|
|
Те настояват бъдещият алианс да включва не само петте държави, подписали Брюкселския договор (Франция, Великобритания и Бенелюкс), но и други (Норвегия, Исландия, Португалия,и Дания), които да станат пълноправни членове.
|
|
|
NATO’s creation did not immediately affect the military balance between the West and the East, which still enjoyed a considerable military advantage on the ground. What it did change was the clarity of the US commitment to the defence of Europe. The Soviet consent to the North Korean attack against the South stemmed from the conviction that the US would not get involved in a conflict on the Korean peninsula. But the idea of the US standing idly in Europe, with a formal alliance signed in April 1949, would have been unimaginable.
|
|
|
Après la déclaration Vandenberg, il fallut encore une année pour aboutir au texte du Traité de Washington. Lawrence Kaplan montre que, si l’élan initial de la création d’une alliance transatlantique officielle est venu des Européens, c’est au crédit des Américains qu’il faut porter la mise en place d’une structure viable. Ce sont eux qui insistèrent pour que la future alliance comprenne non seulement les cinq signataires du Traité de Bruxelles (la France, le Royaume-Uni, le Benelux), mais aussi d’autres pays (la Norvège, l’Islande, le Portugal, le Danemark) en tant que membres à part entière. Dans le même temps, l’édulcoration en dernière minute du crucial article 5 pour le rendre acceptable pour le Sénat ne fit qu’illustrer les difficultés toujours rencontrées par les Américains lorsqu'il s’agissait de formuler un engagement contraignant vis-à-vis de l’Ancien Monde.
|
|
|
Nach der Vandenberg-Erklärung bedurfte es noch eines weiteren Jahres, bis der Text des Washingtoner Abkommens stand. Kaplan zeigt, dass der anfängliche Impetus zur Schaffung eines förmlichen transatlantischen Bündnisses zwar von den Europäern kam, dass es aber die Amerikaner sind, denen wir die Schaffung einer funktionstüchtigen Struktur zu verdanken haben. Sie bestanden darauf, dass die künftige Allianz nicht nur die fünf Signatarstaaten des Brüsseler Vertrags (Frankreich, Großbritannien, Benelux), sondern auch weitere Länder (Norwegen, Island, Portugal, Dänemark) als vollwertige Mitglieder aufnehmen sollte. Zugleich verdeutlicht die Tatsache, dass der wichtige Artikel V in letzter Minute abgeschwächt wurde, um dem US-Senat den Text schmackhaft zu machen, die Schwierigkeiten, die die Vereinigten Staaten bei der Formulierung eines verbindlichen Engagements gegenüber der Alten Welt hatten.
|
|
|
Tuvo que pasar un año después de la resolución Vandenberg para que se pusiera el punto final al texto del Tratado de Washington. Kaplan demuestra que el impulso inicial para la fundación de una alianza transatlántica oficial provino de los europeos, pero que hay que atribuir a los norteamericanos el mérito de la creación de una estructura funcional. Fueron ellos los que insistieron en que la futura alianza debía incluir como miembros de pleno derecho además de a los cinco firmantes del Tratado de Bruselas (Francia, Reino Unido y los países del Benelux) a otras naciones como Noruega, Islandia, Portugal y Dinamarca. Al mismo tiempo, las rebajas de última hora que sufrió el crucial Artículo V para que su texto resultase aceptable para el Senado norteamericano constituyen un ejemplo de las dificultades que surgían en EEUU a la hora de elaborar un compromiso vinculante cara a cara con el Viejo Continente.
|
|
|
Dopo la dichiarazione Vandenberg, occorse un altro anno per arrivare al testo del Trattato di Washington. Kaplan dimostra che, mentre lo slancio iniziale per creare formalmente un'alleanza transatlantica venne dagli europei, il merito di aver dato vita ad una struttura funzionante va invece agli americani. Sono stati loro che hanno insistito perché la futura alleanza coinvolgesse non solo i cinque firmatari del Trattato di Bruxelles (Francia, UK, Benelux) ma anche altri paesi (Norvegia, Islanda, Portogallo, Danimarca) quali membri a pieno titolo. Allo stesso tempo, l’aver annacquato all’ultimo minuto il fondamentale articolo 5 per rendere il testo accettabile per il Senato, fu solo una manifestazione delle reali difficoltà americane nel formulare un impegno vincolante nei confronti del Vecchio Mondo.
