|
Arrantza garrantzitsua zen erromatar ekonomian, zereal, ardo eta olioaren produkzioa bezain garrantzitsua, biztanleriaren biziraupena arrantzak ziurtatzen baitzuen, neurri handi batean. Freskoan edo kontserban, sukalde guztietara iristen zen. Aberatsenetara espezie preziatuenak, baina ohiko janaria zen klase pobreentzat ere. Arraina kontsumitzeko beste era bat arrain saltsa zen, eta garai hartako errezeta gehienetan sartzen zen; mota bat baino gehiago zeuden, eta lau behintzat ezagutzen dira: garum, hallec, muria eta liquamen. Denetan estimatuena, garum, arrain erraiak hartzituz (hartzidura naturala) lortzen zen, ez usteltzeko gatza erabilita (gatza antiseptikoa da). Arrain mota askorekin prestatzen zen, handi (atuna, esate baterako) nahiz txiki, gatzarekin nahastuz, proportzioz, gatzetan zenbat, arrainetan halako zortzi jartzen zelarik. Gero, eguzkitan edukitzen zen asteetan lehortzen, ore hori egunero nahasten zutela, eta, azkenik, behin eta berriz iragazten zuten, saltsa argi bat lortzen zen arte. Hura anforetan ontziratzen zuten, garraiatzeko eta merkaturatzeko.
|