zum ersten mal – -Translation – Keybot Dictionary

TTN Translation Network TTN TTN

Login Deutsch Français

Source Languages	Target Languages
Select	Select

  Indische Elefanten - We...  

Show textShow cached sourceOpen source URL

Der Elefantenführer saß im Nacken des Tieres, zwei weitere Männer saßen mit Speeren bewaffnet im Howdah. Indische Elefanten kamen zum ersten Mal 305 v. Chr. in den Nahen Osten, als der makedonische Nachfolger Seleukos in Indien einfiel.

Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain

Слонов приходилось приучать к шуму и хаосу битвы точно так же, как людей и боевых коней. Индийские боевые слоны были крупнее своих африканских собратьев и могли нести на спине так называемый хаудах - небольшую деревянную башенку с двумя воинами, вооруженными дротиками. Погонщик при этом сидел на шее животного. Впервые индийские слоны появились на Ближнем Востоке после успешного вторжения Селевка в Индию в 305 г. до н.э. По условиям мирного договора между государством Маурьев и династией Селевкидов последним было передано 500 боевых слонов.

  Angriffs-Diere - Kartha...  

Show textShow cached sourceOpen source URL

Um 850 v. Chr. wurde zum ersten Mal der Rammsporn an der Wasserlinie eines Schiffes angebracht. Dies änderte Kriegsschiffe und Kriegstaktiken gleichermaßen. Schiffe dienten nicht mehr nur als Plattformen für Infanteriekämpfe, sie wurden selbst zu Waffen.

Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain

The waterline ram was first mounted on a vessel in around 850BC. Warships and naval tactics were transformed. Ships were no longer platforms for infantry battles on the water; the ship itself became the weapon. Galleys changed as the new reality sank in. Ramming at speed would hole and sink an enemy, therefore slimmer, faster, handier ships were required. More speed on demand obviously required more oars a fast ship with a single row of oars ended up being stupidly, impractically long. The solution, then, was to put in a second set of oars above the first, but slightly offset to allow for rowers' benches. These biremes, a Latin word meaning 'two oars', or dieres, the Greek equivalent, were no longer than previous designs but had twice the number of rowers. They were fast, manoeuvrable, and could carry a fighting contingent. Some nations also gave their bireme crews fire pots; these clay pots filled with oil and pitch were hurled at enemy ships in the entirely reasonable hope of setting them ablaze.

  Angriffs-Diere - Rorari...  

Show textShow cached sourceOpen source URL	Um 850 v. Chr. wurde zum ersten Mal der Rammsporn an der Wasserlinie eines Schiffes angebracht. Dies änderte Kriegsschiffe und Kriegstaktiken gleichermaßen. Schiffe dienten nicht mehr nur als Plattformen für Infanteriekämpfe, sie wurden selbst zu Waffen.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Taran morski po raz pierwszy przytwierdzono do okrętu około 850 roku p.n.e. Całkowicie zmieniło to taktykę walki na morzu. Okręty przestały być zaledwie nawodnymi platformami dla piechoty – sam okręt stał się bronią. Zmiana ta wymusiła ewolucję galery. Do udanego taranowania potrzebna była odpowiednia prędkość, dlatego pojawiło się zapotrzebowanie na węższe, zwinniejsze jednostki. Większa szybkość wymagała również więcej wioseł, ale mnożenie ich w jednym rzędzie czyniło okręt absurdalnie długim. Rozwiązaniem okazały się piętrowe rzędy wioseł umieszczone po skosie, aby wioślarze nie przeszkadzali sobie nawzajem. Biremy, od łacińskiego określenia „dwa wiosła”, czy też greckie diery, nie były dłuższe od starszych jednostek, ale zyskały na liczbie wioślarzy, a co za tym idzie – na szybkości, zwinności i ładowności. W niektórych flotach załogi birem wyposażano w naczynia ze smołą lub oliwą, które podpalano i ciskano w nieprzyjaciela, próbując podpalić jego okręt.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Первые оснащенные тараном корабли появились около 850 г. до н.э., и это изменило всю тактику морского боя. Отныне суда были не просто платформами для боя - они сами превратились в оружие. Эта перемена определила облик галер. Противника можно было потопить, только протаранив его на большой скорости, - отсюда возникла потребность в быстрых кораблях. Чтобы развить большую скорость, стали устанавливать вдоль борта больше весел, в результате чего корабли вытянулись до таких размеров, что стали неповоротливы. Тогда начали размещать второй ряд весел над первым. Так возникли греческие диеры (аналоги и предшественницы римских бирем): они были не длиннее обычных кораблей, зато имели вдвое больше весел. Биремы были быстры и маневренны, и на них хватало места для абордажной команды. Некоторые народы также снабжали свои корабли зажигательными сосудами: глиняные горшки с горящей смолой и маслом моряки бросали во вражеские суда, пытаясь их поджечь.

  Gepanzerte indische Ele...  

Show textShow cached sourceOpen source URL	Der Elefantenführer saß im Nacken des Tieres, zwei weitere Männer saßen mit Speeren bewaffnet im Howdah. Indische Elefanten kamen zum ersten Mal 305 v. Chr. in den Nahen Osten, als der makedonische Nachfolger Seleukos in Indien einfiel.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	War elephants had to be trained like men and cavalry horses to endure the noise and chaos of battle. Indian war elephants were larger than their African counterparts and strong enough to carry a 'howdah', or small wooden tower, on their backs. The driver sat astride the beast’s neck while two men, armed with javelins, were in the howdah. Indian elephants first came to the Middle East when Seleucus, one of Alexander the Great’s Successors, invaded India in 305BC. As part of the peace treaty between the Seleucid dynasty and the Indian Mauryans, 500 war elephants came to the Seleucids.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Les éléphants de guerre devaient être entraînés, comme les hommes et les chevaux de la cavalerie, pour supporter le bruit et le chaos de la bataille. Les éléphants de guerre indiens étaient plus grands que leurs homologues africains et assez forts pour porter sur leur dos une petite tour en bois aussi appelée « howdah ». Le cornac s'asseyait à cheval sur le cou de la bête, armé de javelots qui se trouvaient dans le howdah. Les éléphants indiens arrivèrent au Moyen-Orient lorsque Séleucus, l'un des diadoques d'Alexandre le Grand, envahit l'Inde en 305 av. J.-C. Selon le traité de paix entre la dynastie séleucide et les Maurya indiens, 500 éléphants de guerre furent envoyés aux Séleucides.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Gli elefanti da guerra andavano addestrati a sopportare il rumore e la confusione della battaglia, proprio come gli uomini e i cavalli. Gli elefanti da guerra indiani erano più grandi di quelli africani e abbastanza forti da trasportare una piccola lettiga di legno, chiamata “howdah”, sulla propria schiena. Il mahout sedeva sul collo della bestia mentre altri due uomini, armati di giavellotto, sedevano nell’howdah. Gli elefanti indiani giunsero in Medio Oriente per la prima volta quando Seleuco, uno dei Successori di Alessandro Magno, invase l’India nel 305 a.C. Come parte di un trattato di pace tra la dinastia seleucide e l’Impero Maurya, ai Seleucidi spettavano 500 elefanti da guerra.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Stejně jako lidé a koně i váleční sloni si museli výcvikem zvykat na hluk a chaos bitevní vřavy. Indičtí sloni byli větší než jejich afričtí příbuzní, a zároveň dostatečně silní na to, aby na zádech unesli „houdah“, neboli malou dřevěnou věž. Jezdec seděl zvířeti obkročmo za krkem, zatímco dva muži vyzbrojení oštěpy jeli v houdahu. Indické slony na Střední východ poprvé přivedl Seleukos, jeden z následníků Alexandra Velikého, ze své invaze do Indie roku 305 př. n. l. Seleukovská dynastie získala tehdy v rámci mírové dohody od indických Maurjovců 500 válečných slonů.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Podobnie jak konie, słonie bojowe wymagały tresury, która oswajała je z zawieruchą bitwy. Słonie indyjskie były większe od ich afrykańskich kuzynów i dość silne, by nieść na grzbietach drewniane wieże zwane "howdah". Wieżyczka mieściła dwóch oszczepników, podczas gdy trzeci członek załogi siedział na karku zwierzęcia, wskazując mu kierunek. Słonie indyjskie pojawiły się w Europie w 305 r. p.n.e. po wyprawie na Indie dowodzonej przez Seleukosa - jednego z dziedziców Aleksandra Wielkiego. Na mocy traktatu pokojowego zawartego pomiędzy indyjskimi Maurjami i dynastią Seleucydów, ci ostatni otrzymali 500 słoni bojowych.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Слонов приходилось приучать к шуму и хаосу битвы точно так же, как людей и боевых коней. Индийские боевые слоны были крупнее своих африканских собратьев и могли нести на спине так называемый хаудах - небольшую деревянную башенку с двумя воинами, вооруженными дротиками. Погонщик при этом сидел на шее животного. Впервые индийские слоны появились на Ближнем Востоке после успешного вторжения Селевка в Индию в 305 г. до н.э. По условиям мирного договора между государством Маурьев и династией Селевкидов последним было передано 500 боевых слонов.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Savaş filleri muharebenin sebep olduğu kargaşa ve gürültüye dayanabilmek için süvari atları veya askerler gibi eğitilmeliydi. Hint savaş filleri Afrikalı emsallerinden daha büyük ve sırtlarında küçük bir ahşap kule veya 'mahfe' taşıyabilecek kadar güçlülerdi. Sürücü hayvanın boynunda otururken ellerinde cirit olan iki asker mahfenin içinde olurlardı. Hintli filler Orta Doğu'ya ilk kez Büyük İskender'in varislerinden biri olan Selevkus MÖ305'te Hindistan'ı işgale ettiğinde gelmiştir. Selevkos hanedanlığı ve Hindistan Mauryalıları arasındaki barış anlaşmasının bir parçası olarak 500 savaş fili Selevkoslara gelmiştir.

  Angriffs-Diere - Schwer...  

