|
|
Նախ, հիմնվելով Հայաստանի դիվանագիտական կորպուսի ավանդական կրավորականության և հարմարվողական քաղաքականության վրա` Ադրբեջանը համոզված էր, որ մի կողմից Երևանն ի վիճակի չի լինելու հարցը բարձրացնել միջազգային մակարդակով այնպես, որ դա հանգեցնի Բաքվի դեմ լայնածավալ ճնշումների և ազդի Բաքվի նկատմամբ միջազգային հանրության վերաբերմունքի փոփոխության, իսկ մյուս կողմից միջազգային կառույցները բավարար ուշադրություն ու լրջություն չեն ցուցաբերի Երևանի դժգոհությունների նկատմամբ` պահպանելով հարավկովկասյան երկու հակամարտող երկրի միջև հավասարություն դնելու սկզբունքը, ինչը դրսևորվեց հատկապես ԵՄ-ի պաշտոնական դիրքորոշման մեջ:
|
|
|
The second important factor, was the expectation that Armenia would take extreme, perhaps even hysterical and unbalanced measures, especially related to the Karabakh negotiations process; in particular, that Armenia would pull out of the talks, immediately recognize Artsakh, or even go so far as to physically remove Safarov. These steps would have changed the existing balance and Armenia, rather than Azerbaijan, would have been started to be regarded as the one torpedoing the peace talks; thus leading to a barrage of international pressure directed against Yerevan. The emotional reaction shown by the Armenian public and especially in the directives laid out by President Sargsyan during the special session of the National Security Council, leads one to believe that the expectations of Baku and perhaps some international power centers were justified, even though the risk later weakened a bit.
|
|
|
Все это было рассчитано с учетом двух ключевых факторов. Во-первых, основываясь на традиционной политике пассивности и приспособленчества дипломатического корпуса Армении, Азербайджан с одной стороны был убежден в том, что Ереван не будет в состоянии поднять вопрос на международном уровне так, чтобы это привело к оказанию на Баку широкомасштабного давления и изменению отношения к нему со стороны международной общественности, а с другой – в том, что международные структуры не отнесутся с достаточным вниманием и серьезностью к недовольству Еревана, сохранив паритет между двумя конфликтующими южнокавказскими странами, что проявлялось, в частности, в официальной позиции ЕС.
|
