|
|
Apoi, coplesiti de manie, intreprindem actiuni fizice sau vocale care ne fac rau atat noua insine cat si altora. Apoi, cand mania a trecut, incepem sa plangem si sa ne caim, cerand iertare de la aceasta sau acea persoana sau de la Dumnezeu: "Oh, am facut o greseala, te rog iarta-ma!"
|
|
|
Cela parait merveilleux, mais est-ce vraiment pratique ? Il n'est pas facile de faire face à ses propres impuretés. Quand la colère apparaît, cela nous submerge si rapidement que l'on ne s'en aperçoit même pas. Alors, envahis par la colère, nous commettons des actes et proférons des paroles qui nous blessent et blessent les autres. Plus tard quand la colère est passée, nous commençons à pleurer et à nous repentir, demandant pardon à telle ou telle personne ou à Dieu : “Oh j'ai fait une erreur, excuse-moi s'il te plaît!” Mais la fois suivante, confronté à la même situation, nous réagissons encore de la même manière. Cette repentance continuelle n'aide pas du tout.
|
|
|
Sembra magnifico, ma è veramente realistico? Non è facile fronteggiare le proprie impurità. Quando la collera sorge, essa ci travolge così rapidamente che neppure ce ne accorgiamo. Poi, sopraffatti dalla rabbia, commettiamo azioni fisiche o verbali che sono dannose per noi e per gli altri. E più tardi, quando la collera è passata, ci lamentiamo e ci pentiamo, chiedendo scusa a questa o quella persona, oppure a Dio: “Ho sbagliato, ti prego, perdonami”. Ma la volta seguente, in una situazione simile, reagiamo di nuovo allo stesso modo. Tutto questo pentirsi non ci aiuta per niente.
|
|
|
Isso parece maravilhoso, mas será realmente praticável? Não é fácil encarar as suas próprias impurezas. Quando a raiva surge, apodera-se de nós tão rapidamente que nem mesmo percebemos. Então, dominados por ela, falamos ou fazemos coisas que prejudicam os outros e a nós mesmos. Mais tarde, quando passa, começamos a chorar e arrependemo-nos, pedimos perdão aos outros e a Deus: "Oh, cometi um erro, por favor, desculpe!". Mas da próxima vez em que nos encontrarmos numa situação semelhante, reagimos da mesma forma. Esse tipo de arrependimento não ajuda em nada.
|
|
|
Dat klinkt allemaal heel mooi, maar werkt het ook zo in de praktijk? Is het voor gewone mensen wel mogelijk onzuiverheden onder ogen te zien? Als woede in ons opkomt worden we daardoor zó snel overmeesterd dat we het niet eens in de gaten hebben. Dan, overmand door woede, doen of zeggen we dingen die kwetsend zijn voor onszelf en voor anderen. Later, als de woede gezakt is, zit het ons dwars en hebben we er spijt van. We vragen dan deze of gene of God om vergeving: "Oh, ik heb iets verkeerds gedaan, vergeef me alstublieft!" Maar de volgende keer, in een soortgelijke situatie, reageren we op precies dezelfde manier. Al dat berouw helpt niets.
|
|
|
اين ، راهحل بسيار جالبي است ، امّا آيا بهراستی ، عملي نيز هست؟ هنگاميکه خشم بروز ميکند ، چنان بهسرعت مغلوب آن ميشويم که مجال توجه به خشم را پيدا نميکنيم و تحت تأثير آن ، مرتکب اعمالي ميشويم که سبب آزار خود و ديگران ميگرديم . بعد با فروكش كردن خشم ، به گريه و زاري و توبه پرداخته ، از خدا و آن شخص رنجيده ، طلب بخشايش ميکنيم: "آه ، من اشتباه کردم . خواهش میکنم مرا ببخش ." امّا بار ديگر ، زمانی که در موقعيت مشابهي قرار ميگيريم ، مجدداً به همان صورت قبل واکنش نشان ميدهيم . بنابراين تأسف ، دردي را دوا نميکند .