Show textShow cached sourceOpen source URL	Um 850 v. Chr. wurde zum ersten Mal der Rammsporn an der Wasserlinie eines Schiffes angebracht. Dies änderte Kriegsschiffe und Kriegstaktiken gleichermaßen. Schiffe dienten nicht mehr nur als Plattformen für Infanteriekämpfe, sie wurden selbst zu Waffen.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	The waterline ram was first mounted on a vessel in around 850BC. Warships and naval tactics were transformed. Ships were no longer platforms for infantry battles on the water; the ship itself became the weapon. Galleys changed as the new reality sank in. Ramming at speed would hole and sink an enemy, therefore slimmer, faster, handier ships were required. More speed on demand obviously required more oars a fast ship with a single row of oars ended up being stupidly, impractically long. The solution, then, was to put in a second set of oars above the first, but slightly offset to allow for rowers' benches. These biremes, a Latin word meaning 'two oars', or dieres, the Greek equivalent, were no longer than previous designs but had twice the number of rowers. They were fast, manoeuvrable, and could carry a fighting contingent. Some nations also gave their bireme crews fire pots; these clay pots filled with oil and pitch were hurled at enemy ships in the entirely reasonable hope of setting them ablaze.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	L'éperon de ligne de flottaison fut monté sur un navire pour la première fois aux alentours de 850 av. J.-C. Les navires de guerre et les tactiques navales furent transformées. Les navires n'étaient plus des plateformes pour des batailles d'infanterie sur l'eau, le bateau lui-même devint une arme. Les galères changèrent avec cette nouvelle réalité. Éperonner à grande vitesse faisait couler un ennemi, ainsi il fallait des navires plus fins, plus rapides et plus pratiques. Le besoin de rames augmenta avec celui de plus de vitesse. Un navire rapide avec un seul rang de rames était devenu bêtement long et encombrant. Alors, la solution fut d'installer un deuxième rang de rames au-dessus du premier, mais légèrement en décalé pour faire de la place pour les bancs des rameurs. Ces birèmes, au sens étymologique de « deux rames » en latin, ou dières, leur équivalent grec, n'étaient pas plus longues que les modèles plus anciens mais comportaient deux fois plus de rameurs. Elles étaient rapides, manœuvrables et pouvaient transporter un contingent militaire. Certaines nations dotaient les équipages de leurs birèmes de pots à feu. Ces pots en argile étaient remplis de combustible et jetés sur les navires ennemis dans l'espoir de leur mettre le feu.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Il rostro all’altezza della linea di galleggiamento fu montato su una nave per la prima volta intorno all’850 a.C. Segnò la trasformazione delle navi da guerra e delle tattiche navali. La nave non era più una piattaforma sull’acqua per le battaglie di fanteria, ma l’arma stessa. Le galee cambiarono man mano che la nuova realtà veniva assimilata. Lo speronamento a velocità sostenuta perforava e poi affondava il nemico, per cui erano necessarie navi più sottili, più veloci e più resistenti. La maggiore velocità naturalmente richiedeva più remi e una nave veloce con un’unica fila di remi risultava insensatamente lunga e scomoda. La soluzione, allora, fu quella di aggiungere un secondo ordine di remi sopra il primo, ma leggermente sfalsato per avere lo spazio per le panche di rematori. Questa bireme, dalla parola latina che significa “due remi”, o diere, l’equivalente greco, non era più lunga delle precedenti, ma aveva il doppio dei rematori. Era veloce e manovrabile e poteva trasportare un contingente militare. Alcune nazioni dotavano l’equipaggio delle biremi di calderoni: questi recipienti d’argilla pieni di olio e pece venivano scagliati contro le navi nemiche con l’obiettivo di incendiarle.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Kloun ve výši vodní hladiny se začal na lodě montovat až kolem roku 850 př. n. l. Válečná plavidla to značně změnilo a námořní taktika se tomu přizpůsobila. Lodě už nebyly plovoucí plošiny, na nichž se odehrávaly pěchotní bitvy, loď se stala zbraní sama o sobě. Poté, co se pár lodí potopilo, se změnily i galéry. Když byla nepřátelská loď taranována vysokou rychlostí, kloun jí prorazil trup a potopila se, a tak bylo zapotřebí štíhlejších, rychlejších a obratnějších lodí. Vyšší rychlost samozřejmě vyžadovala víc vesel, jenže brzy začaly být rychlé lodi s jednou řadou vesel hloupě a neprakticky dlouhé. Jako řešení se nabízelo umístit druhou řadu veslařů nad první, ale mírně bokem, aby měli veslaři na lavicích místo. Tak vznikly birémy, latinsky "dvojveslice", neboli diéry, jak se jim říkalo v Řecku, které nebyly delší než běžné lodě, ale měly dvojnásobek veslařů. Byly rychlé, dobře se s nimi manévrovalo a mohly vézt i posádku. Některé národy vyzbrojily svou posádku také zápalnými nádobami; byly to hliněné hrnce plněné olejem a smolou, které námořníci házeli na nepřátelské lodě s reálnou nadějí, že se jim je podaří zapálit.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Taran morski po raz pierwszy przytwierdzono do okrętu około 850 roku p.n.e. Całkowicie zmieniło to taktykę walki na morzu. Okręty przestały być zaledwie nawodnymi platformami dla piechoty – sam okręt stał się bronią. Zmiana ta wymusiła ewolucję galery. Do udanego taranowania potrzebna była odpowiednia prędkość, dlatego pojawiło się zapotrzebowanie na węższe, zwinniejsze jednostki. Większa szybkość wymagała również więcej wioseł, ale mnożenie ich w jednym rzędzie czyniło okręt absurdalnie długim. Rozwiązaniem okazały się piętrowe rzędy wioseł umieszczone po skosie, aby wioślarze nie przeszkadzali sobie nawzajem. Biremy, od łacińskiego określenia „dwa wiosła”, czy też greckie diery, nie były dłuższe od starszych jednostek, ale zyskały na liczbie wioślarzy, a co za tym idzie – na szybkości, zwinności i ładowności. W niektórych flotach załogi birem wyposażano w naczynia ze smołą lub oliwą, które podpalano i ciskano w nieprzyjaciela, próbując podpalić jego okręt.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Su düzeyi mahmuzları, bir tekneye ilk defa MÖ 850 dolaylarında takılmıştı. Savaş gemileri ve donanma taktikleri biçim değiştirmişti. Gemiler artık su üzerinde piyade savaşları için bir zemin değillerdi; geminin kendisi bir silaha dönüştü. Yeni gerçeklik çöktükçe gemiler değişti. Hızlı tokmaklama bir düşmanı delecek ve batıracaktı, bu nedenle daha ince, hızlı ve kullanışlı gemiler gerekiyordu. Daha fazla hıza olan talep, açıkça daha fazla küreğe ihtiyaç duyuyordu, tek dizi kürekli hızlı gemilerin uzun zaman sonra pratikten yoksun ve aptalca oldukları anlaşıldı. O zaman çözüm, ilkinin üzerine ikinci bir kürek seti yerleştirmekti, lakin kürekçilerin oturma sıralarına olanak sağlamak için iyice denkleştirilmiş bir halde. "İki kürek setli" anlamına gelen Latince bir kelime olan biremelerin, ya da Yunanca karşılığı dierelerin, daha önceki tasarımlardan iki katı kürekçiye sahip olmaktan başka farkları yoktu. Hareket kabiliyetleri yüksek ve hızlılardı ve de savaşan bir takım taşıyabilirlerdi. Bazı uluslar, bireme mürettebatlarına ayrıca ateş çömlekleri verdiler, bu kil çömlekler yağ ve ziftle doldurulur ve tamamen mantıklı bir umutla düşman gemilerini ateşe vermek için fırlatılırlardı.

  Angriffs-Diere - Schwer...  

Show textShow cached sourceOpen source URL	Um 850 v. Chr. wurde zum ersten Mal der Rammsporn an der Wasserlinie eines Schiffes angebracht. Dies änderte Kriegsschiffe und Kriegstaktiken gleichermaßen. Schiffe dienten nicht mehr nur als Plattformen für Infanteriekämpfe, sie wurden selbst zu Waffen.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	The waterline ram was first mounted on a vessel in around 850BC. Warships and naval tactics were transformed. Ships were no longer platforms for infantry battles on the water; the ship itself became the weapon. Galleys changed as the new reality sank in. Ramming at speed would hole and sink an enemy, therefore slimmer, faster, handier ships were required. More speed on demand obviously required more oars a fast ship with a single row of oars ended up being stupidly, impractically long. The solution, then, was to put in a second set of oars above the first, but slightly offset to allow for rowers' benches. These biremes, a Latin word meaning 'two oars', or dieres, the Greek equivalent, were no longer than previous designs but had twice the number of rowers. They were fast, manoeuvrable, and could carry a fighting contingent. Some nations also gave their bireme crews fire pots; these clay pots filled with oil and pitch were hurled at enemy ships in the entirely reasonable hope of setting them ablaze.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	L'éperon de ligne de flottaison fut monté sur un navire pour la première fois aux alentours de 850 av. J.-C. Les navires de guerre et les tactiques navales furent transformées. Les navires n'étaient plus des plateformes pour des batailles d'infanterie sur l'eau, le bateau lui-même devint une arme. Les galères changèrent avec cette nouvelle réalité. Éperonner à grande vitesse faisait couler un ennemi, ainsi il fallait des navires plus fins, plus rapides et plus pratiques. Le besoin de rames augmenta avec celui de plus de vitesse. Un navire rapide avec un seul rang de rames était devenu bêtement long et encombrant. Alors, la solution fut d'installer un deuxième rang de rames au-dessus du premier, mais légèrement en décalé pour faire de la place pour les bancs des rameurs. Ces birèmes, au sens étymologique de « deux rames » en latin, ou dières, leur équivalent grec, n'étaient pas plus longues que les modèles plus anciens mais comportaient deux fois plus de rameurs. Elles étaient rapides, manœuvrables et pouvaient transporter un contingent militaire. Certaines nations dotaient les équipages de leurs birèmes de pots à feu. Ces pots en argile étaient remplis de combustible et jetés sur les navires ennemis dans l'espoir de leur mettre le feu.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Il rostro all’altezza della linea di galleggiamento fu montato su una nave per la prima volta intorno all’850 a.C. Segnò la trasformazione delle navi da guerra e delle tattiche navali. La nave non era più una piattaforma sull’acqua per le battaglie di fanteria, ma l’arma stessa. Le galee cambiarono man mano che la nuova realtà veniva assimilata. Lo speronamento a velocità sostenuta perforava e poi affondava il nemico, per cui erano necessarie navi più sottili, più veloci e più resistenti. La maggiore velocità naturalmente richiedeva più remi e una nave veloce con un’unica fila di remi risultava insensatamente lunga e scomoda. La soluzione, allora, fu quella di aggiungere un secondo ordine di remi sopra il primo, ma leggermente sfalsato per avere lo spazio per le panche di rematori. Questa bireme, dalla parola latina che significa “due remi”, o diere, l’equivalente greco, non era più lunga delle precedenti, ma aveva il doppio dei rematori. Era veloce e manovrabile e poteva trasportare un contingente militare. Alcune nazioni dotavano l’equipaggio delle biremi di calderoni: questi recipienti d’argilla pieni di olio e pece venivano scagliati contro le navi nemiche con l’obiettivo di incendiarle.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Taran morski po raz pierwszy przytwierdzono do okrętu około 850 roku p.n.e. Całkowicie zmieniło to taktykę walki na morzu. Okręty przestały być zaledwie nawodnymi platformami dla piechoty – sam okręt stał się bronią. Zmiana ta wymusiła ewolucję galery. Do udanego taranowania potrzebna była odpowiednia prędkość, dlatego pojawiło się zapotrzebowanie na węższe, zwinniejsze jednostki. Większa szybkość wymagała również więcej wioseł, ale mnożenie ich w jednym rzędzie czyniło okręt absurdalnie długim. Rozwiązaniem okazały się piętrowe rzędy wioseł umieszczone po skosie, aby wioślarze nie przeszkadzali sobie nawzajem. Biremy, od łacińskiego określenia „dwa wiosła”, czy też greckie diery, nie były dłuższe od starszych jednostek, ale zyskały na liczbie wioślarzy, a co za tym idzie – na szybkości, zwinności i ładowności. W niektórych flotach załogi birem wyposażano w naczynia ze smołą lub oliwą, które podpalano i ciskano w nieprzyjaciela, próbując podpalić jego okręt.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Первые оснащенные тараном корабли появились около 850 г. до н.э., и это изменило всю тактику морского боя. Отныне суда были не просто платформами для боя - они сами превратились в оружие. Эта перемена определила облик галер. Противника можно было потопить, только протаранив его на большой скорости, - отсюда возникла потребность в быстрых кораблях. Чтобы развить большую скорость, стали устанавливать вдоль борта больше весел, в результате чего корабли вытянулись до таких размеров, что стали неповоротливы. Тогда начали размещать второй ряд весел над первым. Так возникли греческие диеры (аналоги и предшественницы римских бирем): они были не длиннее обычных кораблей, зато имели вдвое больше весел. Биремы были быстры и маневренны, и на них хватало места для абордажной команды. Некоторые народы также снабжали свои корабли зажигательными сосудами: глиняные горшки с горящей смолой и маслом моряки бросали во вражеские суда, пытаясь их поджечь.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Su düzeyi mahmuzları, bir tekneye ilk defa MÖ 850 dolaylarında takılmıştı. Savaş gemileri ve donanma taktikleri biçim değiştirmişti. Gemiler artık su üzerinde piyade savaşları için bir zemin değillerdi; geminin kendisi bir silaha dönüştü. Yeni gerçeklik çöktükçe gemiler değişti. Hızlı tokmaklama bir düşmanı delecek ve batıracaktı, bu nedenle daha ince, hızlı ve kullanışlı gemiler gerekiyordu. Daha fazla hıza olan talep, açıkça daha fazla küreğe ihtiyaç duyuyordu, tek dizi kürekli hızlı gemilerin uzun zaman sonra pratikten yoksun ve aptalca oldukları anlaşıldı. O zaman çözüm, ilkinin üzerine ikinci bir kürek seti yerleştirmekti, lakin kürekçilerin oturma sıralarına olanak sağlamak için iyice denkleştirilmiş bir halde. "İki kürek setli" anlamına gelen Latince bir kelime olan biremelerin, ya da Yunanca karşılığı dierelerin, daha önceki tasarımlardan iki katı kürekçiye sahip olmaktan başka farkları yoktu. Hareket kabiliyetleri yüksek ve hızlılardı ve de savaşan bir takım taşıyabilirlerdi. Bazı uluslar, bireme mürettebatlarına ayrıca ateş çömlekleri verdiler, bu kil çömlekler yağ ve ziftle doldurulur ve tamamen mantıklı bir umutla düşman gemilerini ateşe vermek için fırlatılırlardı.

