|
|
And again one remembered the power he felt the Maharajas, rulers of these plains and everything had been there. Then, come to my ears musical notes and a voice begins to sing. A few feet away from me a young, only child, wearing a traditional costume plays dirulba, a stringed instrument.
|
|
|
Et encore une fois se souvenait le pouvoir il a senti le Maharajas, dirigeants de ces plaines et tout y avait été. Ensuite,, venu à mes oreilles des notes de musique et une voix se met à chanter. A quelques mètres de moi un jeune, enfant unique, vêtu d'un costume traditionnel joue dirulba, un instrument à cordes. Il est accompagné d'une lettre qui ressemble à une complainte ou, au moins, m'a donné la mélancolie. Et c'est mon temps, c'est ma photo. Je pense que peu de choses ont changé dans cette partie de l'Inde. Rajasthan, on meurt berceau. Dans le même village, dans la même caste, dans le même ménage, presque toujours sans une miche de pain sous le bras. Peu de choses peuvent vous faire pour changer ce qu'ils comprennent que leur destination. Pour sourire et vous dire ce que résolu avec un simple “peut-être dans la prochaine vie”. Et en dépit de cette, vivre, rêve et de partager. Forcer le voyageur à se réveiller, de se sentir vivant et souriant, qui est le meilleur de la santé et la médecine de l'âme. Et à partir de, d'y réfléchir pendant le vol de retour à votre domicile, commencer dès maintenant à repenser, parce qu'à la fin ils ont réussi. L'Inde ont enregistré dans votre âme.
|
|
|
Und wieder einer erinnerte sich an die Macht, die er spürte die Maharajas, Herrscher dieser Ebenen und mehr dort gewesen. Dann, gekommen, um meine Ohren Noten und eine Stimme beginnt zu singen. Ein paar Meter von mir entfernt ein junger, einziges Kind, Tragen traditioneller Tracht spielt dirulba, ein Saiteninstrument. Er wird von einem Schreiben, das wie ein Klagelied aussieht oder begleitet, WENIGSTENS, gab mir Melancholie. Und das ist meine Zeit, das ist mein Bild. Ich glaube, wenig in diesem Teil Indiens verändert. Rajasthan, man stirbt Geburtsort. Im gleichen Dorf, in der gleichen Kaste, im gleichen Haushalt, fast immer ohne einen Laib Brot unter dem Arm. Nur wenige Dinge können Sie ändern, was sie als ihr Ziel zu verstehen. Zu lächeln und sagen Ihnen, was gelöst mit einem einfachen “vielleicht im nächsten Leben”. Und trotz dieser, leben, Traum und teilen. Erzwingen des Reisenden zu wecken, sich lebendig zu fühlen und lächeln, welche ist die beste Medizin und Gesundheit der Seele. Und von, darüber nachzudenken, es während des Fluges zurück nach Hause, beginnen nun zu denken zurück, denn am Ende waren sie erfolgreich. Indien haben in deiner Seele aufgenommen.
|
|
|
E ancora si ricordava il potere di sentì il Maharaja, governanti di queste pianure e tutto ciò che vi era stato. Poi, venuto per le mie orecchie le note musicali e una voce inizia a cantare. A pochi metri da me un giovane, figlio unico, indossa un costume tradizionale ascolti dirulba, uno strumento a corde. Egli è accompagnato da una lettera che sembra un lamento o, almeno, mi ha dato malinconia. E questo è il mio tempo, Questa è la mia foto. Penso che poco è cambiato in questa parte dell'India. Rajasthan, uno muore luogo di nascita. Nello stesso paese, nella stessa casta, nello stesso nucleo familiare, quasi sempre senza una pagnotta di pane sotto il braccio. Poche cose si può fare per cambiare ciò che essi comprendono come il loro destinazione. Per sorridere e ti dirà cosa risolto con un semplice “forse nella prossima vita”. E nonostante questo, vivere, sogno e condividere. Forzare il viaggiatore a svegliarsi, per sentirsi vivo e sorridente, che è il migliore di salute e medicina dell'anima. E dal, a pensarci mentre sta tornando a casa vostra, cominciare ora a pensare di nuovo, perché alla fine sono riusciti. L'India hanno registrato nella vostra anima.