|
|
|
A seguir à declaração de Vandenberg, foi necessário mais um ano para se chegar ao texto do Tratado de Washington. Kaplan demonstra que apesar do impulso inicial para a criação de uma aliança transatlântica ter vindo dos europeus, é aos americanos que devemos a criação de uma estrutura viável. Foram eles que insistiram que a aliança futura envolvesse não somente os cinco signatários do Tratado de Bruxelas (França, Reino Unido e Benelux), mas também outros (Noruega, Islândia, Portugal e Dinamarca) como membros de pleno direito. Simultaneamente, a atenuação de última hora do crucial Artigo 5º, de modo a torná-lo digerível pelo Senado, demonstra as constantes dificuldades norte-americanas na formulação de um compromisso vinculativo para com o Velho Mundo .
|
|
|
وقد استغرقت عملية صياغة معاهدة واشنطن عاماً آخر بعد إعلان فاندينبيرغ. ويوضح كبلان أنه في حين أتى الدافع الأساسي وراء إنشاء حلف رسمي عبر أطلسي من أوروبا، إلا أن الفضل يعود للأمريكان في وضع هيكل عملي قابل للتطبيق، وذلك من خلال إصرارهم على ألا يقتصر الحلف المستقبلي على الدول الخمس الموقِّعة علي اتفاقية بروكسل وهي فرنسا والمملكة المتحدة ودول البنلوكس ولكن يجب أن يضم الحلف دولاً أخرى (مثل النرويج وأيسلندا والبرتغال والدنمرك) كأعضاء كاملي العضوية. وفي نفس الوقت، برهنت الصيغة المخففة التي أضيفت في اللحظات الأخيرة على المادة الخامسة المهمة، وذلك من أجل تمرير هذه الفقرة في مجلس الشيوخ، على الصعوبات المستمرة التي واجهت أمريكا من أجل صياغة تعهد مُلزِم لمواجهة العالم القديم. ولم يظهر تأثير حلف الناتو سريعاً على ميزان القوى بين الغرب والشرق الذي كان يتمتع في ذلك الوقت بتفوق عسكري ملحوظ في أرض الميدان ولكن ظهر هذا التأثير من خلال تغير الالتزام الأمريكي الواضح بالدفاع عن أوروبا حيث استندت الموافقة السوفييتية على الهجمات التي شنتها كوريا الشمالية ضد كوريا الجنوبية على قناعتها بأن الولايات المتحدة لن تورط نفسها في صراع تدور رحاه في شبه الجزيرة الكورية، في حين كان من المستبعد أن تقف الولايات المتحدة موقف المتفرج في أوروبا بعد توقيع حلف رسمي في أبريل 1949.
|
|
|
Na de Vandenberg-declaratie, duurde het nog een jaar totdat de tekst van het Verdrag van Washington op papier stond. Kaplan toont aan dat het eerste initiatief om tot een officieel transatlantisch bondgenootschap te komen weliswaar afkomstig was van de Europeanen, maar dat het de Amerikanen waren die de eer toekomt een werkbare structuur te hebben geschapen. Zij stonden erop dat het toekomstig bondgenootschap niet alleen de vijf ondertekenaars van het Verdrag van Brussel zou omvatten (Frankrijk, Engeland, de Benelux) maar ook anderen (Noorwegen, IJsland Portugal, Denemarken) als volwaardig lid. Anderzijds blijkt uit de afzwakking van het cruciale Artikel V op het laatste moment, om de tekst acceptabeler te maken voor de Senaat, hoe moeilijk het bleef voor Amerika om een blijvende verbintenis met de Oude Wereld aan te gaan.
|
|
|
Od Vandenbergovy deklarace trvalo další rok, než byl dokončen text Severoatlantické smlouvy. Kaplan dokazuje, že i když prvotní podnět k založení transatlantické aliance vyšel od Evropanů, zásluhu na vytvoření funkční struktury mají Američané. Trvali totiž na tom, aby plnoprávnými členy budoucí Aliance nebylo jen pět signatářů Bruselské smlouvy (Francie, Velká Británie a státy Beneluxu), ale i další státy (Norsko, Island, Portugalsko, Dánsko). Kosmetická úprava klíčového Článku 5. Severoatlantické smlouvy na poslední chvíli, aby byl text přijatelnější pro Senát, však zároveň ilustrovala dlouhotrvající problémy USA formulovat závazky vůči starému kontinentu.