  Angriffs-Diere - Schwer...  

Show textShow cached sourceOpen source URL	Um 850 v. Chr. wurde zum ersten Mal der Rammsporn an der Wasserlinie eines Schiffes angebracht. Dies änderte Kriegsschiffe und Kriegstaktiken gleichermaßen. Schiffe dienten nicht mehr nur als Plattformen für Infanteriekämpfe, sie wurden selbst zu Waffen.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	L'éperon de ligne de flottaison fut monté sur un navire pour la première fois aux alentours de 850 av. J.-C. Les navires de guerre et les tactiques navales furent transformées. Les navires n'étaient plus des plateformes pour des batailles d'infanterie sur l'eau, le bateau lui-même devint une arme. Les galères changèrent avec cette nouvelle réalité. Éperonner à grande vitesse faisait couler un ennemi, ainsi il fallait des navires plus fins, plus rapides et plus pratiques. Le besoin de rames augmenta avec celui de plus de vitesse. Un navire rapide avec un seul rang de rames était devenu bêtement long et encombrant. Alors, la solution fut d'installer un deuxième rang de rames au-dessus du premier, mais légèrement en décalé pour faire de la place pour les bancs des rameurs. Ces birèmes, au sens étymologique de « deux rames » en latin, ou dières, leur équivalent grec, n'étaient pas plus longues que les modèles plus anciens mais comportaient deux fois plus de rameurs. Elles étaient rapides, manœuvrables et pouvaient transporter un contingent militaire. Certaines nations dotaient les équipages de leurs birèmes de pots à feu. Ces pots en argile étaient remplis de combustible et jetés sur les navires ennemis dans l'espoir de leur mettre le feu.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	El espolón de la línea de flotación fue acoplado a un barco por primera vez alrededor del 850 a. C. Esto transformó los barcos de guerra y las tácticas navales. Aquellos dejaron de ser las plataformas de los combates de infantería sobre el agua para pasar a ser armas en sí mismos. Las galeras cambiaron, adaptándose a la nueva realidad. Una embestida con velocidad era capaz de perforar y hundir un navío enemigo, para lo cual se necesitaban barcos ágiles, estrechos y veloces. Para obtener más velocidad se necesitaban obviamente más remos. Un barco rápido con una sola fila de remos era demasiado largo y poco práctico. La solución era colocar un grupo adicional de remeros sobre los primeros, pero ligeramente escalonados para permitir más bancos para los remeros. Los birremes, o el equivalente griego dieres, no eran más largos que los diseños previos, pero sí contaban con el doble de remos. Eran rápidos, maniobrables, y podían transportar un contingente de combate. Algunas naciones daban a la tripulación de los birremes vasijas de fuego. Estas vasijas de arcilla se llenaban de aceite y alquitrán y las lanzaban a los barcos enemigos con la esperanza de incendiarlos.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Il rostro all’altezza della linea di galleggiamento fu montato su una nave per la prima volta intorno all’850 a.C. Segnò la trasformazione delle navi da guerra e delle tattiche navali. La nave non era più una piattaforma sull’acqua per le battaglie di fanteria, ma l’arma stessa. Le galee cambiarono man mano che la nuova realtà veniva assimilata. Lo speronamento a velocità sostenuta perforava e poi affondava il nemico, per cui erano necessarie navi più sottili, più veloci e più resistenti. La maggiore velocità naturalmente richiedeva più remi e una nave veloce con un’unica fila di remi risultava insensatamente lunga e scomoda. La soluzione, allora, fu quella di aggiungere un secondo ordine di remi sopra il primo, ma leggermente sfalsato per avere lo spazio per le panche di rematori. Questa bireme, dalla parola latina che significa “due remi”, o diere, l’equivalente greco, non era più lunga delle precedenti, ma aveva il doppio dei rematori. Era veloce e manovrabile e poteva trasportare un contingente militare. Alcune nazioni dotavano l’equipaggio delle biremi di calderoni: questi recipienti d’argilla pieni di olio e pece venivano scagliati contro le navi nemiche con l’obiettivo di incendiarle.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Taran morski po raz pierwszy przytwierdzono do okrętu około 850 roku p.n.e. Całkowicie zmieniło to taktykę walki na morzu. Okręty przestały być zaledwie nawodnymi platformami dla piechoty – sam okręt stał się bronią. Zmiana ta wymusiła ewolucję galery. Do udanego taranowania potrzebna była odpowiednia prędkość, dlatego pojawiło się zapotrzebowanie na węższe, zwinniejsze jednostki. Większa szybkość wymagała również więcej wioseł, ale mnożenie ich w jednym rzędzie czyniło okręt absurdalnie długim. Rozwiązaniem okazały się piętrowe rzędy wioseł umieszczone po skosie, aby wioślarze nie przeszkadzali sobie nawzajem. Biremy, od łacińskiego określenia „dwa wiosła”, czy też greckie diery, nie były dłuższe od starszych jednostek, ale zyskały na liczbie wioślarzy, a co za tym idzie – na szybkości, zwinności i ładowności. W niektórych flotach załogi birem wyposażano w naczynia ze smołą lub oliwą, które podpalano i ciskano w nieprzyjaciela, próbując podpalić jego okręt.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Первые оснащенные тараном корабли появились около 850 г. до н.э., и это изменило всю тактику морского боя. Отныне суда были не просто платформами для боя - они сами превратились в оружие. Эта перемена определила облик галер. Противника можно было потопить, только протаранив его на большой скорости, - отсюда возникла потребность в быстрых кораблях. Чтобы развить большую скорость, стали устанавливать вдоль борта больше весел, в результате чего корабли вытянулись до таких размеров, что стали неповоротливы. Тогда начали размещать второй ряд весел над первым. Так возникли греческие диеры (аналоги и предшественницы римских бирем): они были не длиннее обычных кораблей, зато имели вдвое больше весел. Биремы были быстры и маневренны, и на них хватало места для абордажной команды. Некоторые народы также снабжали свои корабли зажигательными сосудами: глиняные горшки с горящей смолой и маслом моряки бросали во вражеские суда, пытаясь их поджечь.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Su düzeyi mahmuzları, bir tekneye ilk defa MÖ 850 dolaylarında takılmıştı. Savaş gemileri ve donanma taktikleri biçim değiştirmişti. Gemiler artık su üzerinde piyade savaşları için bir zemin değillerdi; geminin kendisi bir silaha dönüştü. Yeni gerçeklik çöktükçe gemiler değişti. Hızlı tokmaklama bir düşmanı delecek ve batıracaktı, bu nedenle daha ince, hızlı ve kullanışlı gemiler gerekiyordu. Daha fazla hıza olan talep, açıkça daha fazla küreğe ihtiyaç duyuyordu, tek dizi kürekli hızlı gemilerin uzun zaman sonra pratikten yoksun ve aptalca oldukları anlaşıldı. O zaman çözüm, ilkinin üzerine ikinci bir kürek seti yerleştirmekti, lakin kürekçilerin oturma sıralarına olanak sağlamak için iyice denkleştirilmiş bir halde. "İki kürek setli" anlamına gelen Latince bir kelime olan biremelerin, ya da Yunanca karşılığı dierelerin, daha önceki tasarımlardan iki katı kürekçiye sahip olmaktan başka farkları yoktu. Hareket kabiliyetleri yüksek ve hızlılardı ve de savaşan bir takım taşıyabilirlerdi. Bazı uluslar, bireme mürettebatlarına ayrıca ateş çömlekleri verdiler, bu kil çömlekler yağ ve ziftle doldurulur ve tamamen mantıklı bir umutla düşman gemilerini ateşe vermek için fırlatılırlardı.

  Angriffs-Diere - Schwer...  