|
|
|
Kuulostaa hyvältä. Mutta toimiiko tekniikka käytännössä? Onko tavallisen ihmisen helppo kohdata kielteisyyttään? Kun ihminen suuttuu, suuttumuksen tunne valtaa hänet niin nopeasti, ettei sitä edes ehdi havaita. Suututtuamme saamme aikaan sanoja ja tekoja, jotka vahingoittavat itseämme ja muita. Myöhemmin, kun viha on väistynyt, suremme ja kadumme tekojamme ja pyydämme anteeksi joltakin henkilöltä tai Jumalalta: "Tein virheen, anna anteeksi!" Mutta seuraavan kerran, kun olemme vastaavassa tilanteessa, reagoimme taas samalla tavalla. Katumus ei auttanut yhtään.
|
|
|
이것은 듣기에는 멋집니다. 그러나 이것이 실제로 가능할까요? 자신의 번뇌와 직면하는 일은 쉽지 않습니다. 화가 날 때, 우리는 미처 알아차리기도 전에 너무나 빨리 제압되어 버립니다. 그렇게 우리는 분노에 압도되어, 스스로와 다른 사람에게 해가 되는 행동이나 말을 하게 됩니다. 화가 가라앉고 나면 울고 뉘우칩니다. 그 사람이나 신에게 잘못에 대한 용서를 빌지요. ‘아, 제가 실수를 했습니다. 제발 용서해 주세요!’ 그러나 다음에 이런 비슷한 경우가 생기면, 우리는 또다시 같은 반응을 보입니다. 이렇게 반복되는 후회는 전혀 도움이 되지 않습니다.
|
|
|
Skamba puikiai, tačiau ar tai iš tikrųjų praktiškai įmanoma? Ar lengva paprastam žmogui stoti į akistatą su proto nešvarumais? Kilęs pyktis mus taip greitai užvaldo, kad jo net nepastebime. Apimti pykčio mes darome, elgiamės ar kalbame taip, kad kenkiame sau ir kitiems. Vėliau, kai pyktis praeina, mes pradedame verkti ir atgailauti, maldauti kitų žmonių atleidimo arba meldžiame Dievą: „Prašau, atleisk man, aš padariau klaidą.“ Tačiau kitą kartą atsidūrę tokioje pačioje situacijoje mes ir vėl reaguojame taip pat. Ir atgailavimas čia visai nepadeda.
|
|
|
Tas izklausās brīnišķīgi, bet vai tas darbojas praksē? Nav viegli saskarties pašam ar saviem piesārņojumiem. Kad parādās dusmas, tās pārņem mūs tik ātri, ka mēs pat nepamanām. Tad dusmu pārņemti, mēs nodarām ļaunu sev un citiem vai nu fiziskā vai runas līmenī. Vēlāk, kad dusmas pārgājušas, mēs sākam raudāt un nožēlot, lūdzot piedošanu vienam vai otram cilvēkam, vai Dievam: „Ak, es kļūdījos, lūdzu, piedod man!” Taču nākamo reizi, esot līdzīgā situācijā, mēs atkal rīkojamies pilnīgi tāpat. Šī mūžīgā nožēlošana nepavisam nepalīdz.
|
|
|