|
|
|
E novamente um lembrou-se do poder sentida pelos marajás, governantes dessas planícies e tudo o que aconteceu lá. Em seguida,, vir a notas musicais e os meus ouvidos uma voz começa a cantar. A poucos metros um jovem, filho único, vestindo um traje tradicional execuções dirulba, um instrumento de cordas. Ele é acompanhado por uma letra que parece um lamento ou, pelo menos, eu transmiti melancolia. E este é o meu tempo, esta é a minha imagem. Eu acho que pouco mudou nesta parte da Índia. Em Rajasthan, um berço morre. Na mesma vila, na mesma casta, na mesma casa e, muitas vezes sem pão debaixo do braço. Poucas coisas você pode fazer para mudar o que eles entendem como seu destino. Para dizer sorriso e resolvido com uma simples “talvez na próxima vida”. E apesar desta, viver, sonho e compartilhar. Forçando o viajante para despertar, para se sentir vivo e sorrindo, é o melhor dos cumprimentos e da medicina da alma. E a partir de, para pensar nisso como você voar de volta para sua casa, e começar a pensar novamente, porque no final eles conseguiram. Índia ter gravado em sua alma.
|
|
|
En weer een herinnerde zich de macht die hij voelde de Maharadja, heersers van deze vlakten en alles was er. Dan, gekomen om mijn oren muzikale noten en een stem begint te zingen. Een paar meter afstand van mij een jonge, enige kind, het dragen van een traditionele klederdracht speelt dirulba, een snaarinstrument. Hij wordt begeleid door een brief die eruit ziet als een klaagzang of, ten minste, gaf me weemoed. En dit is mijn tijd, dat is mijn foto. Ik denk dat er weinig veranderd in dit deel van India. Rajasthan, iemand sterft geboorteplaats. In hetzelfde dorp, in dezelfde kaste, in hetzelfde huishouden, bijna altijd zonder een brood onder zijn arm. Paar dingen kun je doen om te veranderen wat ze zien als hun bestemming. Te glimlachen en je vertellen wat opgelost met een simpele “misschien in het volgende leven”. En ondanks dit, live, droom en delen. Dwingen van de reiziger om wakker te worden, te voelen levend en lachend, dat is de beste van gezondheid en geneeskunde van de ziel. En uit, over na te denken tijdens het vliegen terug naar uw huis, begint nu terug te denken, want uiteindelijk zijn ze erin geslaagd. India heeft opgenomen in je ziel.
|
|
|
I un altre cop un recordava el poder que sentien els maharajàs, dominadors d'aquelles planes i de tot el que passés per allà. Llavors, arriben a les meves orelles notes musicals i una veu que comença a cantar. A pocs metres de mi un jove, un nen amb prou feines, abillat amb un vestit tradicional toca el dirulba, un instrument de corda. L'acompanya amb una lletra que sembla un lament o, almenys, em va transmetre malenconia. I aquest és el meu moment, aquesta és la meva fotografia. Penso que poques coses han canviat en aquesta part de l'Índia. En Rajasthan, un mor on neix. En el mateix poble, en la mateixa casta, en la mateixa llar i gairebé sempre sense un pa sota el braç. Poques coses pot un fer per canviar el que ells entenen com el seu destí. Al explicar-t'ho somriuen i ho solucionen amb un simple “potser en la pròxima vida”. I malgrat això, viuen, somien i comparteixen. Obligant al Viatger a despertar, a sentir-se viu i a somriure, que és el millor de les salutacions i la medicina de l'ànima. I a partir, en pensar en això mentre voles de tornada a la teva llar, comences a pensar a tornar, perquè al final ho han aconseguit. Índia va gravar en la seva ànima.