Show textShow cached sourceOpen source URL	Um 850 v. Chr. wurde zum ersten Mal der Rammsporn an der Wasserlinie eines Schiffes angebracht. Dies änderte Kriegsschiffe und Kriegstaktiken gleichermaßen. Schiffe dienten nicht mehr nur als Plattformen für Infanteriekämpfe, sie wurden selbst zu Waffen.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	L'éperon de ligne de flottaison fut monté sur un navire pour la première fois aux alentours de 850 av. J.-C. Les navires de guerre et les tactiques navales furent transformées. Les navires n'étaient plus des plateformes pour des batailles d'infanterie sur l'eau, le bateau lui-même devint une arme. Les galères changèrent avec cette nouvelle réalité. Éperonner à grande vitesse faisait couler un ennemi, ainsi il fallait des navires plus fins, plus rapides et plus pratiques. Le besoin de rames augmenta avec celui de plus de vitesse. Un navire rapide avec un seul rang de rames était devenu bêtement long et encombrant. Alors, la solution fut d'installer un deuxième rang de rames au-dessus du premier, mais légèrement en décalé pour faire de la place pour les bancs des rameurs. Ces birèmes, au sens étymologique de « deux rames » en latin, ou dières, leur équivalent grec, n'étaient pas plus longues que les modèles plus anciens mais comportaient deux fois plus de rameurs. Elles étaient rapides, manœuvrables et pouvaient transporter un contingent militaire. Certaines nations dotaient les équipages de leurs birèmes de pots à feu. Ces pots en argile étaient remplis de combustible et jetés sur les navires ennemis dans l'espoir de leur mettre le feu.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	El espolón de la línea de flotación fue acoplado a un barco por primera vez alrededor del 850 a. C. Esto transformó los barcos de guerra y las tácticas navales. Aquellos dejaron de ser las plataformas de los combates de infantería sobre el agua para pasar a ser armas en sí mismos. Las galeras cambiaron, adaptándose a la nueva realidad. Una embestida con velocidad era capaz de perforar y hundir un navío enemigo, para lo cual se necesitaban barcos ágiles, estrechos y veloces. Para obtener más velocidad se necesitaban obviamente más remos. Un barco rápido con una sola fila de remos era demasiado largo y poco práctico. La solución era colocar un grupo adicional de remeros sobre los primeros, pero ligeramente escalonados para permitir más bancos para los remeros. Los birremes, o el equivalente griego dieres, no eran más largos que los diseños previos, pero sí contaban con el doble de remos. Eran rápidos, maniobrables, y podían transportar un contingente de combate. Algunas naciones daban a la tripulación de los birremes vasijas de fuego. Estas vasijas de arcilla se llenaban de aceite y alquitrán y las lanzaban a los barcos enemigos con la esperanza de incendiarlos.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Il rostro all’altezza della linea di galleggiamento fu montato su una nave per la prima volta intorno all’850 a.C. Segnò la trasformazione delle navi da guerra e delle tattiche navali. La nave non era più una piattaforma sull’acqua per le battaglie di fanteria, ma l’arma stessa. Le galee cambiarono man mano che la nuova realtà veniva assimilata. Lo speronamento a velocità sostenuta perforava e poi affondava il nemico, per cui erano necessarie navi più sottili, più veloci e più resistenti. La maggiore velocità naturalmente richiedeva più remi e una nave veloce con un’unica fila di remi risultava insensatamente lunga e scomoda. La soluzione, allora, fu quella di aggiungere un secondo ordine di remi sopra il primo, ma leggermente sfalsato per avere lo spazio per le panche di rematori. Questa bireme, dalla parola latina che significa “due remi”, o diere, l’equivalente greco, non era più lunga delle precedenti, ma aveva il doppio dei rematori. Era veloce e manovrabile e poteva trasportare un contingente militare. Alcune nazioni dotavano l’equipaggio delle biremi di calderoni: questi recipienti d’argilla pieni di olio e pece venivano scagliati contro le navi nemiche con l’obiettivo di incendiarle.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Kloun ve výši vodní hladiny se začal na lodě montovat až kolem roku 850 př. n. l. Válečná plavidla to značně změnilo a námořní taktika se tomu přizpůsobila. Lodě už nebyly plovoucí plošiny, na nichž se odehrávaly pěchotní bitvy, loď se stala zbraní sama o sobě. Poté, co se pár lodí potopilo, se změnily i galéry. Když byla nepřátelská loď taranována vysokou rychlostí, kloun jí prorazil trup a potopila se, a tak bylo zapotřebí štíhlejších, rychlejších a obratnějších lodí. Vyšší rychlost samozřejmě vyžadovala víc vesel, jenže brzy začaly být rychlé lodi s jednou řadou vesel hloupě a neprakticky dlouhé. Jako řešení se nabízelo umístit druhou řadu veslařů nad první, ale mírně bokem, aby měli veslaři na lavicích místo. Tak vznikly birémy, latinsky "dvojveslice", neboli diéry, jak se jim říkalo v Řecku, které nebyly delší než běžné lodě, ale měly dvojnásobek veslařů. Byly rychlé, dobře se s nimi manévrovalo a mohly vézt i posádku. Některé národy vyzbrojily svou posádku také zápalnými nádobami; byly to hliněné hrnce plněné olejem a smolou, které námořníci házeli na nepřátelské lodě s reálnou nadějí, že se jim je podaří zapálit.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Taran morski po raz pierwszy przytwierdzono do okrętu około 850 roku p.n.e. Całkowicie zmieniło to taktykę walki na morzu. Okręty przestały być zaledwie nawodnymi platformami dla piechoty – sam okręt stał się bronią. Zmiana ta wymusiła ewolucję galery. Do udanego taranowania potrzebna była odpowiednia prędkość, dlatego pojawiło się zapotrzebowanie na węższe, zwinniejsze jednostki. Większa szybkość wymagała również więcej wioseł, ale mnożenie ich w jednym rzędzie czyniło okręt absurdalnie długim. Rozwiązaniem okazały się piętrowe rzędy wioseł umieszczone po skosie, aby wioślarze nie przeszkadzali sobie nawzajem. Biremy, od łacińskiego określenia „dwa wiosła”, czy też greckie diery, nie były dłuższe od starszych jednostek, ale zyskały na liczbie wioślarzy, a co za tym idzie – na szybkości, zwinności i ładowności. W niektórych flotach załogi birem wyposażano w naczynia ze smołą lub oliwą, które podpalano i ciskano w nieprzyjaciela, próbując podpalić jego okręt.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Первые оснащенные тараном корабли появились около 850 г. до н.э., и это изменило всю тактику морского боя. Отныне суда были не просто платформами для боя - они сами превратились в оружие. Эта перемена определила облик галер. Противника можно было потопить, только протаранив его на большой скорости, - отсюда возникла потребность в быстрых кораблях. Чтобы развить большую скорость, стали устанавливать вдоль борта больше весел, в результате чего корабли вытянулись до таких размеров, что стали неповоротливы. Тогда начали размещать второй ряд весел над первым. Так возникли греческие диеры (аналоги и предшественницы римских бирем): они были не длиннее обычных кораблей, зато имели вдвое больше весел. Биремы были быстры и маневренны, и на них хватало места для абордажной команды. Некоторые народы также снабжали свои корабли зажигательными сосудами: глиняные горшки с горящей смолой и маслом моряки бросали во вражеские суда, пытаясь их поджечь.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Su düzeyi mahmuzları, bir tekneye ilk defa MÖ 850 dolaylarında takılmıştı. Savaş gemileri ve donanma taktikleri biçim değiştirmişti. Gemiler artık su üzerinde piyade savaşları için bir zemin değillerdi; geminin kendisi bir silaha dönüştü. Yeni gerçeklik çöktükçe gemiler değişti. Hızlı tokmaklama bir düşmanı delecek ve batıracaktı, bu nedenle daha ince, hızlı ve kullanışlı gemiler gerekiyordu. Daha fazla hıza olan talep, açıkça daha fazla küreğe ihtiyaç duyuyordu, tek dizi kürekli hızlı gemilerin uzun zaman sonra pratikten yoksun ve aptalca oldukları anlaşıldı. O zaman çözüm, ilkinin üzerine ikinci bir kürek seti yerleştirmekti, lakin kürekçilerin oturma sıralarına olanak sağlamak için iyice denkleştirilmiş bir halde. "İki kürek setli" anlamına gelen Latince bir kelime olan biremelerin, ya da Yunanca karşılığı dierelerin, daha önceki tasarımlardan iki katı kürekçiye sahip olmaktan başka farkları yoktu. Hareket kabiliyetleri yüksek ve hızlılardı ve de savaşan bir takım taşıyabilirlerdi. Bazı uluslar, bireme mürettebatlarına ayrıca ateş çömlekleri verdiler, bu kil çömlekler yağ ve ziftle doldurulur ve tamamen mantıklı bir umutla düşman gemilerini ateşe vermek için fırlatılırlardı.

  Etruskische Kavallerie ...  