|
|
|
Pärast Vandenbergi deklaratsiooni kulus veel terve aasta, enne kui jõuti Washingtoni lepingu tekstini. Kaplan näitab, et kuigi kindlakujulise üleatlandilise alliansi loomise algtõuge tuli eurooplastelt, väärivad toimiva struktuuri loomise eest tunnustust ameeriklased. Nimelt nemad rõhutasid, et tulevane allianss ei peaks täieõiguslike liikmetena hõlmama ainult viit Brüsseli lepingu osalist (Prantsusmaa, Ühendkuningriik, Beneluxi maad), vaid ka teisi (Norra, Island, Portugal, Taani). Samal ajal vihjas otsustava 5. artikli lahjendamine viimasel hetkel – et teha tekst vastuvõetavaks Senatile – USA jätkuvatele raskustele, kui tuleb sõnastada siduvaid kohustusi vis-à-vis Vana Maailmaga.
|
|
|
Eftir að Vandenberg-yfirlýsingin kom fram, leið eitt ár þar til texti Washington-samningsins var tilbúinn. Kaplan sýnir fram á að þó að upphaflegi drifkrafturinn að baki stofnunar formlegs bandalags hafi komið frá Evrópumönnum, þá eigi Bandaríkjamenn skilið heiðurinn af að skapa starfhæft bandalag. Það voru Bandaríkjamen sem kröfðust þess að bandalagið innihéldi ekki aðeins þau fimm ríki sem undirrituðu Brussel-samninginn (Frakkland, Bretland og Benelúx-löndin) heldur einnig önnur (Noreg, Ísland, Portúgal og Danmörku) sem fullgild aðildarríki. Útþynning hinnar geysimikilvægu 5. greinar á síðustu metrunum til að samningstextinn hugnaðist öldungadeildinni betur, var skýrt dæmi um viðvarandi vandkvæði Bandaríkjamanna við að setja saman skuldbindandi texta gagnvart Gamla heiminum.
|
|
|
Etter Vandenberg-erklæringen tok det nok et år å komme frem til teksten i Washington-traktaten. Kaplan viser at mens den første innsatsen for å etablere en formell, transatlantisk allianse kom fra europeerne, er det amerikanerne som fortjener kreditt for å etablere en fungerende struktur. Det var de som insisterte på at den fremtidige alliansen måtte omfatte ikke bare de fem signatarlandene til Brussel-traktaten (Frankrike, Storbritannia, Benelux), men også andre (Norge, Island, Portugal, Danmark) som fullverdige medlemmer. Samtidig viste den aller siste utvanningen av den avgjørende Artikkel 5 for å gjøre teksten spiselig for Senatet bare de stadige, amerikanske vanskelighetene med å formulere en bindende forpliktelse vis-à-vis den gamle verden.
|
|
|
Jednak osiągnął skutek dokładnie odwrotny od oczekiwanego: Berlin nie tylko przetrwał, ale – w wyniku militaryzacji zimnej wojny – incydent ten dostarczył jeszcze jednego argumentu za stworzeniem transatlantyckiego sojuszu na rzecz bezpieczeństwa. Drugi sekretarz generalny NATO, Belg Paul-Henri Spaak zażartował kiedyś, że NATO powinno wystawić pomnik Józefowi Stalinowi. Nawet dzisiaj nie można jednoznacznie powiedzieć, czy gdyby Stalin nie przecenił swoich sił w Europie Zachodniej i w Berlinie, NATO powstałoby w takiej formie, jaką znamy obecnie. Niestety w książce Kaplana nie znajdziemy zbyt wiele analiz postępowania i błędnych kalkulacji Rosjan.
|
|
|
Ulterior declaraţiei Vandenberg, a mai durat încă un an până să se ajungă la textul Tratatului de la Washington. Kaplan demonstrează că, deşi impulsul iniţial de a înfiinţa, în mod formal, o alianţă trans-atlantică a venit din partea europenilor, meritul pentru crearea unei structuri funcţionale aparţine americanilor. Ei sunt cei care au insistat ca viitoarea alianţă să cuprindă nu doar cele cinci state semnatare ale Tratatului de la Bruxelles (Franţa, Marea Britanie şi Benelux), ci şi altele (Norvegia, Islanda, Portugalia şi Danemarca), ca membre cu drepturi depline. În acelaşi timp, formularea mai laxă, în ultimul moment, a crucialului Articol V, pentru a face textul acestuia acceptabil pentru Senat, a ilustrat pur şi simplu dificultăţile continue ale Statelor Unite în formularea unui angajament obligatoriu de respectat faţă de Lumea Veche.
