|
|
На глиняных шариках часто делали язвительные надписи, например, «Лови!» или «Получай!». Праща была скорострельным оружием, ее снаряды было трудно заметить в полете, и, хотя по пробивной силе они уступали стрелам, на ближней дистанции они ломали кости и пробивали доспехи.
|
|
|
Slingers were common in ancient armies. Slings are ancient weapons, dating back to Palaeolithic times. In comparison to bows, they were easy to make and had a greater effective range. Constructed from braided flax, hemp or rushes, a sling has a cradle where the shot is placed. One end has a finger-loop, while the other has a knot or strip giving a firm handhold. The slinger puts his middle finger through the loop and holds the knotted end with his thumb and forefinger. After whirling the shot in the sling it is released with a flick of the wrist. Quick to fire and reload, the sling was widely hated by those on the receiving end. Shot varied from stones collected in rivers to shaped lumps of clay and lead; lead shot could fly over 400 metres. Such missiles were sometimes inscribed with comments such as “Catch!” or “Take that!” Shot was difficult to see in flight, and although it lacked the penetrating power of an arrow it could easily break bone or stave-in armour at short ranges. Famously, the Roman Consul Paulus was killed by a slinger early in the disastrous Battle of Cannae.
|
|
|
Les frondeurs étaient des éléments courants dans les armées antiques. La fronde, une des plus anciennes armes, était utilisée pendant la période paléolithique. En comparaison avec les arcs non composites, la fronde était plus facile à produire et offrait une meilleure portée. Conçue à partir de lin ou de chanvre tressé, elle comportait une poche dans laquelle le projectile était placé. Un côté disposait d'une boucle et l'autre d'un nœud ou d'une bande que l'on pouvait agripper fermement. Les frondeurs inséraient leur majeur dans la boucle et tenaient l'autre côté entre leur pouce et leur index. Ils faisaient tourner le projectile avant de le relâcher d'un mouvement du poignet. Rapide à tirer et à recharger, la fronde était haïe par ses victimes. Les projectiles variaient, de pierres ramassées dans des rivières à diverses formes en argile ou en plomb, ces dernières pouvant atteindre une distance de 400 mètres. De tels projectiles pouvaient comporter des inscriptions : « attrape ! » ou « prends ça ! » Il était difficile de voir les projectiles en vol et même s'ils n'avaient pas la même force de pénétration que les flèches, ils pouvaient facilement casser un os ou enfoncer une armure à courte portée. Ainsi, le consul romain Paullus fut tué par un tir de fronde durant les premières minutes de la catastrophique bataille de Cannes.
|
|
|
Los honderos eran muy comunes en los ejércitos antiguos. La honda era un arma muy antigua que ya se usaba en el Paleolítico. Al contrario que los arcos, las hondas eran de fácil confección y tenían un gran alcance. Se construían con lino, cáñamo o junco trenzado y tenían un apoyo sobre el que se colocaba la piedra. En un extremo tenían una presilla por donde se metía el dedo y, por el otro, un nudo o cinta para proporcionar agarre. El hondero insertaba el dedo corazón en la presilla y sujetaba el extremo anudado con el índice y el pulgar. A continuación, hacía girar la honda y soltaba el proyectil con un golpe de muñeca. La honda era un arma particularmente odiada por aquellos que sufrían sus proyectiles, y es que era un arma que se disparaba y recargaba con extrema facilidad. La munición empleada podía consistir en piedras de ríos, trozos de arcilla o plomo, capaz de alcanzar una distancia de cuatrocientos metros. Los proyectiles a veces llevaban inscripciones con comentarios sarcásticos como "¡cógelo!" o "¡ahí va!". Era muy difícil detectar los proyectiles en el aire y, aunque carecían del poder penetrante de las flechas, podían romper huesos y armaduras a corta distancia. Es por todos sabido que el cónsul romano Paulo fue asesinado por el disparo de una honda en la desastrosa batalla de Cannas.