Show textShow cached sourceOpen source URL	Als die gallischen Kriegsbanden die römische Armee zum ersten Mal bei der Schlacht an der Allia besiegten, vor der Plünderung Roms, versuchten die Etrusker sich Roms Unordnung zunutze zu machen und eroberten römische Gebiete für sich.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Selon le mythe fondateur de Rome, comme le raconte Tite-Live, les Étrusques attaquèrent les Latins et furent défaits, menant à l'instauration d'un traité de paix qui désigna le fleuve Tibre comme la frontière naturelle les séparant. Après la fondation de Rome, sur les bords du Tibre, en 753 av. J.-C., le conflit entre les Étrusques et les Romains continua cinq siècles durant, aussi bien sur le plan militaire que politique. Les Véies, les Fidènes, Tarquinia et Clusium ont tous combattu Rome et furent vaincus en de multiples occasions. Les trois derniers souverains de Rome étaient d'origine étrusque, du fait des traités de paix entre les deux États. Quand les groupes de guerriers gaulois vainquirent l'armée romaine pour la première fois lors de la bataille de l'Allia, les Étrusques tentèrent d'en profiter en s'emparant de terres appartenant à l'empire. Ils commencèrent par assiéger Sutrium, ville alliée des Romains. Le jour de la chute de Sutrium, le dictateur romain Marcus Furius Camillus marcha sur les forces étrusques inférieures, les poussant à se rendre dans l'espoir de rester en vie.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Según el mito del origen de Roma, tal y como contó Tito Livio, los etruscos atacaron a los latinos, con la consiguiente derrota de estos últimos y una declaración de paz que estableció el río Tíber como frontera común. Tras la fundación de Roma a orillas del Tíber en el 753 a. C., el conflicto entre etruscos y romanos perduró otros cinco siglos, tanto militar como políticamente. Veyes, Fidenas, Tarquinia y Clusium lucharon y fueron derrotadas por Roma en múltiples ocasiones. Los últimos tres reyes de Roma en realidad descendían de los etruscos, resultado de los tratados de paz de posguerra entre los dos estados. Cuando las partidas de guerra galas derrotaron por vez primera al ejército romano en la batalla de Allia, antes del saqueo de Roma, los etruscos intentaron aprovecharse de la situación de sus vecinos arrebatándoles territorios. Comenzaron por poner bajo asedio a Sutrium, una ciudad aliada de Roma. El mismo día de la caída de Sutrium, el dictador romano Marco Furio Camilo marchó sobre las fuerzas de los etruscos, inferiores en número, y las conminó a rendirse a cambio de perdonarles la vida.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Secondo il mito della fondazione di Roma narrato da Livio, gli Etruschi attaccarono i Latini, sconfiggendoli e costringendoli a un accordo di pace in cui il fiume Tevere delineava i confini. Dopo la fondazione di Roma sulle rive del Tevere nel 753 a.C., i conflitti militari e politici tra gli Etruschi e i Romani continuarono per altri cinque secoli. Veio, Fidene, Tarchuna e Clusium lottarono e vennero sconfitte da Roma in diverse occasioni. In realtà, gli ultimi tre re di Roma erano di discendenza etrusca, una conseguenza dei trattati di pace stretti a conclusione della guerra tra i due stati. Quando i gruppi guerrieri gallici sconfissero per la prima volta l'esercito romano alla Battaglia del fiume Allia, prima del Sacco di Roma, gli Etruschi provarono a trarre vantaggio dal disordine della città, cogliendo l'occasione di conquistare terre romane da tenere per sé. Iniziarono ad assediare Sutrium, un alleato romano. Il giorno stesso che la città cadde, il dittatore romano Marco Furio Camillo marciò contro le forze etrusche inferiori, le costrinse ad arrendersi e si offrì di risparmiare le loro vite.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Podle Liviova zápisu mýtu o založení Říma Etruskové na Latiny zaútočili, byly poraženi a uzavřeli s nimi mírovou dohodu, která z řeky Tibery udělala jejich vzájemnou hranici. Po založení Říma na řece Tibeře v roce 753 př. n. l. pokračoval válečný i politický konflikt mezi Římany a Etrusky ještě pět století. Veje, Fidenae, Tachuna i Clusium opakovaně bojovaly s Římem a prohrály. Poslední tři králové Říma byli v důsledku poválečných mírových dohod mezi těmito dvěma kulturami dokonce etruského původu. Když galské družiny poprvé porazily římské vojsko v bitvě u řeky Allia před vypleněním Říma, pokusili se Etruskové ze zmatku v Římě vytěžit, co jen bylo možné, a chytili se příležitosti získat římské území pro sebe. Začali s obléháním města Sutri, římského spojence. Ještě ten den, kdy Sutri padlo, vypochodoval Marcus Furius Camillus na slabší etruské síly, které donutil se vzdát za nabídku, že ušetří jejich životy.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Zgodnie z legendą o założeniu Rzymu, przekazaną przez Liwiusza, Etruskowie zaatakowali plemiona łacińskie, ale ponieśli klęskę. Po zawarciu pokoju Tyber stał się naturalną granicą między tymi dwoma ludami. Po założeniu Rzymu nad brzegiem Tybru w 753 r. p.n.e. konflikt między Etruskami i Rzymianami trwał jeszcze całe pięć wieków. Toczył się zarówno na scenie militarnej, jak i politycznej. Z Rzymem wielokrotnie walczyły Weje, Fidenae, Tarchuna i Clusium. Wszystkie poniosły porażkę. Ostatni trzej królowie Rzymu mieli etruskie pochodzenie, co było rezultatem powojennych traktatów pokojowych między tymi dwoma cywilizacjami. Kiedy wojska galijskie po raz pierwszy pokonały armię rzymską w bitwie pod Alią, co zakończyło się plądrowaniem Rzymu, Etruskowie próbowali wykorzystać zamieszanie, zajmując dla siebie część rzymskich ziem. Zaczęli od oblężenia Sutrium, będącego sojusznikiem Rzymu. W dniu upadku Sutrium rzymski dyktator Marek Furiusz Kamillus wymaszerował w kierunku słabszych oddziałów Etrusków, zmuszając ich do poddania się w zamian za oszczędzenie im życia.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Согласно легенде об основании Рима — в том виде, в котором ее пересказывает Ливий, — этруски напали на латинов, но потерпели поражение. В результате племена заключили между собой мирный договор, по которому границей между ними была выбрана река Тибр. После основания Рима на берегах Тибра в 753 г. до н. э. конфликт между этрусками и римлянами, как политический, так и военный, продолжался еще пять столетий. Вейи, Фидены, Террачина и Клузий неоднократно воевали с Римом и проигрывали ему. Три последних царя Рима были этрусками по происхождению — это было связано с условиями мирных договоров между двумя народами. После того как отряды галлов разбили римскую армию в битве у Аллии, но до разграбления Рима, этруски попытались воспользоваться ситуацией и захватить земли римлян. Начали они с осады города Сутрий, который поддерживал римлян. В тот же самый день, когда пал Сутрий, римский диктатор Марк Фурий Камилл выступил против этрусков и силой заставил их капитулировать.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Livy tarafından aktarılan Roma'nın kuruluş efsanesine göre, Etrüskler Latinlere saldırmış, bu mücadelede yenilgiye uğratılmış ve Tiber Nehri'nin iki taraf arasında sınır kabul edildiği bir barış anlaşması yapmışlardı. Roma'nın kuruluşunun ardından, MÖ 753'te Tiber kıyılarında, Etrüskler ve Romalılar arasındaki askeri ve siyasi ihtilaf beş asır boyunca sürdü. Veii, Fidenae, Tarkunya ve Clusium çok seferler Roma'ya saldırdı ve çok sefer de orada yenilgiye uğratıldı. İki devlet arasında yapılan savaş sonrası barış anlaşmalarının bir sonucu olarak, Roma'nın son üç kralı aslında Etrüsk soyundan gelmeydi. Galyalı mangalar Allia Muharebe'sinde Roma ordusunu ilk kez yendiğinde, Roma yağmalanmadan önce Etrüskler Roma'nın içinde bulunduğu kargaşadan faydalanmaya çalıştı ve Roma topraklarını kendi ellerine geçirme fırsatını değerlendirdiler. Roma'nın bir müttefiki olan Sutrium'u kuşatarak başladılar. Sutrium'un düştüğü gün Romalı diktatör Marcus Furius Camillus niteliksiz Etrüsk kuvvetleri üzerine yürüdü, onları teslim olmaya zorladı ve canlarını bağışlamayı teklif etti.

  Leichte etruskische Spe...  

Show textShow cached sourceOpen source URL	Als die gallischen Kriegsbanden die römische Armee zum ersten Mal bei der Schlacht an der Allia besiegten, vor der Plünderung Roms, versuchten die Etrusker sich Roms Unordnung zunutze zu machen und eroberten römische Gebiete für sich.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	According to Rome's foundation myth, as recounted by Livy, the Etruscans attacked the Latins, leading to the former's defeat and a peace settlement which made the River Tiber the common boundary between them. Following Rome's founding, on the banks of the Tiber in 753BC, conflict between the Etruscans and Romans continued for another five centuries, both militarily and politically. Veii, Fidenae, Tarchuna and Clusium each fought and were defeated by on Rome multiple occasions. The last three kings of Rome were actually of Etruscan descent, a result of the post-war peace treaties between the two states. When the Gallic warbands first defeated the Roman army at the Battle of Allia, prior to the sacking of Rome, the Etruscans tried to capitalise on Rome's disarray, seizing the opportunity to capture Roman lands for themselves. They began by besieging Sutrium, a Roman ally. On the same day that Sutrium fell, the Roman dictator Marcus Furius Camillus marched on the inferior Etruscan forces, compelling them to surrender and offering to spare their lives.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Selon le mythe fondateur de Rome, comme le raconte Tite-Live, les Étrusques attaquèrent les Latins et furent défaits, menant à l'instauration d'un traité de paix qui désigna le fleuve Tibre comme la frontière naturelle les séparant. Après la fondation de Rome, sur les bords du Tibre, en 753 av. J.-C., le conflit entre les Étrusques et les Romains continua cinq siècles durant, aussi bien sur le plan militaire que politique. Les Véies, les Fidènes, Tarquinia et Clusium ont tous combattu Rome et furent vaincus en de multiples occasions. Les trois derniers souverains de Rome étaient d'origine étrusque, du fait des traités de paix entre les deux États. Quand les groupes de guerriers gaulois vainquirent l'armée romaine pour la première fois lors de la bataille de l'Allia, les Étrusques tentèrent d'en profiter en s'emparant de terres appartenant à l'empire. Ils commencèrent par assiéger Sutrium, ville alliée des Romains. Le jour de la chute de Sutrium, le dictateur romain Marcus Furius Camillus marcha sur les forces étrusques inférieures, les poussant à se rendre dans l'espoir de rester en vie.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Según el mito del origen de Roma, tal y como contó Tito Livio, los etruscos atacaron a los latinos, con la consiguiente derrota de estos últimos y una declaración de paz que estableció el río Tíber como frontera común. Tras la fundación de Roma a orillas del Tíber en el 753 a. C., el conflicto entre etruscos y romanos perduró otros cinco siglos, tanto militar como políticamente. Veyes, Fidenas, Tarquinia y Clusium lucharon y fueron derrotadas por Roma en múltiples ocasiones. Los últimos tres reyes de Roma en realidad descendían de los etruscos, resultado de los tratados de paz de posguerra entre los dos estados. Cuando las partidas de guerra galas derrotaron por vez primera al ejército romano en la batalla de Allia, antes del saqueo de Roma, los etruscos intentaron aprovecharse de la situación de sus vecinos arrebatándoles territorios. Comenzaron por poner bajo asedio a Sutrium, una ciudad aliada de Roma. El mismo día de la caída de Sutrium, el dictador romano Marco Furio Camilo marchó sobre las fuerzas de los etruscos, inferiores en número, y las conminó a rendirse a cambio de perdonarles la vida.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Secondo il mito della fondazione di Roma narrato da Livio, gli Etruschi attaccarono i Latini, sconfiggendoli e costringendoli a un accordo di pace in cui il fiume Tevere delineava i confini. Dopo la fondazione di Roma sulle rive del Tevere nel 753 a.C., i conflitti militari e politici tra gli Etruschi e i Romani continuarono per altri cinque secoli. Veio, Fidene, Tarchuna e Clusium lottarono e vennero sconfitte da Roma in diverse occasioni. In realtà, gli ultimi tre re di Roma erano di discendenza etrusca, una conseguenza dei trattati di pace stretti a conclusione della guerra tra i due stati. Quando i gruppi guerrieri gallici sconfissero per la prima volta l'esercito romano alla Battaglia del fiume Allia, prima del Sacco di Roma, gli Etruschi provarono a trarre vantaggio dal disordine della città, cogliendo l'occasione di conquistare terre romane da tenere per sé. Iniziarono ad assediare Sutrium, un alleato romano. Il giorno stesso che la città cadde, il dittatore romano Marco Furio Camillo marciò contro le forze etrusche inferiori, le costrinse ad arrendersi e si offrì di risparmiare le loro vite.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Zgodnie z legendą o założeniu Rzymu, przekazaną przez Liwiusza, Etruskowie zaatakowali plemiona łacińskie, ale ponieśli klęskę. Po zawarciu pokoju Tyber stał się naturalną granicą między tymi dwoma ludami. Po założeniu Rzymu nad brzegiem Tybru w 753 r. p.n.e. konflikt między Etruskami i Rzymianami trwał jeszcze całe pięć wieków. Toczył się zarówno na scenie militarnej, jak i politycznej. Z Rzymem wielokrotnie walczyły Weje, Fidenae, Tarchuna i Clusium. Wszystkie poniosły porażkę. Ostatni trzej królowie Rzymu mieli etruskie pochodzenie, co było rezultatem powojennych traktatów pokojowych między tymi dwoma cywilizacjami. Kiedy wojska galijskie po raz pierwszy pokonały armię rzymską w bitwie pod Alią, co zakończyło się plądrowaniem Rzymu, Etruskowie próbowali wykorzystać zamieszanie, zajmując dla siebie część rzymskich ziem. Zaczęli od oblężenia Sutrium, będącego sojusznikiem Rzymu. W dniu upadku Sutrium rzymski dyktator Marek Furiusz Kamillus wymaszerował w kierunku słabszych oddziałów Etrusków, zmuszając ich do poddania się w zamian za oszczędzenie im życia.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Согласно легенде об основании Рима — в том виде, в котором ее пересказывает Ливий, — этруски напали на латинов, но потерпели поражение. В результате племена заключили между собой мирный договор, по которому границей между ними была выбрана река Тибр. После основания Рима на берегах Тибра в 753 г. до н. э. конфликт между этрусками и римлянами, как политический, так и военный, продолжался еще пять столетий. Вейи, Фидены, Террачина и Клузий неоднократно воевали с Римом и проигрывали ему. Три последних царя Рима были этрусками по происхождению — это было связано с условиями мирных договоров между двумя народами. После того как отряды галлов разбили римскую армию в битве у Аллии, но до разграбления Рима, этруски попытались воспользоваться ситуацией и захватить земли римлян. Начали они с осады города Сутрий, который поддерживал римлян. В тот же самый день, когда пал Сутрий, римский диктатор Марк Фурий Камилл выступил против этрусков и силой заставил их капитулировать.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Livy tarafından aktarılan Roma'nın kuruluş efsanesine göre, Etrüskler Latinlere saldırmış, bu mücadelede yenilgiye uğratılmış ve Tiber Nehri'nin iki taraf arasında sınır kabul edildiği bir barış anlaşması yapmışlardı. Roma'nın kuruluşunun ardından, MÖ 753'te Tiber kıyılarında, Etrüskler ve Romalılar arasındaki askeri ve siyasi ihtilaf beş asır boyunca sürdü. Veii, Fidenae, Tarkunya ve Clusium çok seferler Roma'ya saldırdı ve çok sefer de orada yenilgiye uğratıldı. İki devlet arasında yapılan savaş sonrası barış anlaşmalarının bir sonucu olarak, Roma'nın son üç kralı aslında Etrüsk soyundan gelmeydi. Galyalı mangalar Allia Muharebe'sinde Roma ordusunu ilk kez yendiğinde, Roma yağmalanmadan önce Etrüskler Roma'nın içinde bulunduğu kargaşadan faydalanmaya çalıştı ve Roma topraklarını kendi ellerine geçirme fırsatını değerlendirdiler. Roma'nın bir müttefiki olan Sutrium'u kuşatarak başladılar. Sutrium'un düştüğü gün Romalı diktatör Marcus Furius Camillus niteliksiz Etrüsk kuvvetleri üzerine yürüdü, onları teslim olmaya zorladı ve canlarını bağışlamayı teklif etti.

