammála um að sjálfstæði fyrir Kósovó sé eini fýsilegi kosturinn, en okkur greinir á um forskrift þeirra grundvallarreglna sem styðja ákvörðunina. Þú heldur því fram að fyrri ofbeldisverk í Kósovó hafi verið afleiðing þess að ekki hafi verið fallist á kröfur um sjálfstæði héraðsins og að kúgunarstefna ríkisstjórnar Milosevic hafi sýnt fram á að einungis valdbeiting gæti haldið Kósovó innan Serbíu. Ég held því aftur á móti fram að ofbeldið hafi verið afleiðing af vangetu Serbíu til að koma á stjórnmálalegum umbótum innan eigin ríkis. Þannig varð sjálfstæði Kósovó aðeins lögmæt krafa þar sem Serbar neituðu að veita Kósóvörum lýðræðislega sjálfsstjórn, sem hefði gefið grundvöll yfirráða yfir landsvæðinu og einnig vegna kúgunarstefnu serbneskra stjórnvalda. Ágreiningur okkar tengist ekki eingöngu minni eða minnisleysi gagnvart tilteknum sagnfræðilegum atburðum, þ.e. þessu “sagnfræðilega minnisleysi” sem þú nefnir, heldur einnig siðferðisgildum og viðmiðum.
|
|
|
mes abu sutinkame, kad Kosovo nepriklausomybė yra vienintelis įmanomas pasirinkimas, tačiau nesutariame dėl šią poziciją pagrindžiančių norminių principų. Jūs teigiate, kad buvę smurto protrūkiai Kosove kilo dėl jo nepriklausomybės siekio nepripažinimo, o despotiška Milosevičiaus vyriausybės politika parodė, kad tik jėga įmanoma Kosovą išlaikyti Serbijoje. Aš, atvirkščiai, teigiu, kad smurtas buvo Serbijos nesugebėjimo pertvarkyti savo valstybės institucijas padarinys. Taigi Kosovo nepriklausomybės siekis tapo teisėtas tik dėl Serbijos nenoro Kosovo gyventojų atžvilgiu taikyti tokių demokratinės savivaldos formų, kai gerbiamas teritorinio vientisumo principas, ir dėl priespauda grindžiamos Serbijos politikos. Mūsų požiūrių skirtumai pirmiausia kyla ne dėl konkrečių istorinių įvykių prisiminimo ar jų pamiršimo (Jūsų vadinamosios „istorinės amnezijos“), bet dėl moralinių principų.
|
|
|
Vi er enige om at uavhengighet for Kosovo er den eneste mulige opsjonen, men er uenige om de normative prinsippene som understøtter denne holdningen. Du hevder at tidligere vold i Kosovo var resultatet av mangelen på anerkjennelse av kravet om uavhengighet, og at Milosevic-regjeringens undertrykkende politikk viste at bare makt kunne holde Kosovo innen Serbia. Jeg hevder derimot at volden var resultatet av at Serbia ikke klarte i å reformere sine statsinstitusjoner. På denne måten ble uavhengighet for Kosovo bare legitimt både på grunn av at Serbia nektet å innføre demokratiske former for selvstyre som ville ha respektert prinsippet om territoriell integritet for kosovarene og Serbias undertrykkende politikk. Vår uenighet er ikke primært knyttet til å huske eller glemme spesielle, historiske hendelser, det ”historiske hukommelsestapet” som du refererer til, men til moralske prinsipper.
|
|
|
Obaj zgadzamy się, że niepodległość Kosowa jest jedyną realną opcją, ale różnimy się odnośnie do normatywnych zasad, które przemawiają za tym stanowiskiem. Ty utrzymujesz, że przeszłe akty przemocy w Kosowie wynikały z braku uznania dla jego dążeń do niepodległości, a opresyjna polityka rządu Miloszevicia wykazała, że jedynie siłą można utrzymać Kosowo w obrębie Serbii. Ja natomiast twierdzę, że przemoc była wynikiem nieprzeprowadzenia przez Serbię reformy jej instytucji państwowych. W konsekwencji, niepodległość Kosowa stała się uprawnionym żądaniem zarówno z powodu serbskiej odmowy przyznania Kosowianon demokratycznych form samorządności, które szanowałyby zasadę integralności terytorialnej, jak i ze względu na opresyjną politykę Serbów. Różnice naszych stanowisk nie są w pierwszym rzędzie związane z przywoływaniem lub zapominaniem wydarzeń historycznych – „historyczną amnezją”, do której się odnosisz – ale dotyczą zasad moralnych.
|
|
|
Suntem amândoi de acord că independenţa pentru Kosovo este singura opţiune fezabilă, dar vedem diferit principiile normative care stau la baza acestei poziţii. Tu susţii că actele de violenţă din trecutul Kosovo au fost rezultatul eşecului recunoaşterii revendicării sale în privinţa independenţei şi că politicile represive ale guvernului Milosevic au demonstrat că numai forţa putea menţine Kosovo în componenţa Serbiei. Eu consider că, dimpotrivă, violenţa a fost rezultatul eşecului Serbiei de a-şi reforma instituţiile de stat. Astfel, independenţa pentru Kosovo a devenit legitimă datorită refuzului sârbilor de a acorda populaţiei kosovare o formă democratică de auto-guvernare, cu respectarea principiilor integrităţii teritoriale, şi politicii represive a Serbiei. Diferenţele noastre de opinie nu sunt legate în primul rând de readucerea în actualitate sau uitarea anumitor evenimente istorice, “amnezia din punctul de vedere al datelor istorice” la care te referi, ci de principiile morale.
