|
Par conséquent, il annule ou altère la « socialisation » du corps qui se produit par le langage et la culture imposés, et accède à un « espace naturel, primordial et pré-culturel »[1]. Dans son exploration du corporel et de la frontière entre le moi et le monde extérieur, Pérez réfléchit à la vulnérabilité et à la fragilité de l'identité, et à la nature précaire de notre existence.
|
|
Lehendabizi bere jaioterri Euskal Herrian trebatutakoa eta, gero, Parisen eta Berlinen, Javier Pérez 1990eko hamarkadaren hasieran hasi zen artelanak sortzen, eta garai hartan Europan jorratzen ari zen gorputzaren estetikan beste norabide berezi bat ireki zuen. Pérezek gure barnealdearen alderantzizko irudi erakargarriak sortu ditu eskultura-objektuetan, performanceetan, marrazkietan eta bideoetan, eta kanpoaldeko perimetrora eraman ditu gizakiaren organikotasuna, lizunkeria eta barnealdea. Beraz, hizkuntza eta kulturaren bidez aditzera ematen den "gizarteratzea" ezeztatu edo eraldatu egiten du eta "animalia" izaerari heltzen dio; hala, "fase natural, primitibo eta kultura-aurreko"1 horretatik gure izatasunaren ezegonkortasunaren inguruan hausnartzera bultzatzen gaitu.
|