  Etruskische Söldnerboge...  

Show textShow cached sourceOpen source URL	Als die gallischen Kriegsbanden die römische Armee zum ersten Mal bei der Schlacht an der Allia besiegten, vor der Plünderung Roms, versuchten die Etrusker sich Roms Unordnung zunutze zu machen und eroberten römische Gebiete für sich.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	According to Rome's foundation myth, as recounted by Livy, the Etruscans attacked the Latins, leading to the former's defeat and a peace settlement which made the River Tiber the common boundary between them. Following Rome's founding, on the banks of the Tiber in 753BC, conflict between the Etruscans and Romans continued for another five centuries, both militarily and politically. Veii, Fidenae, Tarchuna and Clusium each fought and were defeated by on Rome multiple occasions. The last three kings of Rome were actually of Etruscan descent, a result of the post-war peace treaties between the two states. When the Gallic warbands first defeated the Roman army at the Battle of Allia, prior to the sacking of Rome, the Etruscans tried to capitalise on Rome's disarray, seizing the opportunity to capture Roman lands for themselves. They began by besieging Sutrium, a Roman ally. On the same day that Sutrium fell, the Roman dictator Marcus Furius Camillus marched on the inferior Etruscan forces, compelling them to surrender and offering to spare their lives.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Selon le mythe fondateur de Rome, comme le raconte Tite-Live, les Étrusques attaquèrent les Latins et furent défaits, menant à l'instauration d'un traité de paix qui désigna le fleuve Tibre comme la frontière naturelle les séparant. Après la fondation de Rome, sur les bords du Tibre, en 753 av. J.-C., le conflit entre les Étrusques et les Romains continua cinq siècles durant, aussi bien sur le plan militaire que politique. Les Véies, les Fidènes, Tarquinia et Clusium ont tous combattu Rome et furent vaincus en de multiples occasions. Les trois derniers souverains de Rome étaient d'origine étrusque, du fait des traités de paix entre les deux États. Quand les groupes de guerriers gaulois vainquirent l'armée romaine pour la première fois lors de la bataille de l'Allia, les Étrusques tentèrent d'en profiter en s'emparant de terres appartenant à l'empire. Ils commencèrent par assiéger Sutrium, ville alliée des Romains. Le jour de la chute de Sutrium, le dictateur romain Marcus Furius Camillus marcha sur les forces étrusques inférieures, les poussant à se rendre dans l'espoir de rester en vie.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Según el mito del origen de Roma, tal y como contó Tito Livio, los etruscos atacaron a los latinos, con la consiguiente derrota de estos últimos y una declaración de paz que estableció el río Tíber como frontera común. Tras la fundación de Roma a orillas del Tíber en el 753 a. C., el conflicto entre etruscos y romanos perduró otros cinco siglos, tanto militar como políticamente. Veyes, Fidenas, Tarquinia y Clusium lucharon y fueron derrotadas por Roma en múltiples ocasiones. Los últimos tres reyes de Roma en realidad descendían de los etruscos, resultado de los tratados de paz de posguerra entre los dos estados. Cuando las partidas de guerra galas derrotaron por vez primera al ejército romano en la batalla de Allia, antes del saqueo de Roma, los etruscos intentaron aprovecharse de la situación de sus vecinos arrebatándoles territorios. Comenzaron por poner bajo asedio a Sutrium, una ciudad aliada de Roma. El mismo día de la caída de Sutrium, el dictador romano Marco Furio Camilo marchó sobre las fuerzas de los etruscos, inferiores en número, y las conminó a rendirse a cambio de perdonarles la vida.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Secondo il mito della fondazione di Roma narrato da Livio, gli Etruschi attaccarono i Latini, sconfiggendoli e costringendoli a un accordo di pace in cui il fiume Tevere delineava i confini. Dopo la fondazione di Roma sulle rive del Tevere nel 753 a.C., i conflitti militari e politici tra gli Etruschi e i Romani continuarono per altri cinque secoli. Veio, Fidene, Tarchuna e Clusium lottarono e vennero sconfitte da Roma in diverse occasioni. In realtà, gli ultimi tre re di Roma erano di discendenza etrusca, una conseguenza dei trattati di pace stretti a conclusione della guerra tra i due stati. Quando i gruppi guerrieri gallici sconfissero per la prima volta l'esercito romano alla Battaglia del fiume Allia, prima del Sacco di Roma, gli Etruschi provarono a trarre vantaggio dal disordine della città, cogliendo l'occasione di conquistare terre romane da tenere per sé. Iniziarono ad assediare Sutrium, un alleato romano. Il giorno stesso che la città cadde, il dittatore romano Marco Furio Camillo marciò contro le forze etrusche inferiori, le costrinse ad arrendersi e si offrì di risparmiare le loro vite.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Podle Liviova zápisu mýtu o založení Říma Etruskové na Latiny zaútočili, byly poraženi a uzavřeli s nimi mírovou dohodu, která z řeky Tibery udělala jejich vzájemnou hranici. Po založení Říma na řece Tibeře v roce 753 př. n. l. pokračoval válečný i politický konflikt mezi Římany a Etrusky ještě pět století. Veje, Fidenae, Tachuna i Clusium opakovaně bojovaly s Římem a prohrály. Poslední tři králové Říma byli v důsledku poválečných mírových dohod mezi těmito dvěma kulturami dokonce etruského původu. Když galské družiny poprvé porazily římské vojsko v bitvě u řeky Allia před vypleněním Říma, pokusili se Etruskové ze zmatku v Římě vytěžit, co jen bylo možné, a chytili se příležitosti získat římské území pro sebe. Začali s obléháním města Sutri, římského spojence. Ještě ten den, kdy Sutri padlo, vypochodoval Marcus Furius Camillus na slabší etruské síly, které donutil se vzdát za nabídku, že ušetří jejich životy.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Zgodnie z legendą o założeniu Rzymu, przekazaną przez Liwiusza, Etruskowie zaatakowali plemiona łacińskie, ale ponieśli klęskę. Po zawarciu pokoju Tyber stał się naturalną granicą między tymi dwoma ludami. Po założeniu Rzymu nad brzegiem Tybru w 753 r. p.n.e. konflikt między Etruskami i Rzymianami trwał jeszcze całe pięć wieków. Toczył się zarówno na scenie militarnej, jak i politycznej. Z Rzymem wielokrotnie walczyły Weje, Fidenae, Tarchuna i Clusium. Wszystkie poniosły porażkę. Ostatni trzej królowie Rzymu mieli etruskie pochodzenie, co było rezultatem powojennych traktatów pokojowych między tymi dwoma cywilizacjami. Kiedy wojska galijskie po raz pierwszy pokonały armię rzymską w bitwie pod Alią, co zakończyło się plądrowaniem Rzymu, Etruskowie próbowali wykorzystać zamieszanie, zajmując dla siebie część rzymskich ziem. Zaczęli od oblężenia Sutrium, będącego sojusznikiem Rzymu. W dniu upadku Sutrium rzymski dyktator Marek Furiusz Kamillus wymaszerował w kierunku słabszych oddziałów Etrusków, zmuszając ich do poddania się w zamian za oszczędzenie im życia.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Согласно легенде об основании Рима — в том виде, в котором ее пересказывает Ливий, — этруски напали на латинов, но потерпели поражение. В результате племена заключили между собой мирный договор, по которому границей между ними была выбрана река Тибр. После основания Рима на берегах Тибра в 753 г. до н. э. конфликт между этрусками и римлянами, как политический, так и военный, продолжался еще пять столетий. Вейи, Фидены, Террачина и Клузий неоднократно воевали с Римом и проигрывали ему. Три последних царя Рима были этрусками по происхождению — это было связано с условиями мирных договоров между двумя народами. После того как отряды галлов разбили римскую армию в битве у Аллии, но до разграбления Рима, этруски попытались воспользоваться ситуацией и захватить земли римлян. Начали они с осады города Сутрий, который поддерживал римлян. В тот же самый день, когда пал Сутрий, римский диктатор Марк Фурий Камилл выступил против этрусков и силой заставил их капитулировать.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Livy tarafından aktarılan Roma'nın kuruluş efsanesine göre, Etrüskler Latinlere saldırmış, bu mücadelede yenilgiye uğratılmış ve Tiber Nehri'nin iki taraf arasında sınır kabul edildiği bir barış anlaşması yapmışlardı. Roma'nın kuruluşunun ardından, MÖ 753'te Tiber kıyılarında, Etrüskler ve Romalılar arasındaki askeri ve siyasi ihtilaf beş asır boyunca sürdü. Veii, Fidenae, Tarkunya ve Clusium çok seferler Roma'ya saldırdı ve çok sefer de orada yenilgiye uğratıldı. İki devlet arasında yapılan savaş sonrası barış anlaşmalarının bir sonucu olarak, Roma'nın son üç kralı aslında Etrüsk soyundan gelmeydi. Galyalı mangalar Allia Muharebe'sinde Roma ordusunu ilk kez yendiğinde, Roma yağmalanmadan önce Etrüskler Roma'nın içinde bulunduğu kargaşadan faydalanmaya çalıştı ve Roma topraklarını kendi ellerine geçirme fırsatını değerlendirdiler. Roma'nın bir müttefiki olan Sutrium'u kuşatarak başladılar. Sutrium'un düştüğü gün Romalı diktatör Marcus Furius Camillus niteliksiz Etrüsk kuvvetleri üzerine yürüdü, onları teslim olmaya zorladı ve canlarını bağışlamayı teklif etti.