|
|
|
После декларации Ванденберга понадобился еще один год, прежде чем появился текст Вашингтонского договора. Как показывает Кэплэн, несмотря на то, что инициатива об официальном создании трансатлантического союза исходила от европейцев, заслуга в создании дееспособной структуры принадлежит американцам. Они настояли на том, чтобы в состав будущего союза в качестве полноправных членов вошли не только пять стран, подписавших Брюссельский договор (Франция, Великобритания и страны Бенилюкса), но и другие страны (Норвегия, Исландия, Португалия, Дания). В то же время более обтекаемая формулировка статьи 5, найденная в последний момент для того, чтобы угодить Сенату, свидетельствует лишь о том, насколько сложно США сформулировать положение, связывающее их обязательством по отношению к Старому миру.
|
|
|
Od Vandenbergovej deklarácie trvalo ďalší rok, než bol dokončený text Severoatlantickej zmluvy. Kaplan dokazuje, že i keď prvotný podnet k založeniu transatlantickej Aliancie vyšiel od Európanov, zásluhu na vytvorení funkčnej štruktúry majú Američania. Trvali totiž na tom, aby plnoprávnymi členmi budúcej Aliancie nebolo iba pat signatárov Bruselskej zmluvy (Francúzsko, Veľká Británia a štáty Beneluxu), ale aj ďalšie štáty (Nórsko, Island, Portugalsko, Dánsko). Kozmetická úprava kľúčového Článku 5. Severoatlantickej zmluvy vykonaná na poslednú chvíľu, aby bol text prijateľnejší pre Senát, však zároveň ilustrovala dlhotrvajúce problémy USA formulovať záväzky voči starému kontinentu.
|
|
|
Po Vandenbergovi deklaraciji je minilo še eno leto, preden je nastalo besedilo Washingtonske pogodbe. Kaplan prikazuje, da je začetna zamisel o formalnem čezatlantskem zavezništvu sicer prišla od Evropejcev, vendar pa gre Američanom zasluga za to, da so postavili primerno strukturo. Američani so vztrajali pri tem, da nastajajoče zavezništvo ne bo zajemalo samo pet podpisnic Bruseljske pogodbe, torej Francije, Združenega kraljestva in držav Beneluksa, marveč tudi Norveško, Islandijo, Portugalsko, in Dansko, kot polnopravne članice. Obenem je omilitev ključnega 5. člena v zadnjem trenutku, da bi bilo besedilo všečno senatu, samo pokazalo stalne težave ZDA glede vstopanja v obvezujoče razmerje s starim svetom.
|
|
|
Vandengerg bildirisinden sonra Washington Antlaşması metninin tamamlanması bir yıl daha aldı. Kaplan resmi bir transatlantik ittifakı kurma konusunda ilk teşebbüs Avrupalılardan gelmiş olsa da uygulanabilir bir yapının yaratılmasının Amerikalıların eseri olduğunu ileri sürüyor. İttifak’ın gelecekte sadece Brüksel Antlaşması’nı imzalayan beş ülkeyi (Fransa, Birleşik Krallık, Benelux devletleri) değil, diğer ülkeleri de (Norveç, İzlanda, Portekiz, Danimarka, İtalya) tam üye olarak kapsamasında ısrar eden Amerikalılardı. Aynı zamanda metni Senato’nun beğeneceği şekle sokabilmek için hayati önem taşıyan 5. Maddede son anda yapılan değişiklikler de Amerikalıların Avrupa ile aralarında bağlayıcı bir taahhüdü formüle etmekte zorlandıklarının bir göstergesiydi.
|
|
|
Pēc Vandenberga deklarācijas bija nepieciešams vēl viens gads, lai nonāktu pie Vašingtonas līguma teksta. Kaplans parāda, ka, lai gan sākotnējais stimuls veidot transatlantisku aliansi ir nācis no Eiropas, tieši amerikāņi ir tie, kas pelnījuši atzinību par darbspējīgas struktūras radīšanu. Tie bija viņi, kas uzstāja, ka nākotnes aliansē pilntiesīgu valstu statusā ir jāiesaista ne tikai piecas valstis, kas parakstījušas Briseles līgumu (Francija, AK, Benilukss), bet arī pārējās valstis (Norvēģija, Īslande, Portugāle, Dānija). Tajā pat laikā kritiski svarīgā 5.panta atšķaidīšana „pēdējā minūtē”, lai padarītu tekstu par pieņemamu senātam, ilustrēja ilgstošās ASV grūtības uzņemties saistošus pienākumus pret Veco pasauli.
|