|
|
|
I opet jedan sjetio moć osjetio maharajas, vladari od tih ravnica i sve je tamo. Tada, dolaze na moje uši glazbene note i glasom počinje pjevati. Nekoliko metara udaljen od mene mladih, samo dijete, nosio narodnu nošnju igra dirulba, gudački instrument. On je u pratnji pismo koje izgleda kao tužaljka ili, najmanje, dao mi je melankolija. A ovo je moje vrijeme, to je moja slika. Ja mislim da malo promijenio u ovom dijelu Indije. Rajasthan, jedan umire rodno mjesto. U istom selu, u istom kaste, u istom kućanstvu, gotovo uvijek bez kruh pod rukom. Nekoliko stvari koje možete učiniti da promijenite ono što oni razumiju kao svoje odredište. Za osmijeh i reći vam što riješiti s jednostavnim “možda u sljedećem životu”. I unatoč ovom, živjeti, san i udio. Prisiljavanje putnik da se probudi, osjećati živ i nasmijana, što je najbolje od zdravlja i medicine duše. A od, razmišljati o tome dok leti natrag u svoj dom, početi sada misliti leđa, jer na kraju su uspjeli. Indija će zabilježena u duši.
|
|
|
И опять вспомнил о власти, которую он чувствовал махараджей, Правители этих равнинах и все, что там произошло. Затем, прийти к моим ушам музыкальные ноты и голос начинает петь. В нескольких метрах от молодых, Ребенок просто, ношение традиционного костюма играет dirulba, струнный инструмент. Он сопровождался письмом, которое выглядит как плач или, по крайней мере, дал мне тоска. И это мое время, это моя фотография. Я думаю, что мало что изменилось в этой части Индии. В Раджастане, Место рождения умирает. В этом же селе, В той же касты, в одном доме и часто без хлеба под мышкой. Мало что можно сделать, чтобы изменить то, что они понимают, как их назначение. Чтобы рассказать вам улыбку и решил с простым “возможно, в следующей жизни”. И несмотря на это, жить, Мечта и доля. Принуждение путешественник, чтобы пробудить, чтобы чувствовать себя живым и улыбается, это лучшее приветствие и медицина души. А с, думать о нем, как вы летите обратно в вашем доме, и начать думать снова, потому что в конце концов им удалось. Индия записал в своей душе.
|
|
|
Eta berriro boterea gogoratu bat sentitu zuen Maharajas da, lautada horien agintariak eta guztiak gertatu. Gero, nire belarrietan musika oharrekin etortzen dira, eta ahots bat hasten da kantatzen. Metro bat kanpoan batzuk gazte bat, ume bat besterik ez, dirulba da jotzen ohiko mozorroa jantzita, harizko tresna bat. He da gutun bat edo lament baten itxura duen lagunduta, gutxienez, eman zidan malenkonia. Eta hori da nire denbora, hau da nire argazkia da. Little India zati honetan aldatu dela uste dut. Rajasthan In, Matrizeak jaioterria bat. Herri berean, kasta bereko, etxe berean eta, sarritan, ogi gabe, bere eskuetan. Gauza gutxi batzuk egin ditzakezu, zer ulertzen dute beren helmuga aldatu. Irribarre eta konpondu sinple bat esango dizu “agian, hurrengo bizitza”. Eta arren, bizi, ametsa eta share. Bidaiariaren esnatuko behartzea, bizirik eta irribarretsu sentitzen, agurrak de onena eta medikuntza arima da. Eta, pentsatu hegan egiten duzu atzera, zure etxera, eta berriro hasi pentsatzen, azkenean lortu dutelako. India dute zure arima.
|
|
|
E unha vez se lembrou do poder que sentiu o marajás, gobernantes destas chairas e todo estaba alí. A continuación,, veñen aos meus oídos notas musicais e unha voz comeza a cantar. A poucos metros de min un mozo, fillo único, vestindo un traxe tradicional execucións dirulba, un instrumento de cordas. É acompañado por unha letra que parece un lamento ou, polo menos, deume a melancolía. E esta é a miña hora, esa é a miña imaxe. Creo que pouca cousa cambiou nesta parte da India. Rajasthan, morre un berce. Na mesma aldea, na mesma casta, na mesma casa, case sempre sen un anaco de pan debaixo do brazo. Poucas cousas que podes facer para cambiar o que eles entenden como o seu destino. Para sorrir e dicir o que resolto cunha simple “Quizais na seguinte vida”. E a pesar desta, viven, soño e compartir. Facendo que o viaxeiro a espertar, para sentirse vivo e sorrir, cal é o mellor da saúde e da medicina da alma. E, a partir, para pensar sobre iso durante o voo de volta para a súa casa, comezar agora a pensar volver, porque ao final eles conseguiron. A India ten rexistrado na súa alma.
|