  Schwere gallische Speer...  

Show textShow cached sourceOpen source URL	Titus Livius schreibt, dass während der Herrschaft des fünften Königs Roms, Lucius Tarquinius Priscus, viele gallische Stämme in Italien eindrangen und zum ersten Mal mit etruskischen Behausungen zwischen den Apenninen und Alpen in Berührung kamen.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Tito Livio escribe que, durante el reinado del quinto rey de Roma, Lucio Tarquino Prisco, un gran contingente de galos invadió la península itálica. El primer grupo con el que se encontró fueron los etruscos que habitaban entre los Apeninos y los Alpes. Por aquel entonces, la principal potencia entre los galos transalpinos eran los bituriges, dirigidos por Ambicato. Debido a la superpoblación que padecían los galos, Ambicato decidió enviar a los hijos de su hermana, Beloveso y Segoveso, a colonizar nuevas tierras y a luchar contra cualquiera que intentara impedírselo. Tras escuchar los consejos de los augures druidas, Segoveso se dirigió hacia el bosque de Hercinia, mientras Beloveso penetraba en la península itálica. Ningún galo había atravesado los Alpes hasta entonces, pero con el apoyo de los griegos de la cercana ciudad-estado de Masalia, Beloveso logró completar este viaje tan peligroso. Las tribus galas llegaron a las tierras de los etruscos y, al ver que estos no se les oponían más que con una milicia armada, masacraron a sus guerreros y se establecieron en la zona, a la que bautizaron como "Insubria". Poco después tuvo lugar una gran batalla a orillas del río Tesino, donde los galos, que ahora se hacían llamar insubres, habían fundado el asentamiento de Mediolano. Utilizando la ruta abierta por Beloveso y los bituriges, otras tribus penetraron en la península itálica por los Alpes, entre ellas las de los senones, que acabarían saqueando Roma.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Livio scrive di come durante il regno del quinto re di Roma, Lucio Tarquinio Prisco, molte tribù galliche invasero la penisola italica ed entrarono in contatto prima con gli Etruschi che risiedevano nelle regioni tra gli Appennini e le Alpi. In quel periodo, i Biturigi, governati da Ambigato, erano una potenza incontrastata tra le tribù galliche a nord delle Alpi. I Galli erano afflitti da un problema di sovrappopolazione, il che spinse Ambigato a inviare i figli di sua sorella, Belloveso e Segoveso, a colonizzare nuove terre ed eliminare qualsiasi resistenza. Attenendosi alla divinazione dei druidi, Segoveso si diresse verso la foresta Ercinia, mentre Belloveso guidò il suo popolo verso la penisola italica. In passato nessun Gallo era riuscito ad attraversare le Alpi, ma, dopo aver ricevuto il sostegno dei Greci della città portuale di Massilia, Belloveso seguì un auspicio divino e portò a termine il viaggio pericoloso. Le tribù galliche giunsero nelle terre etrusche e trovarono un esercito a malapena più forte di una milizia armata, così uccisero i guerrieri etruschi, colonizzarono la zona e la chiamarono "Insubria". Poco dopo combatterono una battaglia importante presso il fiume Ticino, in cui i Galli, che ora si facevano chiamare "Insubri", fondarono l'insediamento di Mediolanium. Seguendo la strada calcata da Belloveso e dai Biturigi, altre tribù attraversarono le Alpi e giunsero nella penisola italica: una delle conseguenze di questa migrazione fu il sacco di Roma per mano dei Senoni.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Podle zápisků Livia za vlády pátého krále Říma, Lucia Tarquinia Prisca, vtrhlo do Itálie velké množství galských kmenů. Nejprve narazily na etruská obydlí mezi Apeninami a Alpami. Tou dobou byli nejmocnějším z galských kmenů na sever od Alp Biturigové, které vedl Amigatus. Galové trpěli přelidněním, což Ambigata vedlo k tomu, aby vyslal syny své sestry, Bellovesa a Segovesa, kteří se měli usadit na novém území a zničit jakýkoli odpor. Po druidské věštbě vyrazil Segovesus do Hercynského lesa, zatímco Bellovesus vedl své lidi do Itálie. Žádný Gal před nimi Alpy nepřekročil, ale když získali podporu od Řeků z blízkého přístavního města Massilia a Bellovesus následoval božské znamení, nebezpečná cesta se jim podařila. Galské kmeny se dostaly do Etrurie, a když zde nenašly víc než ozbrojenou domobranu, etruské válečníky pozabíjely, usadily se zde a oblasti začaly říkat Insubrie. Krátce poté došlo k významné bitvě u řeky Ticino, kde Galové, kteří si nyní říkali Insubrové, založili sídlo zvané Mediolanum. Ostatní kmeny cestu Biturigů a Bellovesa následovaly, překračovaly Alpy a dostávaly se do Itálie, což nakonec vedlo k vyplenění Říma Senony.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Liwiusz pisze, że za panowania piątego króla Rzymu, Tarkwiniusza Starego, na Włochy najechało wiele plemion galijskich. Najpierw jednak natrafiły na Etrusków, mieszkających między Apeninami i Alpami. W tym czasie najwyższą władzę wśród plemion galijskich na północ od Alp piastowali Biturygowie, kierowani przez Ambigatusa. Galowie cierpieli z powodu przeludnienia, co skłoniło Ambigatusa do wysłania synów swojej siostry, Bellovesusa i Segovesusa, by zasiedlili nowe ziemie i zgładzili po drodze wszelką opozycję. Po otrzymaniu wróżb od druidów Segovesus udał się do Lasu Hercyńskiego, podczas gdy Bellovesus poprowadził swój lud w kierunku Włoch. Żaden Gal nie przemierzył wcześniej Alp, ale po otrzymaniu wsparcia od Greków w pobliskim mieście portowym Massalia Bellovesus uwierzył w znak od bogów i z powodzeniem zakończył tę niebezpieczną podróż. Galijskie plemiona przybyły na ziemie etruskie. Zastały tam zaledwie uzbrojoną milicję, więc wymordowały wszystkich etruskich wojowników i osiedliły się tam, nazywając ten teren Insubrią. Wkrótce potem miała miejsce wielka bitwa nad rzeką Ticinus, po której Galowie, nazywający się teraz Insubrami, założyli osadę Mediolanum. Podążając trasą wyznaczoną przez Bellovesusa i Biturygów, inne plemiona przemierzyły Alpy i wkroczyły na teren Włoch, co doprowadziło w końcu do splądrowania Rzymu przez Senonów.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Ливий пишет, что в эпоху правления Луция Тарквиния Приска, пятого царя римлян, в Италию вторглось большое число галльских племен, и они прежде всего наткнулись на этрусков, которые жили между Апеннинами и Альпами. В то время самым мощным племенем галлов, обитавшим к северу от Альп, были битуриги, которыми правил Амбигат. Земли галлов были перенаселены, и это заставило Амбигата отправить сыновей своей сестры, Белловеса и Сеговеса, на поиски новых территорий. Выслушав прорицания друидов, Сеговес отправился в Герцинский лес, а Белловес повел своих людей в Италию. Ни один галл еще не пересекал Альпы. Но Белловес получил поддержку от греков из порта Массилия и последовал божественному знамению, сумев пройти этот опасный путь. Племена галлов прибыли в земли этрусков, обнаружили, что их охраняет всего лишь вооруженное ополчение, и истребили его. Затем они поселились в этом краю и назвали его Инсубрия. Вскоре после этого произошло крупное сражение у реки Тицин. Там галлы, которые теперь называли себя инсубрами, основали поселение Медиоланум. Идя по следам Белловеса и битуригов, другие племена галлов перешли через Альпы и оказались в Италии. В конце концов это привело к взятию Рима сенонами.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Livy Roma'nın beşinci kralı Lucius Tarquinius Priscus'un hükmü esnasında çok sayıda Galyalı kabilenin İtalya'yı işgal ettiğini ve Apeninler ile Alpler arasında yaşayan Etrüsklerle temasa geçtiklerini yazar. O dönemde Alplerin kuzeyinden gelen Galyalı kabileler arasında en üstün güç Ambigatus tarafından yönetilen Bituriglerdi. Galyalılar aşırı nüfus yüzünden sıkıntı çektiğinden bu durum Ambigatus'u kızkardeşinin oğulları Bellovesus ve Segovesus'u yeni diyarlara göçüp yerleşmeye ve karşılarına çıkan herkesi alt etmeye göndermesi için teşvik etti. Druidler tarafından ilahlaştırıldıktan sonra Segovesus Hersinya Ormanı'na doğru ilerlerken, Bellovesus halkını İtalya'ya yönlendirdi. Daha önce hiçbir Galyalı Alpleri geçmemişti, fakat yakınlardaki liman şehri Marsilya'daki Yunanlardan destek aldıktan sonra Bellovesus ilahi bir işareti izleyerek tehlikeli yolculuğu başarıyla atlattı. Galyalı kabileler Etrüsk topraklarına vardılar ve karşılarında silahlanmış bir milis kuvvetinden fazla bir şey bulamadıklarından bölgeye yerleştiler ve buraya 'İnsubriya' dediler. Bundan kısa süre sonra Ticinus Nehri'nde büyük bir muharebe yaşandı, burada artık kendilerine 'İnsubriyalı' diyen Galyalılar Mediolanum yerleşimini kurdu. Bellovesus ve Biturigler tarafından açılan yolu takip eden diğer kabileler de Alpler'i aşıp İtalya'ya girdiler ve en sonunda da Roma, Senonlar tarafından yağmalandı.