|
|
|
Мы пришли к договоренности о том, что независимость Косово - это единственный осуществимый вариант, но расходимся по вопросу нормативных принципов, подкрепляющих эту позицию. Вы утверждаете, что акты насилия в Косово в прошлом были результатом неспособности признать его требование независимости, и что репрессивная политика правительства Милошевича продемонстрировала, что только силой можно было удержать Косово в составе Сербии. Я, в отличие от этого, утверждаю, что акты насилия стали результатом неспособности Сербии преобразовать свои государственные органы власти. Таким образом, независимость Косово стала законной только в результате отказа Сербии предоставить населению косоваров демократические формы самоуправления при соблюдении принципа территориальной целостности, а также ее репрессивной политики. Наши расхождения вызваны, прежде всего, не недостатком способности помнить конкретные исторические события, или как Вы выразились «исторической амнезией», а моральными принципами.
|
|
|
Zhodneme sa na tom, že nezávislosť Kosova je jedinou schodnou možnosťou, ale líšime sa v názore na normatívne princípy, na ktorých je založená táto pozícia. Argumentuješ, že násilie v Kosove z minulosti bolo dôsledkom neschopnosti uznať nárok na jeho nezávislosť a že nátlaková politika Miloševičovej vlády názorne ukázala, že len sila udrží Kosovo v rámci Srbska. Ja na rozdiel od toho tvrdím, že násilie bolo výsledkom neschopnosti Srbska zreformovať svoje štátne inštitúcie. Týmto spôsobom sa nezávislosť Kosova len zlegitimizovala jednak kvôli srbskému odmietnutiu prijať demokratickú formu samosprávy pre kosovské obyvateľstvo, ktoré by rešpektovalo princíp teritoriálnej integrity a jednank kvôli nátlakovej politike Srbska. Rozdiel medzi nami dvoma sa netočí primárne okolo pripomínania alebo zabúdania istých historických udalostí – „historickej amnézie“, ako si to nazval – ale ide o morálne princípy.
|
|
|
Strinjava se, da je neodvisnost Kosova edina izvedljiva možnost, se pa razhajava glede normativnih načel, ki podpirajo to stališče. Ti trdiš, da je bilo preteklo nasilje na Kosovu posledica nepriznavanja zahtev po neodvisnosti in da so zatiralske politike Miloševićeve vlade pokazale, da je le sila lahko zadržala Kosovo v Srbiji. Jaz pa ravno nasprotno trdim, da je bilo nasilje posledica dejstva, da Srbija ni preoblikovala svojih državnih institucij. Tako je neodvisnost Kosova postala legitimna šele zaradi srbske zavrnitve dogovora o demokratičnih oblikah samouprave za kosovske Albance, ki bi spoštovalo načelo ozemeljske celovitosti, ter zatiralskih politik Srbije. Najina razhajanja se ne nanašajo toliko na spominjanje ali pozabljanje določenih zgodovinskih dogodkov, “zgodovinsko amnezijo”, kot ji praviš, pač pa bolj na načela.
|
|
|
Kosova’ya bağımsızlık tanınmasının en gerçekçi yol olduğu konusunda birleşiyor, ama bu pozisyonu destekleyen kurallar bağlamındaki ilkeler konusunda ayrılıyoruz. Geçmişte Kosova’da yaşanan vahşetin Kosova’nın bağımsızlık isteğinin tanınmamasından kaynaklandığını ve Kosovalıları Sırbistan içinde ancak Milosevic hükümetinin baskıcı uygulamalarının tutabildiğini iddia ediyorsun. Buna karşılık ben de yaşanan vahşetin Sırbistan’ın devlet kurumlarında reform yapamamasından kaynaklandığını savunuyorum. Sırpların Kosovalılara toprak bütünlüğü ilkesine saygı gösterecek demokratik özyönetim seçenekleri sunamamasından ve Sırbistan’ın baskıcı politikalarında dolayı Kosova’nın bağımsızlık isteği meşru hale geldi. Fikir ayrılıklarımız tarihi olayları hatırlamak ve unutmakla (senin tanımladığın gibi “tarihi hafız kaybı”) değil, ahlaki ilkelerle bağlantılı.
|
|
|
Наші погляди збігаються у тому, що незалежність Косова є єдиним дієвим виходом із ситуації, що склалася, але розходяться у контексті нормативних принципів, на яких має грунтуватися такий підхід. Ви стверджуєте, що насильницькі прояви у Косові були результатом невизнання його вимог щодо незалежності і що репресивна політика уряду Мілошевича продемонструвала, що тільки силою можна забезпечити подальше перебування Косова у складі Сербії. Я ж, навпаки, наполягаю на тому, що насилля в Косові було викликане неспроможністю Сербії реформувати свої державні інституції. Таким чином вимоги щодо незалежності Косова лише набули легітимності: з одного боку – через відмову Сербії забезпечити для косоварів таку форму самоврядування, яка не суперечила б принципам територіальної цілісності, і з іншого – через репресивну політику, яку проводила Сербія. Розбіжності наших позицій головним чином пов’язані не з тим, хто з нас забув відповідні історичні події, тобто не з “політичною амнезією”, як ви це назвали, а з моральними принципами.
|