រឿងនេះហាក់ដូចជាឣស្ចារ្យណាស់ ប៉ុន្តែតើគេឣាចនឹងយកវាមកឣនុវត្តបានឬទេ? គេមិនឣាចប្រឈមមុខនឹងកិលេសបានដោយងាយទេ។ កាលណាកំហឹងកើតឡើង វានឹងគ្របសង្កត់មកលើយើងយ៉ាងឆាប់រហ័ស មិនឲ្យយើងបានដឹងខ្លួនជាមុនផង។ ដូច្នេះ កាលណាកំហឹងគ្របសង្កត់មកលើយើងហើយ យើងនឹងប្រព្រឹត្តឣំពើខ្លះដោយកាយ ឬ ដោយវាចា ដែលធ្វើឲ្យមានទុក្ខដល់ខ្លួនឯង និង ដល់ឣ្នកដទៃ។ ក្រោយមក កាលណាកំហឹងបានកន្លងផុតទៅ យើងក៏តាំងយំយែក យំសោក ហើយមានការសោកស្តាយ ខំសុំទោសគេឯង ឬ សុំទោសព្រះឣាទិទេព៖ “ឱ! ព្រះម្ចាស់ថ្លៃឣើយ! ខ្ញុំខុសហើយ សុំឣត់ទោសឲ្យខ្ញុំផង!” ប៉ុន្តែនៅពេលក្រោយទៀត ក្នុងស្ថានភាពដដែលដូចគ្នា យើងនៅតែធ្វើប្រតិកម្មដដែលសារថ្មីទៀត។ ការសោកស្តាយទាំងប៉ុន្មាននេះគ្មានប្រយោជន៍ឣ្វីសោះ។
|
|
|
මේ විසඳුම ඉතා විශ්මයජනක දෙයක් ලෙස හැඟෙන නමුදු එය සැබවින්ම ප්රායෝගික ද? සාමාන්ය කෙනෙකුට කෙලෙස් වලට මුහුණ දීමේ හැකියාව තිබේ ද? අප තුළ කෝපය මතු වූ විට එය අපව කොතරම් වේගයෙන් යටපත් කරගනී දැයි කිවහොත් එය අපේ අවධානයට පවා ලක් නොවේ. එවිට කෝපයෙන් මුසපත් වන අපි අපට සහ අන් අයට හානිකර ශාරීරික හෝ වාචික ක්රියාවන්ට පෙළඹෙමු. පසුව කෝපය නිවී යෑමෙන් අනතුරුව, මේ තැනැත්තාගෙන්, අර තැනැත්තාගෙන් නැත්නම් දෙවියන්ගෙන් සමාව අයදිමින් හඬා වැටෙමු. පසු තැවෙමු. ”අනේ මට සමාවෙන්න, මගෙන් අත් වැරැද්දක් සිදුවුණා,” එනමුදු ඊළඟ අවස්ථාවේත් ඊට සමාන සිදුවීමක දී අපි නැවත එම අයුරින්ම ප්රතික්රියා දක්වමු. පසුතැවීමෙන් කිසිදු ප්රතිඵලයක් අත් නොවේ.
|
|
|
કહેવું તો ઘણું સહેલું છે પણ કરવું ઘણું અઘરું. પોતાના વિકારોનો સામનો કરવો એ સહેલી વાત નથી. જયારે ક્રોધ જાગે છે ત્યારે એવી રીતે માથા પર સવાર થતો હોય છે કે આપણને એની ખબર સુધ્ધાં રહેતી નથી. ક્રોધથી અભિભૂત થઈને આપણે એવા શારીરિક અને વાચિક કર્મ કરી બેસીએ છીએ કે જેનાથી આપણી પણ હાનિ થતી હોય છે અને બીજાની પણ. જયારે ક્રોધ જતો રહે છે ત્યારે આપણે રડીએ છીએ અને પછતાઈએ છીએ, જે વ્યક્તિની હાનિ થઇ હોય તેની કે પછી ભગવાનની ક્ષમાયાચના માંગીએ છીએ – "મારી ભૂલ થઇ ગઈ, મને માફ કરી દો." પરંતુ જયારે ફરી આવી જ સ્થિતિનો સામનો કરવાનો આવે ત્યારે આપણે ફરીથી આવી જ પ્રતિક્રિયા કરીએ છીએ. વારંવાર પશ્ચાતાપ કરવાથી કોઈ લાભ થતો હોતો નથી.
|
|
|
వింటూంటే ఇది అద్భుతంగా ఉంది, కానీ ఇది సాధ్యమైన పనేనా? తమ తమ వికారాలను ఎదుర్కొనడం అంత సులువైన పని కాదు. కోపం వచ్చినప్పుడు, మనకు తెలియకుండానే నిమిషకాలంలోనే అది మనల్ని అధిగమించేస్తుంది. అప్పుడు కోపంలో ఊగిపోతున్న మనము మాటలతో, చేతలతో మనకు, ఇతరులకు హాని కలిగే పనులను చేస్తాము. తరువాత కోపం చల్లారిన తరువాత ఏడుస్తూ, పశ్చాత్తాప పడుతూ, వారిని లేక వీరిని లేక భగవంతుణ్ణి క్షమాపణలు కోరుతూ కూర్చుంటాము, "అయ్యో, నేను తప్పు చేశాను, నన్ను క్షమించండి!" అని. కానీ మళ్ళీ కోపం వచ్చినప్పుడు మళ్ళీ ఇదే విధంగా స్పందిస్తూ ఉంటాము. ఇలా నిరంతర పశ్చాత్తాపము వలన ఎటువంటి ఉపయోగమూ లేదు.
|
