|
Herrixka honetan deituz hiri bat ere eskuzabala izan daiteke. Asfalto No, Leku askotan eraikinak ez , bere burua, nahiz eta kale, Hala ere, ez dira pertsona, jende asko. Ia mamu gisa extras edozein Huddle apaindu errepidearen bi aldeetan.
|
|
Llamar a este villorrio una ciudad podría resultar demasiado generoso. No hay asfalto, ni edificios en muchos tramos , ni siquiera calles propiamente dichas, sin embargo hay gente, mucha gente. Se apelotonan de cualquier manera casi como figurantes de un decorado fantasma a los dos márgenes del camino. Se limitan a estar sentados y esperar, nadie parece tener mucho que hacer. Un millar de miradas inquisitivas nos asaltan a nuestro paso. Ojos que se vuelven como faros a mirarme fijamente convirtiéndome en un conejo paralizado, no acierto a adivinar si curiosos, amenazantes o inexpresivos. Nadie saluda, nadie sonríe, se limitan a mantener tu mirada, serios, imperturbables, con un punto de tristeza. La sensación de ser diferente, de ser el otro, ese estado de estar sometido a permanente observación es algo que llega a provocar casi una opresión física y que no te abandona en determinadas partes de África durante semanas.
|