|
“Si yo, que no tengo estudios y mi única cultura ha sido la de devorar libros (uno al día cuando era niño, que además alquilaba por 50 céntimos vendiendo pan seco y diarios viejos) lo he conseguido, ¿por qué no puede conseguirlo otra persona? ¿Cuesta? Sí, vale, pero si no perseguimos los sueños, ¿qué nos queda? Si quieres ser médico sabes que hay miles, pero si quieres ser astronauta sabes que hay pocos. Pero si te empeñas en serlo, has de ir a por ello. O eso un día serás un frustrado por no haberlo intentado. La diferencia es que antes nos educaron en la cultura del esfuerzo, saber que si querías algo, te iba a costar. Hoy todo tiene que ser rápido, la fama, el éxito, grabar un disco sin haber hecho mil directos o aparecer en un programa idiota de la tele pegando gritos para tener tus cinco minutos efímeros de gloria. Ese no es el camino. En mi Fundación doy cada año el Premio Internacional Jordi Sierra i Fabra para Jóvenes menores de 18 años. Este año se han presentado 92 libros, la mayoría muy, muy buenos. Esos 92 chicos y chicas tienen un sueño, y van a por él. ¿Lo conseguirán todos? No. Pero si no luchan por ese sueño, y ser escritor es algo muy poderoso como motivación, les pasará como a mi cuando me decían que ni iba a conseguirlo: me faltaba el aire, la vida.”
|
|
“Si jo, que no tinc estudis i la meva única cultura ha estat la de devorar llibres (un al dia quan era nen, que a més llogava per 50 cèntims venent pa sec i diaris vells) ho he aconseguit, per què no pot aconseguir-ho una altra persona? Costa? Sí, val, però si no perseguim els somnis, què ens queda? Si vols ser mèdic saps que hi ha milers, però si vols ser astronauta saps que hi ha pocs. Però si t’obstines a ser-ho, has d’anar a per això. O això o un dia seràs un frustrat per no haver-ho intentat. La diferència és que abans ens van educar en la cultura de l’esforç, saber que si volies alguna cosa, t’anava a costar. Avui tot ha de ser ràpid, la fama, l’èxit, gravar un disc sense haver fet mil directes o aparèixer en un programa idiota de la tele pegant crits per tenir els teus cinc minuts efímers de glòria. Aquest no és el camí. En la meva Fundació dono cada any el Premi Internacional Jordi Serra i Fabra per a Joves menors de 18 anys. Aquest any s’han presentat 92 llibres, la majoria molt, molt bons. Aquests 92 nois i noies tenen un somni, i van a per ell. Ho aconseguiran tots? No. Però si no lluiten per aquest somni, i ser escriptor és alguna cosa molt poderosa com a motivació, els hi passarà com a mí quan em deien que ni anava a aconseguir-ho: em faltava l’aire, la vida.”
|