|
Santu ospea zeukanez gero, izurria sendatzen zuelakoan, berarengana jotzen zuen gizarte maila guztietako jendeak. Hala ere, Piacenzan zebilela, larruazala orban gorribeltzez eta zauri zornetsuez bete zitzaion. Aurpegiak munstro batena zirudien. Izurriduna eta atzerritarra zelako, bota egin zuten hiritik eta baso batean bilatu zuen aterpe. Kondairak dio, egarri zegoelako, iturria sortu zela haren oinetan eta txakurtxo bat etortzen zitzaiola egunero, ahoan ogi zati bat zeramalarik, zauriak milikatzera. Izurritea sendatuta, Montpellierrera itzuli zen, inork ezagutu gabe, eta espetxean ixi zuten. Bertan hil zen bost urte geroago, XIV. mendean. Izurritetik babesten zuelako ospea, berriz, Europa osoan hedatu zen eta santu egin zuten. San Rokeren eguna abuztuaren 16an ezarri zuten. Behe Erdi Aroan, izurrite beltzak sarraski itzela eginda, Bizkaira ere etorri zen San Rokeren debozioa eta hamaika baseliza egin zuten beraren alde.
|