|
|
|
I frombolieri erano un elemento tipico degli eserciti antichi. Il frombolo, una delle armi più antiche, venne utilizzato per la prima volta durante il Paleolitico. In confronto all'arco, era facile da usare e aveva una portata maggiore. Costruito con lino intrecciato, canapa o giunchi, il frombolo era costituito da una sacca nel quale piazzare il proiettile. Da una parte c'era un anello in cui inserire il dito, mentre dall'altra c'era un nodo o una fascia da poter afferrare. I frombolieri inserivano il dito medio nell'anello e tenevano l'altra estremità tra il pollice e il dito indice. Per scagliare il colpo, la lasciavano andare con un movimento di polso. Veloci da caricare e sparare, i fromboli erano largamente odiati dal nemico. Il proiettile poteva essere una pietra raccolta sulle rive dei fiumi o poteva essere fatto di argilla o piombo, e la sua gittata poteva raggiungere i 400 metri. I proiettili lavorati spesso portavano anche un'iscrizione, con commenti come "prendilo!" o "prendi questo!". Non era facile individuare i proiettili in volo che, sebbene mancassero della forza di penetrazione delle frecce, erano in grado di rompere facilmente le ossa o sfondare le armature da breve distanza. Com'è noto, il console romano Paolo fu ucciso dal proiettile di un frombolo durante le fasi iniziali della disastrosa Battaglia di Canne.
|
|
|
Formacja procarzy powszechnie występowała w starożytnych armiach – nie bez powodu. Proca, jeden z najstarszych rodzajów broni miotającej, weszła do użycia w paleolicie. Była łatwiejsza do wytwarzania i w porównaniu z wczesnymi, niekompozytowymi rodzajami łuku, często miała dużo większy zasięg. Skonstruowane z plecionego lnu, konopi lub sitowia proce posiadały miseczkę, w której umieszczało się pocisk. Na jednym z końców znajdowała się pętelka na palec, a na drugim – węzeł lub pasek, za który można było złapać. Procarz wkładał w pętlę środkowy palec i przytrzymywał drugi koniec kciukiem i palcem wskazującym. W trakcie rzutu puszczał jeden koniec procy szybkim ruchem nadgarstka. Szybkostrzelna i łatwa w użyciu proca stanowiła dla wroga nie lada kłopot. Pociski wykonywano z gliny, ołowiu lub używano kamieni znalezionych w rzece. Ołowiane były w stanie pokonać nawet 400 metrów. Wykonywane ręcznie pociski często ozdabiano ironicznymi napisami, jak „Łap!” albo „To dla ciebie!”. Pociski trudno było dostrzec w powietrzu i choć brakowało im siły penetrującej, jaką miała strzała, to z łatwością mogły złamać kość lub wybić dziurę w pancerzu – jeśli wystrzelono je z bliskiej odległości. Jednym z najsłynniejszych ludzi, którzy polegli od strzału z procy, był rzymski konsul Paulus. Zginął w pierwszych minutach bitwy pod Kannami, bez wątpienia trafiony przez jednego z balearskich procarzy Hannibala.
|
|
|
Sapancılar antik ordularda yaygındılar. Sapanlar, tarihleri, Paleolitik zamanlara dayanan antik silahlardır. Yaylara kıyasla, sapanların yapımı daha kolay ve de etkin menzilleri çok daha büyüktü. Hasırotundan, kenevirden ya da örgülü lepiskadan yapılan bir sapanda saçmanın yerleştirilebilmesi için bir beşik vardı. Bir uçta bir parmak ilmiği varken, diğerinde sağlam bir el tutuşu sağlayan bir düğüm ya da şerit vardı. Sapancı, orta parmağını ilmikten geçirir ve düğümlü ucu işaret ve baş parmağıyla tutar. Sapandaki saçma fırlatıldıktan sonra sapan, bir bilek fiskesiyle tekrar yakalanırdı. Atışta ve yeniden doldurmada hızlı olan sapan, ona maruz kalanlar tarafından epey nefret edilirdi. Saçmalar, nehirlerden toplanan taşlardan, şekillendirilmiş kil yumrularına ya da kurşuna kadar çeşitlilik gösterirdi; kurşun atışı, 400 metreden fazla uçabilirdi. Böylesi mermilerin üstüne bazen, "Yakala!" veya "Al sana!" gibi alaylar da kazınırdı. Tüm saçmaların uçuşta görülmeleri zordu ve bir okun delip geçici gücünden noksan olmalarına karşın, rahatça kemik kırabilir ya da kısa menzilde, zırha saplanabilirlerdi. Meşhur olarak, Romalı Konsül Paullus, bir facia olan Cannae Savaşı'nın başlarında, bir sapancı tarafından öldürüldü.
|