  Hochlandjäger - Insubre...  

Show textShow cached sourceOpen source URL	Titus Livius schreibt, dass während der Herrschaft des fünften Königs Roms, Lucius Tarquinius Priscus, viele gallische Stämme in Italien eindrangen und zum ersten Mal mit etruskischen Behausungen zwischen den Apenninen und Alpen in Berührung kamen.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Tite-Live raconte qu'au cours du règne du cinquième souverain de Rome, Lucius Tarquinius Priscus, un grand nombre de tribus gauloises envahirent l'Italie et tombèrent sur les Étrusques établis entre les Apennins et les Alpes. En ce temps-là, la plus puissante des tribus gauloises du nord des Alpes était les Bituriges, menés par Ambigatos. Les Gaulois étaient confrontés à la surpopulation, ce qui encouragea Ambigatos à envoyer les fils de sa sœur, Bellovesos et Segovesos, conquérir de nouveaux territoires. Suivant les prédictions des druides, Segovesos partit en direction de la forêt hercynienne, tandis que Bellovesos mena ses hommes vers l'Italie. Aucun Gaulois n'avait jamais franchi les Alpes auparavant mais avec l'aide des Grecs rencontrés dans la cité portuaire de Massilia, Bellovesos suivit le présage des dieux et triompha dans sa périlleuse expédition. Les tribus gauloises arrivèrent en terres étrusques et ne trouvèrent qu'une milice modestement armée. Elles massacrèrent donc les guerriers étrusques et fondèrent l'Insubrie. Peu après, une grande bataille eut lieu près de la rivière du Tessin. Les Gaulois, rebaptisés « Insubres », fondèrent alors la colonie de Mediolanum. Suivant la route tracée par Bellovesos et les Bituriges, d'autres tribus traversèrent les Alpes vers l'Italie, ce qui mena à la mise à sac de Rome par les Sénons.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Tito Livio escribe que, durante el reinado del quinto rey de Roma, Lucio Tarquino Prisco, un gran contingente de galos invadió la península itálica. El primer grupo con el que se encontró fueron los etruscos que habitaban entre los Apeninos y los Alpes. Por aquel entonces, la principal potencia entre los galos transalpinos eran los bituriges, dirigidos por Ambicato. Debido a la superpoblación que padecían los galos, Ambicato decidió enviar a los hijos de su hermana, Beloveso y Segoveso, a colonizar nuevas tierras y a luchar contra cualquiera que intentara impedírselo. Tras escuchar los consejos de los augures druidas, Segoveso se dirigió hacia el bosque de Hercinia, mientras Beloveso penetraba en la península itálica. Ningún galo había atravesado los Alpes hasta entonces, pero con el apoyo de los griegos de la cercana ciudad-estado de Masalia, Beloveso logró completar este viaje tan peligroso. Las tribus galas llegaron a las tierras de los etruscos y, al ver que estos no se les oponían más que con una milicia armada, masacraron a sus guerreros y se establecieron en la zona, a la que bautizaron como "Insubria". Poco después tuvo lugar una gran batalla a orillas del río Tesino, donde los galos, que ahora se hacían llamar insubres, habían fundado el asentamiento de Mediolano. Utilizando la ruta abierta por Beloveso y los bituriges, otras tribus penetraron en la península itálica por los Alpes, entre ellas las de los senones, que acabarían saqueando Roma.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Livio scrive di come durante il regno del quinto re di Roma, Lucio Tarquinio Prisco, molte tribù galliche invasero la penisola italica ed entrarono in contatto prima con gli Etruschi che risiedevano nelle regioni tra gli Appennini e le Alpi. In quel periodo, i Biturigi, governati da Ambigato, erano una potenza incontrastata tra le tribù galliche a nord delle Alpi. I Galli erano afflitti da un problema di sovrappopolazione, il che spinse Ambigato a inviare i figli di sua sorella, Belloveso e Segoveso, a colonizzare nuove terre ed eliminare qualsiasi resistenza. Attenendosi alla divinazione dei druidi, Segoveso si diresse verso la foresta Ercinia, mentre Belloveso guidò il suo popolo verso la penisola italica. In passato nessun Gallo era riuscito ad attraversare le Alpi, ma, dopo aver ricevuto il sostegno dei Greci della città portuale di Massilia, Belloveso seguì un auspicio divino e portò a termine il viaggio pericoloso. Le tribù galliche giunsero nelle terre etrusche e trovarono un esercito a malapena più forte di una milizia armata, così uccisero i guerrieri etruschi, colonizzarono la zona e la chiamarono "Insubria". Poco dopo combatterono una battaglia importante presso il fiume Ticino, in cui i Galli, che ora si facevano chiamare "Insubri", fondarono l'insediamento di Mediolanium. Seguendo la strada calcata da Belloveso e dai Biturigi, altre tribù attraversarono le Alpi e giunsero nella penisola italica: una delle conseguenze di questa migrazione fu il sacco di Roma per mano dei Senoni.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Podle zápisků Livia za vlády pátého krále Říma, Lucia Tarquinia Prisca, vtrhlo do Itálie velké množství galských kmenů. Nejprve narazily na etruská obydlí mezi Apeninami a Alpami. Tou dobou byli nejmocnějším z galských kmenů na sever od Alp Biturigové, které vedl Amigatus. Galové trpěli přelidněním, což Ambigata vedlo k tomu, aby vyslal syny své sestry, Bellovesa a Segovesa, kteří se měli usadit na novém území a zničit jakýkoli odpor. Po druidské věštbě vyrazil Segovesus do Hercynského lesa, zatímco Bellovesus vedl své lidi do Itálie. Žádný Gal před nimi Alpy nepřekročil, ale když získali podporu od Řeků z blízkého přístavního města Massilia a Bellovesus následoval božské znamení, nebezpečná cesta se jim podařila. Galské kmeny se dostaly do Etrurie, a když zde nenašly víc než ozbrojenou domobranu, etruské válečníky pozabíjely, usadily se zde a oblasti začaly říkat Insubrie. Krátce poté došlo k významné bitvě u řeky Ticino, kde Galové, kteří si nyní říkali Insubrové, založili sídlo zvané Mediolanum. Ostatní kmeny cestu Biturigů a Bellovesa následovaly, překračovaly Alpy a dostávaly se do Itálie, což nakonec vedlo k vyplenění Říma Senony.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Liwiusz pisze, że za panowania piątego króla Rzymu, Tarkwiniusza Starego, na Włochy najechało wiele plemion galijskich. Najpierw jednak natrafiły na Etrusków, mieszkających między Apeninami i Alpami. W tym czasie najwyższą władzę wśród plemion galijskich na północ od Alp piastowali Biturygowie, kierowani przez Ambigatusa. Galowie cierpieli z powodu przeludnienia, co skłoniło Ambigatusa do wysłania synów swojej siostry, Bellovesusa i Segovesusa, by zasiedlili nowe ziemie i zgładzili po drodze wszelką opozycję. Po otrzymaniu wróżb od druidów Segovesus udał się do Lasu Hercyńskiego, podczas gdy Bellovesus poprowadził swój lud w kierunku Włoch. Żaden Gal nie przemierzył wcześniej Alp, ale po otrzymaniu wsparcia od Greków w pobliskim mieście portowym Massalia Bellovesus uwierzył w znak od bogów i z powodzeniem zakończył tę niebezpieczną podróż. Galijskie plemiona przybyły na ziemie etruskie. Zastały tam zaledwie uzbrojoną milicję, więc wymordowały wszystkich etruskich wojowników i osiedliły się tam, nazywając ten teren Insubrią. Wkrótce potem miała miejsce wielka bitwa nad rzeką Ticinus, po której Galowie, nazywający się teraz Insubrami, założyli osadę Mediolanum. Podążając trasą wyznaczoną przez Bellovesusa i Biturygów, inne plemiona przemierzyły Alpy i wkroczyły na teren Włoch, co doprowadziło w końcu do splądrowania Rzymu przez Senonów.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Ливий пишет, что в эпоху правления Луция Тарквиния Приска, пятого царя римлян, в Италию вторглось большое число галльских племен, и они прежде всего наткнулись на этрусков, которые жили между Апеннинами и Альпами. В то время самым мощным племенем галлов, обитавшим к северу от Альп, были битуриги, которыми правил Амбигат. Земли галлов были перенаселены, и это заставило Амбигата отправить сыновей своей сестры, Белловеса и Сеговеса, на поиски новых территорий. Выслушав прорицания друидов, Сеговес отправился в Герцинский лес, а Белловес повел своих людей в Италию. Ни один галл еще не пересекал Альпы. Но Белловес получил поддержку от греков из порта Массилия и последовал божественному знамению, сумев пройти этот опасный путь. Племена галлов прибыли в земли этрусков, обнаружили, что их охраняет всего лишь вооруженное ополчение, и истребили его. Затем они поселились в этом краю и назвали его Инсубрия. Вскоре после этого произошло крупное сражение у реки Тицин. Там галлы, которые теперь называли себя инсубрами, основали поселение Медиоланум. Идя по следам Белловеса и битуригов, другие племена галлов перешли через Альпы и оказались в Италии. В конце концов это привело к взятию Рима сенонами.
Compare text pagesCompare HTM pagesOpen source URLOpen target URLDefine honga.net as primary domain	Livy Roma'nın beşinci kralı Lucius Tarquinius Priscus'un hükmü esnasında çok sayıda Galyalı kabilenin İtalya'yı işgal ettiğini ve Apeninler ile Alpler arasında yaşayan Etrüsklerle temasa geçtiklerini yazar. O dönemde Alplerin kuzeyinden gelen Galyalı kabileler arasında en üstün güç Ambigatus tarafından yönetilen Bituriglerdi. Galyalılar aşırı nüfus yüzünden sıkıntı çektiğinden bu durum Ambigatus'u kızkardeşinin oğulları Bellovesus ve Segovesus'u yeni diyarlara göçüp yerleşmeye ve karşılarına çıkan herkesi alt etmeye göndermesi için teşvik etti. Druidler tarafından ilahlaştırıldıktan sonra Segovesus Hersinya Ormanı'na doğru ilerlerken, Bellovesus halkını İtalya'ya yönlendirdi. Daha önce hiçbir Galyalı Alpleri geçmemişti, fakat yakınlardaki liman şehri Marsilya'daki Yunanlardan destek aldıktan sonra Bellovesus ilahi bir işareti izleyerek tehlikeli yolculuğu başarıyla atlattı. Galyalı kabileler Etrüsk topraklarına vardılar ve karşılarında silahlanmış bir milis kuvvetinden fazla bir şey bulamadıklarından bölgeye yerleştiler ve buraya 'İnsubriya' dediler. Bundan kısa süre sonra Ticinus Nehri'nde büyük bir muharebe yaşandı, burada artık kendilerine 'İnsubriyalı' diyen Galyalılar Mediolanum yerleşimini kurdu. Bellovesus ve Biturigler tarafından açılan yolu takip eden diğer kabileler de Alpler'i aşıp İtalya'ya girdiler ve en sonunda da Roma, Senonlar tarafından yağmalandı.